Moeder met borderline, zus wellicht hetzelfde

Dochter..

10-11-2009 19:38

Hee Maria!
Enerzijds vind ik het rot om dit verhaal van jou te lezen, aan de andere kant voel ik me zo opgelucht!
Wat herkenbaar! Ik heb straks in februari mijn moeder 3 jaar niet gezien. Ook zij verteld veel leugens over mij en ik ben niet goed genoeg om nog langer bij het gezin te horen. Jarenlang heb ik me min en slecht gevoeld maar gelukkig gaat het steeds beter. Natuurlijk heb ik nog steeds de twijfel, heb ik hier goed aan gedaan, heb blijft immers je moeder. Maar is iemand wel je moeder als zij zo met je om gaat? Verdient ze mij dan wel. Ondertussen ben ik wel zover dat ik wel belangrijk ben maar de twijfel of ik geen contact wil blijft. Ik ben nog steeds onder behandeling bij een psycholoog en daardoor krijg ik wel beter inzicht in mezelf en hoe ik mezelf heb weggecijfert. Hij leert mij dat ik wel belangrijk ben, samen met mijn vriend. Dat is erg prettig. Hij kan alleen niet de twijfel die je hebt wegnemen; dat zul je zelf moeten doen. En wat jij en ik in die jaren opgebouwd hebben, verdwijnt niet zomaar en heeft tijd nodig. Dit neemt natuurlijk niet weg dat ik mij hier met vlagen behoorlijk rot over voel.
Misschien helpt je ook wel om te weten, wat mijn psycoloog mij heeft verteld. In een borderlinegezin is altijd 1 iemand die zich afzet tegen de rest. In dit geval zijn dat jij en ik. En dat is goed, wij lopen dan minder risico dit ook te krijgen maar krigen dan helaas ook met de gevolgen te maken, weg gezin weg broertje en zusje en eeen heleboel leugens waartegen we ons constant moeten verdedigen. Hier ben ik mee gestopt, het vreet energie en het levert niets op. Mensen die de leugens geloven komen er vanzelf wel achter hoe het zit. Vaak duurt het voor je gevoel te lang maar als het gebeurt, geeft het je een lekker geveol. Jij bent niet gek! Bij mij is het gelukkig zo dat mijn vader, die al jaren gescheiden is van mijn moeder, nu sinds 3 jaar door heeft hoe mijn moeder in elkaar steekt. Zo ook mijn opa en oma, haar vader en moeder. Je word zelf steeds sterker., en deze ontwikkelingen helpen daar alleen maar aan mee.
Mijn behandelingen bij de psycholoog zitten erop, ga donderdag naar een psychotherapeut en hoop hiermee verder te komen. Ik wil jou ook heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je hier iets aan hebt. Als je vragen hebt kun je mij hier gewoon vinden!!!!
Dochter..
Pieter Schellekens

13-11-2009 20:19

Hallo allemaal,
Mijn naam is Pieter en mijn vriendin en ik zijn er achter gekomen dat haar moeder ook borderline heeft. We hebben nu bijna 6 jaar een relatie, met heel veel tegenslagen, niet gek nu dat we het weten van haar moeder. Mijn vriendin is zo,n anderhalf jaar geleden begonnen met hypnotherapie van te voren zette ze haar moeder op een voetstuk, nee ik kon niets verkeerd zeggen over haar moeder, echt niets! Haar gezin wat bestaat uit moeder en twee broers was het belangrijkste wat er was, net als voor haar moeder. Ik val er echt buiten bij haar moeder ik denk zelfs dat de stief vader er nog buiten valt. Mijn vriendin is nog niet klaar met hypnotherapie maar ze is er wel ver doorheen, het werkt zo ontzettend goed! Ze is een stuk sterker in haar schoenen komen te staan en ze kan veel makelijker met keuzes overweg en ze heeft ook heel wat meer zelf vertrouwen. Doordat mijn vriendin ziek werd en de doktoren niets konden vinden zijn we begonnen met een psychotherapie die alleen een deksel heeft weten op te tillen, wat uiteindelijk dus niets opleverde. Hypnotherapie met mdr heeft mijn vriendin echt geholpen.
Mijn vraag als partner naar jullie is of jullie ook zo hebben moeten vechten voor de man waar je van houd omdat we als partners simpelweg niet geaccepteerd worden? Hoe hebben jullie dat mee gemaakt? Verder hoop ik dat mijn vriendin haar ervaring wil delen met jullie en het fijne er van wil vertellen wat hypnotherapie doet. Wij zijn ook heel blij dat we een site hebben gevonden waar verhalen staan van mede gedupeerde.
Groeten Pieter
Collie

13-11-2009 21:51

Welkom op het prikbord Pieter!
Om eerst je vraag te beantwoorden: Ik denk niet dat er borderline in een familie voor hoeft te komen, om toch te moeten knokken voor je partner, de man waar je van houdt. Ik denk dat dat in veel families voorkomt. Moeder-dochterrelaties zijn niet altijd de meest soepel verlopende relaties, als de dochters eenmaal wat ouder worden, ook zonder dat er sprake is van borderline…
Maar dat iemand met een borderline persoonlijkheidsstoornis in je omgeving een groot probleem kan zijn, daar ben ik van overtuigd.
Ik denk dat het goed is dat je vriendin zelf stappen is gaan zetten om eea te verwerken, op welke manier dan ook. Je kunt je wel op de problematiek van anderen blijven richten, je zult toch zelf moeten leren roeien met de riemen die je hebt, ook als die riemen niet ideaal zijn.
priscilla

29-11-2009 14:38

hallo allemaal!!
ook ik weet bijna zeker dat mijn moeder het heeft, ik ben nu 30 jaar, en toen ik 17 was zijn mijn ouders gescheiden. sindsdien is het eigenlijk tot uiting gekomen, ik woonde destijds nog bij mijn moeder.
ik herken veel uit je verhaal, en nee jij bent niet gek!!dat praatte ze mij en mijn zus ook altijd aan!!
ze heeft mij oa een keer uit huis gezet, en nooit was iets goed, en heel erg manipuleren en mooi praten, van een mug een olifant maken etc.
ik ben op mijn 18e uit huis gegaan(omdat zij dat wilde) en later met mijn vriend, nu man, samen gaan wonen. nu gelukkig getrouwd en 2 kindjes, toen mijn 1e kindje was geboren en ook mijn zus kreeg in dezelfde tijd een kindje, heeft mijn moeder na 4 maanden zomaar ineens het contact verbroken met ons, precies 1 week voor ons kindje gedoopt werd. ik heb haar dus nu alweer 2 jaar niet gezien. ook met vele anderen heeft ze contact verbroken. ze maakt makkelijk contact maar verbreekt het om niks.
pff zo zijn er hele verhalen, maar die hebben jullie natuurlijk ook. ik vind het erg verdrietig dat het zo is gelopen, maar het geeft ook zo'n rust!! altijd op eieren te moeten lopen is vreselijk.
door mijn kinderen word de afstand wel steeds groter, waarschijnlijk weet ze geeneens dat ik een 2e heb.
ze heeft mij en mijn zus nog een lelijke brief geschreven ruim 1 jaar terug, toen had ik het echt gehad.
veel sterkte voor allemaal, het is zwaar, denk om jezelf!!!
prisicilla
Sandy

16-06-2010 16:34

Hoi, ik zelf heb ook een moeder gehad met borderline. Ze zei ook altijd de vreselijkste dingen. Ik was gewoon de moeder en zij het kind. Ze heeft nog 4 kinderen uit een ander huwelijk. Waar ook van alles mee aan de hand was is nog steeds mee is. Ik zelf ben als kind uit huis geplaatst, want ze was door de borderline aan de drank gegaan. Heb het buitenshuis ook echt niet makkelijk gehad. Ik ben nu inmiddels volwassen en heb al de nodige hulp gehad, maar het blijft vreselijk als je moeder je eigenlijk niet erkent. Jarenlang heb ik dat me moeder verweten. Ze is inmiddels overleden en begin haar nu pas te vergeven. Want zie nu ook echt in dat ze zelf ook een zwaar leven heeft gehad en het echt niet kon opbrengen om mij die liefde te geven. Het was haar eigen onvermogen die ze niet alleen op mij, maar ook op dr 4 andere kinderen heeft overgebracht. Ik zag ook dat ze leed onder het feit dat ze niet ons die moederlijke liefde kon geven! En daarnaast ook zag dat haar eigen kinderen er onder leden. Ik probeer daar mijn troost uit te halen. Want ik denk echt dat een moeder echt wel van haar kind houdt! Maar in dit geval echt een onvermogen is, waar ze echt zelf ook erg veel last van heeft. Mijn vader was er gelukkig wel voor me, maar die had het ook zwaar met mijn moeder. Mijn zus heeft ook van die trekken en geeft mij ook overal de schuldt van. Ik zelf heb ook een lichte vorm van borderline, maar weet er wel mee om te gaan. Ik heb nog een lichte vorm en dat is echt heel zwaar! Mijn moeder had een zware vorm van Borderline. Maar misschien troost het je als ik zeg dat het echt een onvermogen is en dat een moeder echt wel van haar kind houdt. Ik wens je veel sterkte! Want het is echt niet makkelijk als kind met een moeder die borderline heeft.
Katja

16-06-2010 17:19

Hoi Maria, ik herken veel in je verhaal. Alleen voor mij is het een zus die erg dominant is en alles verdraait enz. Ze krijgt het ook voor elkaar dat iedereen achter haar staat. Ze is zelfs zo erg dat ze zelfs bij een overlijden van 2 gezinsleden alles naar zich toe eigend. Ze zorgt ervoor dat je niks te weten komt van een overlijden en dan snel alles regelt en dan zo draait dat jij niks gedaan hebt en zij alles. Ze snakt echt naar aandacht en daar zal ze alles voor doen. Ik vindt niet dat ze dat kan maken en ga met haar ook een gesprek aan. Gewoonweg om haar als zus een kans te geven om het me uit te leggen waarom ze ons zo buitensluit, en je echt geen kans geeft om te helpen bij dingen die geregeld moeten worden bij een overlijden. Maar ze is bij mij de grens allang voorbij gegaan. Ik zou zeggen kies voor jezelf. Want je kan alleen jezelf helpen. Maar laat ook niet alles van je afpakken. Zorg toch dat je een stukje gerechtigheid krijgt, want ze kunnen ook te ver gaan. Tenminste bij mij dan. Als ik mijn stukje gerechtigheid heb zal ik haar ook achter me laten, want er valt met haar echt niet te leven. Sorry dat ik een beetje vaag ben, maar in dit geval kan ik niet te duidelijk.
Collie

17-06-2010 11:19

Wat fijn dat je tot dat inzicht bent kunnen komen Sandy…
Borderline komt zelden uit puur geluk uit de lucht vallen… en als je dan kunt inzien dat een ouder met borderline óók het slachtoffer is van haar leven, in een tijd dat daar nauwelijks hulp of aandacht voor was, kan eea dragelijker voor je maken.
anne

25-07-2010 09:14

Ik zou heel graag met je in contact komen. Mijn moeder heeft ook borderliner. Ik ben inmiddels 32 en heb nu zelf een gezin met drie kinderen. Dagelijks word ik geconfronteerd met de schade die is ontstaan in mijn jeugd. Het lijkt wel alsof ik er allemaal veel beter mee kon omgaan tussen de 20 en 30. Nu ik eenmaal zelf een gezin hebt komt alles in alle hevigheid terug. Vreselijk. Niemand begrijpt hoe het is om dochter te zijn van een bordeliner. Ik weet wel dat het mij veel meer schade heeft gebracht dan dat ik ooit voor mogelijk had gehouden. Ik heb ook een tijd gepraat met een psycholoog. Ben zelfs bang geweest dat ook ik bordeliner had, maar gelukkig was dit niet zo. Ik ben altijd enigst kind geweest en mijn vader was bijna nooit thuis. Voor een kind is het belangrijkste rolmodel diegene van hetzelfde geslacht. Voor mij dus mijn gestoorde moeder…. Ik zou het liefst al het contact verbreken maar mijn ouders zijn nog steeds getrouwd met elkaar. Ben stapelgek op mijn vader dus het voelt alsof ik met mijn rug tegen de muur sta en geen keuze heb. Bah
Lena

02-10-2010 22:14

Hallo allemaal,
Net zoals de meesten, was ik op zoek naar ‘externe lotgenoten’ en ben ik hier terecht gekomen. Ik denk dat mijn vraag hier wel in het rijtje past. Toch even een situatieschets:
Ook mijn moeder heeft borderline. Dit werd al jaren geleden vastgesteld door specialisten. Zelf ben ik nu 22 en woon al van toen ik 18 was niet meer thuis. Ik weet sinds mijn 19e wat er met mijn moeder ‘scheelt’. Dat heeft mijn vader me verteld (ouders zijn gescheiden toen ik 5 was). Met hem heb ik overigens altijd een sterke band gehad. Hij heeft echter altijd gezegd: ‘later als je groot bent en begrijpt dat ik je moeder niet wil zwartmaken, zal ik je alles uitleggen. Nu moet je het doen met: ze kan niet overal iets aan doen.’ Uiteraard vond ik dat al die jaren heel moeilijk om te geloven en is het pas toen hij het woord ‘borderline’ liet vallen en ik dat ging opzoeken, dat alle puzzelstukjes in elkaar vielen. Ik mocht als kind van mijn moeder nooit contact hebben met mijn vader. Mijn moeder werd daar ‘ziek’ van. Ook mijn stiefvader deed mee aan dat spelletje. Het was mijn schuld als mijn moeder stopte met eten en zou sterven. Ik was haar aan het vermoorden. Ik heb het meer dan eens gehoord. Als jongste van 4 was dat bijzonder zwaar. Aan mijn 2 oudere zussen en broer had ik niets. Mijn zussen hebben jaren geen contact gehad met mijn vader. 1 zus heeft sinds een paar jaar wél weer contact, maar dat is heel fragiel. En mijn broer nam meer de ontwijkende houding aan. Hield zich overal buiten, sprak er nooit over, enz.
Ik stond dus jarenlang alleen (mijn vader zag ik niet zo vaak).
Gelukkig zijn de ‘zware’ jaren nu wel achter de rug. Nu dat ik afstand heb kunnen nemen van mijn moeder en zelf bepaal wanneer er contact is en hoe lang, gaat het stukken beter. Ik heb ook al met enkele psychologen gesproken die me tips gegeven hebben en alles hebben helpen begrijpen. Ook mijn vriend is een enorme steun. Natuurlijk gaat het met ups en down en zijn er regelmatig opnieuw familiecrisisjes (zoals teveel slaappillen pakken en in het ziekenhuis terecht komen, maar dan wel doen alsof ze daar gewoon ligt door een zware griep ofzo). Ik maak me ook vaak zorgen over wat anderen uit mijn omgeving ervan denken, zoals mijn schoonfamilie. Ik weet heel goed dat als zij mijn moeder gaan ontmoeten, ze niets vreemds zullen kunnen ontdekken. Ze verbergt het heel erg goed. Ze moeten me gewoon op mijn woord geloven..
Nu mijn vraag: De relatie met mijn moeder heb ik tegenwoordig vrij goed onder controle, maar mijn zussen pushen me steeds omdat ze mijn manier van omgaan met mijn moeder niet goed vinden. Beide weten ze niet wat onze moeder heeft / zijn ze in totale ontkenning. Ik heb er al met hen over willen praten, maar dat eindigt steevast in zware ruzie. Ik hou heel veel van mijn zussen en wil hen dan ook niet kwetsen door me ‘anders’ dan hen op te stellen naar onze moeder toe, maar ze begrijpen mijn standpunt niet en willen me steeds overhalen naar hun standpunt. Heeft iemand tips hoe ik hiermee om kan? Moet ik hen op dezelfde manier gaan behandelen als mijn moeder? De laatste dokter waar ik mee sprak toen ik dit aanhaalde, zei me dat mijn zussen zeker een aantal eigenschappen van mijn moeders ziekte hebben overgenomen en dat ik dus op hen ook niet kan rekenen. Ze zei dat ik hen op dezelfde afstand moest houden als mijn moeder.
Ik vind dit heel erg moeilijk om te aanvaarden. Wat denken jullie hiervan?
Ik haat het dan onze familie zo in 2 kampen staat: mijn moeder, stiefvader en zussen tegenover mijn broer, vader en ik.
Oef, nu ik dit er eindelijk eens uitschrijf en alles herlees, krijg ik het gevoel dat ik het antwoord al weet. Ik moet aanvaarden dat ik nooit een hechte zusjesband zal hebben, net zoals ik dat nooit zal hebben met mijn moeder. Het doet gewoon zo'n pijn soms. Mijn moeder heeft maar weinig aandacht voor mijn aankomende huwelijk, maar toen mijn zus vorig jaar trouwde stond het heel huis op stelten. En nu verwacht die zus een baby en is het all babytalk.
Ik wou gewoon dat ik dezelfde band met mijn mama kon hebben als mijn zus dat heeft.
Het lijkt altijd alsof de dingen in mijn zusjes hun leven veel belangrijker zijn dan die in mijn leven.
En dan denk ik: ik heb het ook eigenlijk zelf gecreëerd. Ik hou mijn moeder zélf op afstand. Mijn vriend en ik regelen ons huwelijk volledig zelf en vragen ook geen hulp. Maar ik wou gewoon dat ik eens kon klagen dat mijn moeder zich teveel bemoeide. Zoals normale meisjes dat doen.
God, dat klinkt alsof ik nooit tevreden ben.. Ik vind het gewoon zo enorm moeilijk. Ik probeer te begrijpen dat mijn moeder er niets aan kan doen maar heb ondertussen ook een enorme woede dat ze haar moederrol nooit volledig opgenomen heeft zoals het hoort. Een kind hoort zich veilig te voelen bij zijn ouders en te denken dat mama en papa àlles kunnen oplossen. Dat gevoel heb ik nooit gehad. Ik ben altijd jaloers geweest op andere kinderen die hun moeder adoreerden. En ik vind 't ook zo moeilijk dat ze altijd maar tot op een bepaald punt hulp zoekt. Ze gaat al jaren naar psychiaters, psychotherapeuten, psychologen… Maar zodra die haar doorkrijgen en ze die niet meer rond haar vinger kan draaien, trapt ze het af en begint het spelletje opnieuw.
Hoe moet ik begrip tonen voor iemand die geen hulp lijkt te willen?
Ach, ik zit hier eigenlijk gewoon even al mijn gedachten ‘de wereld in’ te typen. Ik hoop dat jullie dat niet erg vinden. Het voelt gewoon zo goed het allemaal eens neer te schrijven. Ik heb ook nog een goede hulp voor mensen die borderline beter willen begrijpen. Het boek: Leven met een borderliner. Van paul mason + randi kreger. Werd me door een dokter aangeraden. Ik ben nu halfweg en het heeft me toch al veel bijgebracht.
Het legt uit hoe de borderliner het allemaal ziet en wat de motieven achter hun gedrag zijn. Er staan ook tips in van hoe je ermee om moet gaan. Er staan ook vaak ervaringen enzo in van zowel borderliners als niet-borderliners.
Bedankt voor het lezen van dit bericht
dochter

17-10-2010 16:15

Hey Maria,
Het is intussen bijna twee jaar geleden dat ik het bericht hierboven heb gepost, ik kwam hier per toeval opnieuw terecht nadat ik op internet wat rondlas over borderline, specifieker over kinderen van moeders met borderline. Er zijn nog steeds dagen dat ik zoveel mogelijk verhalen probeer te vinden van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt of meemaken, ze bieden me troost, en er zijn nog steeds dagen dat de hele situatie me razend maakt of doet huilen, al ben ik intussen verhuisd naar het buitenland. Het zal voor altijd een hard litteken zijn dat me gekneed heeft/kneedt tot hoe ik nu ben, al zie ik vaker de positieve weerslag van m'n rotte jeugd. Ben een vechter voor de dingen die me na aan het hart liggen, en ik heb aardig wat mensenkennis opgedaan die me goed van pas komt. Ik kreeg haast kippenvel bij je verhaal. Ben je hier nog aanwezig op dit forum?
Liefs
dochter (de oorspronkelijke dochter, met kleine letter)

Dit topic is gesloten, er kunnen geen reacties meer worden geplaatst.

Moeder met borderline, zus wellicht hetzelfde

Dochter..

Pieter Schellekens

Collie

priscilla

Sandy

Katja

Collie

anne

Lena

dochter