Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
tine68
Eerlijk gezegd hoop ik op bevestigde reacties van mensen die zich in mijn verhaal herkennen.
Het gaat over mijn dochter van 17. Vanaf haar zevende kregen we al problemen met haar. Ze had van woedeuitbarstingen, vroeg héél veel aandacht en was erg druk en had hysterische paniekaanvallen (was bang voor beestjes en bloed).
We hebben een aantal jaren gelopen bij een kinderpsycholoog en op haar negende leek het weer goed met haar te gaan.
Toen mijn dochter elf jaar was zijn mijn ex man en ik in goede harmonie uit elkaar gegaan, bleven zelfs in dezelfde straat wonen en dat was handig ivm onze co- ouderschap.
We hebben altijd geprobeerd om zo goed mogelijk zonder dat het ten koste ging van de kinderen allerlei zaken te regelen.
Op de een of andere manier heeft mijn dochter meer naar haar vader toe getrokken in haar leventje dan naar mij, zelfs toen ze nog een ukkie was.
Schoot zitten en knuffelen daar hield ze niet van en zelfs als ik die intimiteit met mijn dochter wilde delen dan wees ze mij zonder aanwijsbare reden af.
Toen ze veertien werd, begonnen de problemen weer. Het leek op puberproblemen zoals veel van die kinderen op de leeftijd.
Jaloezie, bezitsdrang (en eigenlijk verlatingsangst) vierden in die tijd hoogtij. Mijn dochter wilde bij haar vader woonde, want ik was geen enkel op zicht een goede moeder in haar ogen, terwijl ik achteraf gezien wél het meeste voor haar deed, regelde en problemen oploste.
Daarnaast werd ze ook gevoed door anderen die vaak niet eens de hele waarheid kenden, maar mijn dochter vertelde destijds maar de halve waarheid en loog flink over álles om mij maar te vernederen en onderuit te halen.
Eigenlijk was ze toen al een ster in het manipuleren en luisteren naar anderen kon ze nooit, ze wist iedereen helemaal gek te krijgen met haar gedrag.
Opnieuw kreeg ze op haar eigen verzoek psychische hulp en werd er geconstateerd dat ze een sociale angststoornis had. Bij deze diagnose heb ik altijd mijn wenkbrauwen opgetrokken, zelfs hun in de pschyiatrische instelling hield ze voor de gek met haar halve waarheden. Mijn dochter had zeker geen sociale angststoornis, ze was allerminst verlegen en móest altijd iemand om zich heen hebben. Problemen ontstonden op school omdat ze gepest zou worden, maar leerkrachten vertelden ons dat zij anders wél de grootste mond van allemaal had en die pesterijen al dan niet of wel bewust zélf uitdaagde. Ondertussen hing ze de vermeende onschuld uit.
Ik geloof dat ik de enige was die haar in die tijd doorhad en ik geloof ook dat ze daar niet echt blij mee was. Ik hield haar voortdurend de spiegel voor.
Ze koos ervoor om bij haar vader te wonen, lekker makkelijk want pa deed alles voor haar en die kon ze volledig om haar vinger winden.
Inmiddels leerde ik mijn huidige vriend kennen en toen mijn dochter doorhad dat hij wel een blijver zou zijn, kwam ze weer wat vaker over de vloer. Ondertussen eiste ze álle aandacht van hem op, mijn vriend was in haar ogen he-le-maal geweldig.
Ze kon het nooit hebben als we saampjes een gesprek voerden of een gesprekje hadden met haar broer, dan kon ze om het minste of geringste helemaal uit haar dak gaan. Nog geen half uur later deed ze alsof er niets gebeurd was en kon dan weer supervrolijk zijn.
We zijn begin 2007 verhuisd, gaan samenwonen mijn vriend en ik en ook in onze nieuwe wijk maakte mijn dochter niet een al te beste indruk. Ze stond op het parkeerterrein eens te gillen en te zwaaien met een mes en te dreigen dat ze zichzelf van kant zou maken en dat naar aanleiding van een onbenullig akkefietje, weet nog geneens meer waar het over ging.
Tijdens bepaalde hysterische huilbuien (écht hysterisch) sloeg ze zichzelf en was ze ook niet tot bedaren te krijgen. Gillen, huilen en zichzelf slaan en verwonden was wel iets wat ze toen deed.
Nadat ze anti depressiva kreeg leek het beter te gaan, ze vond haar passie in het oppaswerk en met nog geen 16 jaar droeg ze veel verantwoording voor de zorg voor een babietje en later de zorg voor meer kinderen.
Engelengeduld en héél lief, maar ook concequent naar zo'n kleintje toe en niet om het een of het ander, die kinderen zijn erg gek op haar.
Maar ze veranderde weer toen ze bleef zitten in de 3e klas van de VMBO, leerde haar eerste scharreltje kennen en sloeg eigenlijk op sexueel vlak helemaal los.
Ik schaam me gewoon om het te zeggen, maar ben er inmiddels achter dat ze er meerdere jongens op na houdt. Ze is best een knappe meid om te zien, maar dat ziet ze zelf totaal niet, heeft ook een heel negatief zelfbeeld.
Nu liegt en bedriegt ze er flink op los, pa die trapt daar in, maar ik heb al menigeen keren mijn hart vastgehouden bij haar impulsieve acties en mijn bezorgdheid hierover uitgesproken. Ze heeft er lak aan, geeft ons de schuld, want ondanks dat mijn vriend ook menigeen kastanje voor haar uit het vuur gehaald heeft, is hij nu óók ineens de boosdoener.
Hij heeft, terwijl hij een superstiefvader is, het helemaal gehad met mijn dochter en door alle stress heeft hij problemen met zijn gezondheid.
Voor mij is ook de maat vol en heb ik haar twee weken terug de deur uitgezet, ook omdat ze steeds opnieuw begon over het wonen op zichzelf of bij haar pa. Ik heb gezegd dat ze kon vertrekken, want ze inmiddels een spoor van vernieling achter gelaten in ons gezin.
Haar vader wilde niets weten van de optie voor onder begeleiding kamer bewonen en hield haar liever onder zijn vleugels.
Nu heeft ze het gemunt op mijn zoon van 13, een supersociaal mannetje die ze aan alle kanten misbruikt en manipuleert en het doet pijn om te zien hoe hij daaronder lijdt. We proberen veel uit te leggen en gelukkig kan hij bij ons nog zichzelf zijn, maar komt hij evenzo gestresst bij zijn vader vandaan als hij daar een paar dagen gezeten heeft.
Gelukkig is hij open en extravert en kunnen we zijn problemen bespreekbaar houden.
Zowel van pa als mijn dochter vernemen we niets en als mijn dochter spulletjes komt halen hier thuis, dan doet ze vrolijk alsof er niets gebeurd is.
Wroeging en spijt lijkt ze niet te kennen, want niet alleen grijpt ze om haar heen bij ons, ook vriendinnen komen en die gaan weer, omdat ze steeds ruzie heeft en bij haar vele vriendjes eist ze de volledige aandacht en die verslijt ze dan ook als de vleet…..en de psychiatrische instelling?….de dames psychologe richt zich op haar komende zwangerschapsverlof en doet al maanden weinig moeite om mijn dochter te helpen. Zij blijft trouw luisteren naar de leugens die mijn dochter verteld, want in de ogen van mijn dochter is zij niet diegene met problemen, maar is het de schuld van de omgeving dus van iedereen.
Wie kan ons tips geven? Ik lig zelf al nachten wakker van dit hele gebeuren en weet dat andere familieleden (zoals mijn moeder) hier ook geen raad mee weten.
Alvast bedankt voor het lezen! Een heel epistel trouwens, maar wel herkenbaar als zijnde borderline??
Volgens de instelling is daar geen sprake van……..wordt het toch eens tijd dat ze óók eens het verhaal van de ouders aanhoren dan te “luisteren”naar de leugens van mijn dochter.
Groetjes Tine
