symptomen borderline

Cees van Westen

31-08-2009 20:02

Beste mevrouw,
Ik ben na 25 jaar gescheiden van eigenlijk de vrouw van mijn leven. Ze is jaren vreemdgegaan, maar volgens mij als onderdeel van haar stoornis. Zelf heb ik bij een psychologe gelopen die na vele sessies tot deze coclussie kwam. Vaak is het een erfelijke stoornis of is er in jullie huwelijk al in haar vroege jeugd het nodige gebeurd. Kinderen schijnen dat onbewust op te pikken. Zelf denk ik dat u naar een andere psycholoog moet gaan en dat u deze meteen uw verhaal en vermoeden van deze stoornis verteld. En het haar zelf laten lezen op internet is ook een idee. Als je kijkt hoeveel stoornissen er zijn, dan praat je al snel over zo'n 20% van de bevolking. Ze zal er niks van willen weten, maar wel zo nieuwsgierig zijn om even te kijken. Ik wens u veel sterkte en wijsheid.
Irene Pap

03-09-2009 14:54

Hallo, ik ben Irene en heb met mijn man Jan sinds 1 1/2 week onze kleindochter van ruim 18 jaar in huis. Dit meisje heeft in nederland gewoond en is na de scheiding van ouders met moeder naar engeland vertrokken. Moeders nieuwe man, een engelsman, heeft grote moeite met onze kleindochter. De problemen stapelden zich dusdanig op, dat ze in een engelse gevangenis belandde, omdat die man haar vals beschuldigde. Ik wil niet in details treden, maar omdat onze kleindochter op straat kwam te staan, drugs en drank gebruikte, besloten mijn man en ik haar een veilig thuis te bieden bij ons.
We zijn zeventigers en hebben nooit eerder met problemen van een borderliner te maken gehad. Tenminste, we denken dat ze dat heeft, omdat een andere dochter van ons de symtomen herkent. Onze kleindochter is dol op ons, in het bizonder op haar opa. We praten veel met haar en merken dat ze erg lijdt onder het wegsturen door moeder en stiefvader. Het vele eten en drinken, wissellende stemmingen, dat is dagelijks, we proberen alles om haar een beetje gelukkig te krijgen. Doen we het goed en zijn daar medicamenten voor?
Hartelijk dank,
Bern@dette

03-09-2009 19:01

Hoi Irene ,
Geweldig dat jullie je kleindochter zo veel liefde geven .
Wellicht is het een idee om haar te laten diagnotiseren , sterkte Bernadette
Collie

03-09-2009 19:26

Welkom op het prikbord Irene.
Inderdaad, geweldig dat jullie je kleindochter een veilige haven bieden, dat zal best zwaar zijn als je er, als zeventiger, inmiddels aan gewend bent dat je samen met je man, het rijk alleen hebt.
Ik denk dat liefde, en dat krijgt ze zo te lezen volop bij jullie, altijd het beste medicijn is wanneer je jezelf zo afgewezen voelt als je kleindochter.
Echt specifieke medicatie voor borderline of stemmingswisselingen zijn er niet. En enkel medicatie zal haar niet echt verder helpen, medicatie verandert niks aan de oorzaak van haar symptomen, of dat nu borderline is of iets anders. Uitgebreide therapie, vaak gecombineerd met medicatie, helpt velen stukken beter dus misschien geldt dat ook voor je kleindochter.
Is je kleindochter er toe te bewegen om serieuze hulp te zoeken voor haar problemen? Misschien in therapie te gaan zodat ze beter met zichzelf leert omgaan en betere, gezondere keuzes voor zichzelf kan maken?
Daar zou ze zoveel gelukkiger van worden dan van welk pilletje dan ook, temeer daar je wel heel gemakkelijk aan de medicatie geholpen bent, maar er vaak niet zo gemakkelijk weer afkomt.
Als medicatie per se nodig is voor je kleinkind, dan kan een psychiater evt samen met haar naar de juiste soort en dosis zoeken.
En misschien een laatste tip: zorg dat je ook aan jezelf blijft toekomen, samen met je man, want het is zwaar om iemand die zo ontregeld is in huis te krijgen om haar een helpende hand en een liefhebbend hart te bieden.
Irene

04-09-2009 16:08

Hartelijke dank voor jullie reacties!
Toen we besloten onze kleindochter naar nederland te halen, omdat het ons veel verdriet deed te weten dat ze op straat leefde in engeland, wisten we inderdaad nog niet hoe zwaar het kan zijn.
Misschien naief van ons om te denken, dat met heel veel liefde het goed zal komen, maar er komt veel meer bij kijken, merken we nu.
Heel veel geduld, heel veel praten en steeds proberen onszelf in haar te verplaatsen.
Ze kan niet meer huilen, zegt ze, terwijl wij bij het aanhoren van haar verhalen ons zo goed moeten houden om niet te huilen.
Haar eigen vader heeft haar jaren geleden afgewezen. Hij is hertrouwd en ze mag hem geen papa meer noemen, omdat hij intussen een nieuw kind heeft.
Moeder kiest voor stiefvader.
In wat voor wereld leven we eigenlijk? Kinderen die zo moeten opgroeien komen toch in de sloot terecht!
We blijven voor haar ons uiterste best doen, maar, als het echt niet meer gaat, dan moeten we toch de hulp zoeken, die ze op dit moment weigert.
Onze andere kinderen zeggen terecht, dat we geen hulpverleners zijn, maar zo dicht als we nu bij onze kleindochter staan, zo vertrouwd als ze met ons is, zo moeilijk zal het voor haar zijn om vreemden toe te laten.
We hebben nog een lange weg te gaan.
Collie

06-09-2009 12:41

aan jullie houding zal het niet liggen; je realiseert je dat het moeilijk is en dat enkel liefde niet meer genoeg is om je kleindochter op de rails te krijgen… je oma-hart spreekt maar je verstand heeft je niet in de steek gelaten.
Ik wens jullie veel sterkte en wijsheid toe.
astrid

19-09-2009 08:42

Hallo Tine!
Met verbijstering lees ik je verhaal,niet zozeer om wat er allemaal met je dochter aan de hand is,maar om jezelf.
Hoe hou je dit allemaal vol? wie is er voor jou? waar kan jij terecht?
Vreselijk de falende hulpverlening ,maar wat doe je eraan?
Schrijf vanuit eigenervaring met een zoon met pddnos/asperger nu 19 en ook pas een jaar geleden op mijn aandringen via een psychiatrisch onderzoek eruit gekomen.
Maar goed,ik hoop dat jij en je vriend nog bij elkaar zijn.
Als ik iets mag toevoegen waar je hopelijk troost uit kunt halen,kun je het onderstaande lezen.
Als het nodig is om het vechten op te geven probeer dan bij het gevoel van vertrouwen uit te komen,voor je hele gezin en te beginnen bij jezelf.als het kan verlies het gevoel van liefde niet(te vaak) ook weer te beginnen bij jezelf.
Ik wens je heel heel veel sterkte en ik zal je mijn email/msn geven als je een keer wilt spuien,of meerdere keren.
Hoop dat we iets voor elkaar kunnen betekenen,en zo niet wens ik je alle wijsheid in de wereld toe,liefs Astrid
(astridlotus@hotmail.com)
astrid

19-09-2009 08:48

lees nu pas je tweede verhaal,verschijnt een glimlach op mijn gezicht,vanwege het twee druppels water verhaal.
Zal me ff voorstellen astrid(astridlotus@hotmail.com)
Moeder van drie kinderen waarvan 1 met asperger,zoals beschreven in mijn vorige verhaal.
15 jaar werkzaam als pedagogisch medewerker bij ontspoorde jongeren in een justitiele setting.
frustratie dus herkenbaar.
Lijkt me een verheldering om met elkaar te kunnen praten,
liefs astrid
astrid

19-09-2009 08:56

lees met een glimlach nu dit tweede verhaal(ging iets mis met 1e posten denk ik)
Hoop dat je dit nog leest of terugkijkt,zie namelijk veel overeenkomsten.
Zal me ff voorstellen,ben Astrid moeder van drie kinderen waarvan 1 zoon met asperger(zoals in het vorige bericht beschreven)
15 jaar werkzaam in een justitiele instelling voor ontspoorde jongeren.
Frustratie dus herkenbaar tine,
Denk dat we veel van elkaar kunnen leren,
Zie je reactie tegemoet,liefs Astrid
Sandy

23-09-2009 16:10

De symptomen die jongeren uiten, moeten niet meteen aan een stoornis geplakt worden. Hoe oud een kind ook is, een kind wil in de eerste plaats met zijn of haar gedrag iets “vertellen”.
Vooral bij jonge (gevoelige) meiden moet er goed opgelet worden als ze extreem gedrag gaan vertonen. Borderline punten, lijken enorm op de uitingen die meiden geven als ze in handen zijn gevallen van een loverboy.
Hiermee zeg ik niet dat dit werkelijk zo is. Alleen wel dat een kind niet zomaar zichzelf als onhandelbaar gaat neerzetten.

Dit topic is gesloten, er kunnen geen reacties meer worden geplaatst.

symptomen borderline

Cees van Westen

Irene Pap

Bern@dette

Collie

Irene

Collie

astrid

astrid

astrid

Sandy