beste mensen,
na een jaar te hebben geleefd met mijn vriendin van 25, heb ik sterk het vermoeden dat ze aan borderline lijdt. Dat ze sterk emotionele problemen heeft en erg onzeker is was me wel duidelijk, maar hoe langer ik bij haar ben, hoe vaker ik stuit op symptomen die als borderline beschreven word. ik denk dat ze dit gedrag in het begin redelijk voor me verborgen wist te houden hoewel ook toen nog wel eens heftig tekeer ging.
Haar emotionele problemen beschrijft ze als wat voortkomt uit de trauma's uit haar jeugd, waar fysieke en seksuele mishandeling orde van de dag bleek te zijn. Ook heeft ze me verteld dat ze in haar tienerjaren een aantal keer is verkracht. Omdat ze expliciet heeft gevraagd dit nooit met haar moeder te bespreken, waar ze bij inwoont, plus dat er soms feiten niet lijken te staven, kan ik dit niet bevestigen en durf ik niet te zeggen waar de werkelijke waarheid ligt. in elk geval weet ik wel dat haar moeder haar niet zo emotioneel verwaarloost als ze mij had doen vermoeden. Soms twijfel ik of zij nog wel de fictie van werkelijkheid kan onderscheiden.
Ze kan compleet uitbarsten als ze daarmee geconfronteerd word, toont dan vaak erg uitvluchtend gedrag (soms letterlijk wegrennen) en begint onredelijk kwaad mij te beschuldigen van zeer ernstige feiten (zoals dat ik haar wil vermoorden of verminken).
Erger is het nog bij discussies over onderwerpen die haar aangaan, zodra die tegengesproken worden kan haar gedrag omslaan naar hysterisch, soms wel totdat ze keihard schreeuwend met haar hoofd op de grond ligt te hameren. Als ik haar probeer te bedaren om haarzelf geen pijn te doen kan ze beginnen met mij te bijten en slaan en mij weer te beschuldigen. ik heb mezelf nu aangeleerd om mijn mening in zulke discussies voor mezelf te houden en meer gewoon te bevestigen wat zijzelf zegt. Verder kan ze soms zo laag over onze liefde spreken dat het mij pijn doet en de volgende dag mij juist compleet de hemel inprijst.
Mogelijk dat sommige mensen nu denken dat ze een verschrikkelijk mens is, maar dat is ze juist niet en (gelukkig) komt dit niet vaak voor en is ze doorgaans (redelijk) stabiel. Ze is een ontzettend lief persoon met veel zorg voor andere mensen en haar hart en principes op de juiste plaats. Ik hou dan ook met hart en ziel van haar en ik weet dat ze dit gedrag zelf ook niet wil vertonen en dat ze er ook niet echt wat aan kan doen. Hoewel het mij soms ook enorm pijn doet allemaal, ik soms niet weet hoe ermee om te gaan en erg aan onze relatie getwijfeld heb, heb ik besloten om bij haar te blijven, maar zou graag willen dat ze met haarzelf (en mij) kan leren leven en dat de situatie kan verbeteren.
Misschien dat iemand zou kunnen adviseren, want hoewel ik wel eens voorzichtig heb geopperd dat ze hulp zou kunnen zoeken lijkt dit het laatste te zijn wat zij wil en ze ontkent steevast ook dat ze zoiets als borderline zou kunnen hebben;
- is dit wat ik vermoed dat het is, heeft ze misschien borderline?
- als ze echt geen hulp wil zoeken, is er iets wat ik kan doen? Zou ik haar kunnen overtuigen om begeleiding hierin te vinden?
- is er iets zodat ik beter hiermee om leer te gaan?
- Is een relatie uberhaupt wel goed voor haar welzijn?
- is er vooruitzicht tot verbetering bij mensen met borderline? zal het ooit minder erg kunnen worden of helemaal verdwijnen?
Langer zal ik het verhaal niet maken hoewel er veel meer te vertellen en te verduidelijken valt, ik hoop dat er iemand met ervaring hiermee zou willen reageren, want ik heb echt geen idee of ik dingen goed of juist fout aanpak.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
