Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
dochter
Ik ben hier terechtgekomen door in Google te zoeken naar fora en sites over borderline, ik hoop hier mensen te vinden die iets van mijn verhaal herkennen en daar misschien iets kunnen over zeggen.
Ik ben 23 en ben opgegroeid met een moeder met borderline. M'n hele jeugd lang werd ik steevast allerlei dingen verweten door haar, oa. dat ik (en mijn jongere broer en zus) ongewenst was, de nagel aan haar doodskist, dat ik een slecht karakter had, enz. Het is zo beginnen evolueren toen ik een jaar of 13 was en een eigen willetje en mening begon te krijgen. Hoe meer ik mezelf begon te zoeken, hoe heftiger zij reageerde.
Ik heb een zus die net 20 geworden is, zij daarentegen was een echt ‘mamakindje’, altijd en overal aan het knuffelen met dezelfde moeder als die waar ik nooit iets goeds kon voor doen. M. (mijn zus) werd helemaal niet aangepakt zoals ik, zij kon nooit iets verkeerd doen. In ruzies, als M. iets mispeuterd had, was ik steeds en altijd de schuldige, ook al probeerde ik me te verdedigen.
Mijn vader hield zich in dit alles erg afzijdig. Tegen mijn moeder ingaan omdat er onrechtvaardige of overdreven dingen werden gezegd, resulteerde enkel in explosies. Kleine ruzies of geschillen ontaardden dan in een absurd gescheld en geroep, van een kleine opmerking ging het dan tot een complete scheldtirade. Net als mij had mijn vader het gevoel dat hij niet tegen de situatie opkon. Als hij mij eventjes verdedigde in een ruzie kreeg hij de volle lading van mijn moeder, hetzelfde als hij na een ruzie van twee dagen mij wat moed probeerde in te spreken. Telkens mijn moeder zag dat wij aan het praten waren, zag ze daar een samenzwering in, een complot, en zij ze steeds dat wij samenspanden tegen haar.
Ik ben erg veel aan m'n lot overgelaten geweest. Als m'n moeder mij dagen had lopen uitkafferen, durfde mijn vader niets zeggen. Aan mijn zus had ik niets, en mijn moeder gaf mij intussen steeds de schuld van alles. Als ik me als 15-jarige opsloot in mijn kamer, een hele avond en nacht aan het wenen, was er niemand die me kwam troosten. En aan de meeste van m'n vrienden was de situatie tè absurd om uit te leggen, want hoe vertel je in godsnaam aan iemand dat je moeder zegt dat je een rotkind bent? Ik was een voorbeeldige leerling op school, deed Latijnse, haalde overal goede resultaten, had duizend-en-één hobby's en was graag gezien op school.
Voor mijn zus lag dat anders. Zij had minder vrienden, was minder graag gezien, kon niet tekenen en schrijven en muziek maken zoals ik, was minder slank, minder knap, voelde zich kortom altijd minder. Er is een periode geweest dat ze mij volledig imiteerde in alles; ze pikte mijn cd's en zat ganser dagen mijn muziek te beluisteren, kleurde ik mijn haar dan deed zij hetzelfde, mat ik me een nieuw kapsel aan dan zij hetzelfde, had ik nieuwe kleren dan moest zij ook nieuwe kleren hebben, ging ik daar dan ging zij ook naar daar. Maar toen ze in het zesde middelbaar zat is daar plotsklaps verandering in gekomen. Met nieuwjaar kwam er volledig onverwacht een uitbarsting, ze voelde zich niet goed op school en wilde meteen veranderen van school. In het laatste jaar van het middelbaar, net na de examens van nieuwjaar. Erg vreemd vond iedereen dat, want ze had er nog nooit een woord over gerept. Het huis stond op stelten, ze heeft dagen staan roepen tegen mijn ouders om te veranderen tot ze hun toestemming had. Ik werd in die beslissing volledig buiten alles gehouden. Ze zei ‘dat ik me er niet moest mee bemoeien’. Na nieuwjaar is ze inderdaad veranderd van school, en heeft het laatste half jaar van haar middelbaar doorgebracht in een nieuwe school, nieuwe klas, bij allemaal vreemden, maar zonder problemen.
Intussen zat ik in het hoger. De communicatie met mijn moeder werd er allesbehalve beter op, want ik had een richting gekozen, Kunst, waarin ik niet echt de wind in de zeilen had. Mijn docenten stonden niet allemaal achter mijn werk, het ging dus ook niet goed. Mijn moeder nam me dat erg kwalijk, ook al werkte ik keihard. Ik was een mislukkeling, koste mijn ouders enkel geld, door mij liep hun huwelijk slecht, door mij voelde ze zich ziek worden, enzoverder.
Ze was depressief, zat intussen ook aan de drank, dat wisten mij en mijn vader, stiekem dronk ze als niemand thuis was. Want al die jaren wilde ze ook niet gaan werken, ze kon niet aarden onder een baas, wilde enkel alleen thuis zitten en huisvrouw spelen, ook al zat ik op kot en kostten mijn broer en zus weinig tijd, ze waren immers geen kleine kinderen meer, enkel koken en wassen hoefde ze te doen.
Van slecht is het alleen nog slechter beginnen te gaan. Tot ze plotsklaps thuis vertrokken is. Ze had ergens een andere man leren kennen en besliste in één dag tijd om bij hem te gaan wonen, in het buitenland dan nog. Ze liet heel de boel stikken en is vertrokken.
Mijn vader, broer en mezelf waren er kapot van. Aan de ene kant voelden we ons verlost, want al heel ons leven lang had mijn moeder heel ons leven bepaald, hadden we elk woord moeten wikken en wegen, steeds en overal rekening houden met haar, op onze knieën kruipen voor haar ook al waren wij niet in de fout gegaan, hadden we alles proberen te doen om haar te helpen, met haar te praten, maar hadden we op geregelde tijdstippen een mes in de rug gekregen. Opluchting voelden we dus zeker. Aan de andere kant was mijn vader alles kwijt. Alle zekerheid, er zou een scheiding aankomen en bovendien moest hij voor 3 studerende kinderen zorgen, gecombineerd met een full-time job. Dat terwijl hij iemand is die erg vasthoudt aan zekerheden.
Mijn zus reageerde toen erg raar, vond ik. Ze hield zich volledig afzijdig, toonde geen enkele emotie, stelde zich ook bikkelhard op tegen mijn vader en mij, hielp nooit, sprak geen woord. En zo is het al twee jaar lang niet veranderd.
Ze sluit zich op in haar wereld, eet nooit meer samen met ons, doet bij tijden vriendelijk tegen mijn vader (nooit tegen mij) en kaffert hem dan weer uit zonder aanleiding; hij verwaarloost ons zogezegd, heeft haar altijd in de steek gelaten, heeft haar nooit verdedigd tegen haar moeder of tegen mij. Terwijl ik nooit een woord verkeerd gezegd heb tegen haar, enkel de keren dat ze me zat te tergen en te pesten en ik zo kwaad werd dat ik inderdaad zei dat ze erg egocentrisch is en veel wegheeft van m'n moeder.
Ze is op die twee jaar tijd niets veranderd. Ze verandert voortdurend, zonder aanleiding, is soms vriendelijk, dan weer sluit ze zich volledig af. Naar de buitenwereld toe is ze een engeltje.
Gisteren zei ze zomaar zonder aanleiding dat ik maar moest vertrekken want dat ik haar constant irriteer. Terwijl ik niets had gezegd of gedaan! Toen ik haar vroeg waarom wilde ze niets zeggen, als enige reden gaf ze aan dat ik haar negeer. Maar natuurlijk negeer ik haar, want na al die tijd weet ik helemaal niet meer wat nog te zeggen tegen haar.
Ik heb het gevoel dat ik volledig hetzelfde doormaak als ik heb doorgemaakt met mijn moeder. Net als zij deed kaffert mijn zus me uit voor vanalles en nog wat, terwijl ik ganse dagen alles probeer te doen om te helpen in het huishouden, mijn vader te steunen, alles alles. Ik ben volledig radeloos. Ze neemt exact dezelfde woorden in de mond als mijn moeder altijd deed, zowel bij mij als mijn vader, wat ik echt absurd vind want ze heeft zich jarenlang tegen haar moeder afgezet.
Mijn vader houdt er zich volledig buiten omdat hij naar eigen zeggen de energie niet heeft om één van de twee te verdedigen, we moeten het zelf uitvechten, zegt hij. Bijgevolg sta ik er volledig alleen voor, neemt hij ook dezelfde houding aan als hij altijd heeft aangenomen toen ik een kind was. Aan de ene kant kan ik dat verstaan, hij wordt ouder, wil nog genieten van het leven en het is inderdaad ons probleem, aan de andere kant zie ik het volledig niet meer zitten. Ik ben niet sterk genoeg om mezelf steeds hard te maken en sterk te staan tegen de aanvallen van m'n zus, want tegen dat soort onrechtvaardigheid heb ik al heel m'n leven lang moeten vechten. Mezelf moeten doen geloven dat ik niet zo slecht ben als zij zeggen. Mezelf doen geloven dat het geen steek houdt.
Ik weet niet hoe lang ik dit nog kan volhouden. Ik zou eigenlijk een therapeut willen maar heb het geld niet om dat te betalen. Hier thuis sta ik alleen.
Kan iemand me vertellen hoe ik kan omgaan met deze situatie? Is het wel verstandig dat iedereen m'n zus maar laat doen en een veld laat creëren waarin ze kan doen wat ze wil zonder dat iemand haar bekritiseert?
Een radeloze dochter en zus
