Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
dochter
Dag Lena,
Ik ben de dochter die het topic opstartte, wat is het hartverwarmend om na 2 jaar terug te komen en te ontdekken dat hier nog mensen hun ervaring hebben gedeeld… Wat mijn oorspronkelijke verhaal betreft, dat van hierboven, is er eigenlijk bitter weinig veranderd.. Mijn moeder woont nog steeds bij de andere man, is nog steeds zoals ze vroeger was, we hebben amper contact met haar en als ik haar al hoor maakt ze me ofwel erg kwaad of erg triest (wat ik dan wel nooit laat zien) – maar in elk geval snapt zij nooit (en zal ze wel nooit snappen) waarom ik me zo opstel, ze vindt me o “zo pessimistisch” en “wrokkig”, ik “blijf steeds maar ouwe koeien uit de sloot halen”, etc.
Het hele verhaal van m’n jeugd lijkt zo een halve fantasie; als ik het er met haar over probeer te hebben lijkt zij er zich niets meer over te herinneren en zegt altijd “dat ik alles ferm overdrijf”, ofwel antwoordt ze niet, of verdraait ze alle feiten. Het is als met je kop tegen een ijzeren muur beuken of onderwater te proberen ademen, en na al die tijd heb ik de moed opgegeven. We hebben maar zelden contact meer, ik zoek haar nooit op. Uit de weinige keren dat ik (of m'n vader, of broertje of iemand anders) haar zie, maak ik op dat ze nog meer drinkt dan vroeger, ook meer rookt, en nog steeds aan allerlei half ingebeelde ziektes lijdt om te gaan over huilen bij de familie (drie jaar geleden vertelde ze ons dat ze kanker had en stervende was, waardoor iedereen zich geweldig schuldig voelde en haar meteen anders behandelde, alleen bleek het achteraf absoluut niet waar te zijn…)
Hetzelfde geldt voor m’n zus. Haar gedrag is steeds meer gaan lijken op dat van m’n moeder, en ik kan daar absoluut niet mee overweg. Ik woon intussen in het buitenland en als ik twee keer per jaar een aantal weken thuiskom, maakt ze me nog steeds het leven zuur – ofwel gedraagt ze zich overdreven (lijkt haast artificieel) lief, waar ze dan ook erg naiëf in lijkt, net als een klein meisje van 5 dat nog niets begrijpt van de wereld rondom haar, ofwel krijgt ze voortdurend woedeaanvallen en kaffert me uit. Ze neemt het me enorm kwalijk als ik praat met m'n vader, z'n huidige vriendin (waar ik meer van hou dan van welke moeder ik ooit heb gekend) of mijn broertje. Het is allemaal wat veel om slikken.
Ik heb intussen een eigen, mooi leven voor mezelf opgebouwd (waarbij ik de sterke band met m’n vader heb behouden, bovendien trekt m'n jongere broertje steeds meer naar me toe nu hij de dingen beter begrijpt, hij is pas 17) maar toch heb ik af en toe momenten dat ik een oud, diep gat inval en het enorm betreur dat ik nooit een moeder heb gehad, en wellicht ook nooit een zus zal hebben. Dat is het punt waar ik wilde inpikken op jouw verhaal: jij schrijft dat je erg veel van je zussen houdt. Het is inderdaad goed mogelijk dat zij karaktertrekken van je moeder hebben overgenomen: ik las eens dat er binnen gezinnen met een borderline-ouder een kans van 70% zou bestaan dat minstens één kind de ziekte overneemt/ook ontwikkelt (weet niet of dat cijfer klopt maar die kans is inderdaad groot, voor een klein deel door een genetische aanleg maar voor het overgrote deel door de opvoeding met een labiele ouder). Maar je HOUDT van hen, zeg je.
Dat betekent dat, ondanks het onbegrip voor je visie over je moeder, er ook meer dan voldoende positieve kanten aan zitten. En eerlijk gezegd vind ik dat al reden genoeg om jezelf niet te kwetsen en hen volledig aan de kant te duwen, als je zelf niet vindt dat je daar beter kan van worden. Als je je wat kan indekken en hun onbegrip beschouwt als iets waar ze zelf nog moeten/zullen achterkomen, is het misschien beter voor beide partijen.
Maar het is inderdaad erg lastig om niet te worden geloofd. Ikzelf ondervind nog steeds hoe ontzettend moeilijk het is om buitenstaanders of andere familieleden te proberen overtuigen van “mijn gelijk” (want ik ben overtuigd van de borderline van mijn moeder en zus, al is die nog steeds niet officieel vastgesteld, en van het feit dat ik niet gek ben), voor zover ik dat probeer: het vreet energie. Ik hou m'n verhaal dan ook liever voor mezelf en deel het slechts met een paar intieme vrienden en m'n vriend.
Maar toch, behalve dat het me heel alleen doet voelen doet het me soms ook schuldig voelen: als ik mezelf in die momenten bezig hoor denk ik soms dat ik misschien inderdaad alles overdrijf, dat ik een groot deel van de moeilijkheden zelf veroorzaak omdat ik koppig ben en niet meer moeite doe om me naar hen te “schikken”, dat ik egoïstisch ben. Maar ik besef ook meteen daana dat het valkuilen zijn van hun manipulatie: ik zie hoe langer hoe meer hoe dat soort toegevingen erg veel sporen heeft nagelaten in m’n persoonlijkheid: ik ben vaak té goed, te geduldig, en ben slecht in van me afbijten als het dan eens wél mag/moet.
Probeer je nuchtere blik te behouden door erover te lezen, te praten met anderen, dat is het enige wat mij echt heeft geholpen. De zeldzame keren dat ik m’n verhaal toevertrouw aan anderen krijg ik meestal zulke verbaasde, verbijsterde reacties dat ik ergens blij ben dat ik ondanks alles als een “normaal” denkend persoon uit de situatie ben gegroeid, die van anderen houdt, niet wrokkig is of angstig… Mensen in dezelfde situatie hebben erg veel meegemaakt/maken erg veel mee, probeer er voor jezelf het beste uit te halen (kijk maar hoe mentaal sterk de meeste mensen zijn die een soortgelijke achtergrond hebben), goed voor jezelf te zorgen en in jezelf te blijven geloven. Meer kan ik je niet meegeven, vrees ik, behalve dan een “veel geluk”… Als ik terug in België kom pik ik trouwens snel dat borderlineboek op dat je aanbeveelt, zou het graag willen lezen, bedankt voor de tip.
Liefs
Anna
