Ben ik nou gek? Eeuwig twijfel aan mezelf.

Henk11

14-10-2010 14:03

Beste allen,
Ik zie veel warme antwoorden en hoop dat ik meer inzicht krijg over wat ik er nu mee wil.
Mijn vriendin ken ik nu 15 jaar en we hebben 2 kinderen van 4 en 6 jaar.
In het begin was alles okay, ze had een moeilijke tijd achter de rug en klom weer op.
Het ging goed. Tijdens onze eerste vakantie hadden we ruzie over iets kleins en toen is ze een middag weggelopen. Ik zat te wachten in het hotel.
Erg raar en erg ver van mij vandaan qua reactie. Maar-ja.
Langzaam steeds meer ruzies, ik was niet goed genoeg, moest aan mezelf werken en kon eigenlijk niet aan haar tippen qua zelfinzicht en volwassenheid.
Ze dreigde vaak met: ik weet niet hoe lang is dit nog ga volhouden.
Belangrijke actie die mij erg zijn bijgebleven (de meeste heb ik verdrongen):
- Toen ik een niersteen aanval kreeg, stond ze met onze dochter te wachten bij de voordeur om naar de stad te gaan, ik verpeste haar middag….(dit was voor mij een erg breekpunt om te beseffen dat ze er niet voor me is in noodsituaties)
- Op nieuwjaarsdag wil ze niet mee naar mijn ouders. Heeft ze al gezien met kerst. Ik ben enigst kind en heb een redelijk relatie met mijn ouders, ik zie ze zo 1x in de 2 a 3 weken en voel me daar soms schuldig door. Ook wel goed om niet de wekelijkse verplichting te hebben, maar weet nu niet meer of dat door indoctrinatie van mijn vriendin is. Ik vind dat ze op nieuwjaarsdag best eens mag meegaan en dan maar even iets moet doen voor mij.
Mijn moeder is best dominant/manupilatief maar is wel te handelen. hebben we nog steeds elk jaar ruzie over en ze gaat al jaren niet meer mee op nieuwjaarsdag.
- Op vakantie wou ik even met mijn dochter naar de winkeltjes (was op een dag met wat spanningen, voornamelijk geen communcatie) ze werd razend omdat ze vond dat ik nu haar dochter claimde en daar wel energie uit zou halen. Terwijl ik met mijn dochter voor moederdag iets wou kopen. Ze sloeg om in mijn gezicht waar de kinderen bij waren. Naast schreeuwen enzo.
Naast deze ‘highlights’ hebben we nu vaak ruzie, wat altijd terugkomt is:
- Ik moet aan mezelf werken
- Ze voelt geen verbinding
- Ze moet alles alleen doen (terwijl ik 32 uur werk, voor 17u thuis ben, 50% van het werk qua kinderen in bad/naar school/van school doe en in het weekend er bijna altijd ben)
- Ik moet stoppen met mijn band (woensdagavond repeteren, en max 3x per maand en 1x in een weekend spelen. Dit heb ik afgedwongen met de band. totaal zo'n 30x per jaar. Ik vind dit redelijk en ik mag ook een hobby hebben. Daarbij ben ga ik om 18u weg en ben om 3u thuis en sta ik om 9u weer op om er ‘te zijn’)
Ze klaagt hier altijd over, terwijl ik er altijd voor zorg dat de kids in bad zijn geweest, het eten op tafel staat, ik mee-eet (kom dan later dan de rest op een optreden) en 's morgens ben ik nooit moe (ook al ben ik het wel) en chagarijnig en sta om 9u op zodat ze daar niet over kan klagen. Als ik dan hoor dat de rest is blijven liggen tot 11u en dat hun vrouw met de kids even naar de stad gaan om hen te laten rusten dan smelt ik weg. zoiets is bij mij ondenkbaar.
Ze gunt het me helemaal niet, komt nooit kijken, vraagt er nooit om, reageert nooit op mijn ‘dag’ is voor en na een optreden niet aanspreekbaar.
Dit terwijl het voor mij een enorme uitlaatklep is.
- Ik ben altijd weg voor mijn werk en in het buitenland (moet 1x in de 2 maanden 2 dagen naar frankrijk) en werk 32 uur 8,5 uur per dag. Heb altijd op vrijdag voor de kids gezorgd, nu is het eindelijk ‘mijn’ dag en die gaat altijd veel te snel voorbij.
- mijn ouders zijn altijd de klos, als ik iets doe dan is het net als mijn moeder. of de relatie tussen die twee.
- Het ligt voor een groot deel aan onze opvoedingen….
- Alles wat ze doet in het huishouden is teveel en moet ik haar helpen en vertellen hoe goed het is.
- vroeger was ik leuker, bv toen had ik een motor (ze klaagde altijd als ik wegwas, dus had er geen zin meer in en verkocht hem toen de kids kwamen)
Ze werkt 24 uur en heeft vaak problemen op haar werk, ook haar vorige baan. Toen ze switchte naar een nieuwe baan vond ze dat niks (was ook inderdaad niet leuk), maar nam gewoon ontslag tijdens haar proeftijd. Nu kan ik best alles betalen, maar vind het wel erg makkelijk (dit heb ik trouwens niet gezegd).
Ze is anderhalf jaar thuis geweest. en heeft 6x een sessie gehad met een therapeut via de huisarts. Nu zegt ze dat ze 4 jaar aan zichzelf heeft gewerkt en daardoor veel beter is dan ik.
Ze klaag hoe moeilijk het allemaal is, haar moeder is 3 jaar geleden overleden en haar zus is 10 jaar geleden met zelfmoord overleden. Ik snap niet hoe zwaar dat voor haar is.
Als ze weer eens met haar monologen begint (tot 's avond laat en daarna nog doorsnikkend in haar bed tot 3u) ben ik helemaal kapot en weet niks in te brengen, zie ook geen oplossing meer. Dat doet ze trouwens niet als ze de volgende dag moet werken…
Via een gestalt therapeut heb ik meer inzichten gekregen over onze relatie. Ze heeft een erg dominantie vader en 4 zussen. Iedereen ging naar de universiteit, behalve zei. Dus ze kan vechten (vanwege de zussen) en heeft altijd in een underdog positie geleefd en moest zich bewijzen. De grenzen werden door de vader gesteld. Was een vorm van geestelijke mishandeling, ze was niks waard voor haar vader. Ze vind nu wel dat ze haar vader dankbaar moet zijn omdat hij haar zelfstandig heeft gemaakt, FIJN!
Ik was in eerste instatie een veilige haven voor haar, rustig, stabiel, geen poeha, en niet dominant. Na een tijdje begint ze te merken dat ze makkelijk haar grensen kan verleggen omdat ik ze niet kan handhaven (enigst kind en kan niet goed vechten). Ze wint inderdaad altijd.
We hebben samen ook sessies gehad en de therapeut vertelde me bij een privesessie dat ze echt niet luisterde en dat ik niet moest verwachten dat dat zou gaan komen. Daarvoor is intensieve therapie nodig (enkele jaren en meerdere keren per week). Daar schrok ik erg van. Na wat sessie ben ik gestopt omdat we bleven draaien in rondjes en niet verder kwamen. Veel was duidelijk, echter geen oplossing.
Ik trek me nu vaak terug, probeer op eieren te lopen om conflicten te vermijden. In stess situaties gaat het telkens mis. Bv vlak voor haar verjaardag kwam ze weer met dat ik niks doe (had alle boodschappen gehaald, maar niet voldoende over gecommuniceerd) en kwamen de verwijten weer: slechte ouders, altijd weg met de band, ze moet dan ‘heel het weekend’ de kinderen ‘doen’. Altijd weg voor mijn werk.
Ik moet keuze maken en kan niet alles (volgens haar)
Sinds een paar weken spreek via de bedrijfsarts een psycholoog omdat ik het niet meer wil zo en na 2 sessies zei hij aan het einde, google eens op borderline.
Ik heb na de eerste hit 2 uur zitten janken achter mijn pc! Alle verhalen lijken te kloppen. Dat is 3 weken geleden.
Nu heb ik veel meer lucht, kan weer lachten en genieten ik lijkt te springen. Natuurlijk is het probleem niet opgelost, maar het heeft wel een naam ik ben minder schuldig dan ik me de afgelopen jaren heb gevoeld.
ik durfde het eerst niet te vertellen, maar heb uiteindelijk een verhaal van internet afgedruk waarin perfect stond uitgelegd waar een partner last van kan hebben met een borderliner (zonder het woord borderline te gebruiken). Ze ontkende helemaal en snapte niet waarom ik nog bij haar was als dat was wat ik voelde.
Nu voel ik me erg schuldig omdat ik nu kan zeggen dat het niet aan mij ligt (natuurlijk heeft iedereen wel wat) en haar de schuld kan geven. ik had een boek besteld bij Bol over partners van Bordeliners en ze vroeg me wat voor boek het was. Ik heb het haar verteld. Ze ging weer helemaal door het lint.
Ze deed haar ring af en zo kon het niet meer.
De laatste weken is het om de dag flink mis. Ze gaat een keer mee naar de therapeut.
Ik heb min of meer aangegeven haar te vergeven en naar mezelf te gaan kijken als het blijkt dat ze 100% gezond is (hoewel bordeline trekjes ook in ‘normale mensen’ kunnen zitten) maar ik eis wel dat ze meegaat. Soms voel ik me schuldig dat ik hoop dat ik me vergis en dat ik aan mezelf moet gaan werken.
Dan kan ik hetzelf oplossen en hoef niet afhankelijk te zijn van haar ‘goodwill’
Nog wat trekjes:
- Ze ligt elke avond voor 10u in bed (volgens gestalttherapeut vanwege de geestelijke kwellingen en de energie is voor haar dan op)
- Heeft een ochtend humeur (hoe graag ik ook 's morgen samen wil ontbijten, dat gaat gewoon niet lukken: mijden is het allerbeste)
- Vakanties die geboekt zijn, gaan zeker 5x niet meer door, voel ik me klote onder
- Op vakantie altijd flinke tress omdat we dan erg dicht op elkaar zitten.
- Tijdens mijn verjaardagen heb ik meerder keren meegemaakt dat ze het de ochtend heeft uitgemaakt en aangaf na het weekend op zoek te gaan naar een andere woning, dus vierde ik mijn verjaardag met een ‘blije’ vriendin die weg zal gaan: lekker!
Voor anderen is ze heel joviaal, ook in het bijzijn van anderen is er niks aan de hand. soms is ze erg prettig in omhang en ook sexy en warm, en zou ik een moord doen om zo altijd met haar te kunnen zijn. Ik ken niemand dat haar gedrag heeft gezien, behalve de gestalt-therapeut.
Op haar werk waar ze nu een paar maanden werkt, heeft ze een conflict gehad waarbij ze het verwijt kreeg dat ze eigenwijs is en alles naar haar hand probeert te zetten (ik moest daar eigenlijk wel om lachten, hoewel het haar erg veel pijn deed) Ze snapte er niks van, want zou wou het alleen maar beter maken. Nu is iedereen fout.
Pas reden we naar vrienden toe en in de auto zei ze: “je moet niet denken dat ik vanavond sociaal ga doen”
Ik heb er veel pijn van en hou eigenlijk niet meer van haar, dat voelt ze best en we zitten erg dicht tegen stoppen aan.
Nu is ze geen borderliner met de extreme lichamelijk aspecten, maar heeft zeker het zwart-wit denken en mood-swings (per minuut/uur/dag/week)
ze is erg sterk en stabiel. Eigenlijk doet ze niks voor mij (ik weet bv dat haar vader haar alles liet doen (het verhaal van mee moeten helpen met schrootjes heb ik wel 20x gehoord) en daar vecht ze nu misschien tegen). Als ik nu vraag om de boter zet ze die na 2x vragen halverwege de tafel. Een stofzuigervasthouden als ik een gat in de muur boor doet ze ook niet. Op tijd thuis zijn als ik moet optreden doet ze ook niet (express te laat komen want de borrel is zo gezellig). Als ik ziek ben komt er met moeite een kopje thee en loopt ze op haar laarzen te stampen door het huis. Ook verpest ik wel mooi haar vrije dag…..
Ik hou er nu mee op, kan nog lang doorgaan. Bij het opschrijven heb ik het natuurlijk gekleurd en is het mijn uitleg. Mijn huidige psycholoog vertelde me dat ik moest ophouden om mezelf er de schuld van te geven en zegt dat het slim is om een tijdje uit elkaar te gaan.
Ik lees wel terug dat ik best veel heb meegemaakt en schrik daar ook wel van. Haar verhaal zou trouwens helemaal anders zijn……
Hopelijk herkenning en graag reactie hoe ik verder moet……..
Collie

15-10-2010 11:11

tja…
Je hebt een moeilijke vrouw, voor jou dan, zo te lezen…
Maar waar dat precies vandaan zou mogen komen, dat valt zelfs via een uitgebreid verhaal niet op te maken, de symptomen die je beschrijft kunnen bij verschillende psychiatrische stoornissen horen.
Er zou sprake kunnen zijn van een genetische aanleg… maar alles wat ik hierover schrijf is eigenlijk gissen, raadwerk…
Voor een serieuze diagnose zal er een serieus persoonlijkheidsonderzoek plaats moeten vinden, dat kan alleen bij serieuze instellingen; niet bij eerstelijns psychologen, niet bij gestaltpsychologen… maar bij een psychiater of daartoe bevoegd psycholoog in een instelling die aan diagnostiek mogen doen, vaak kom je dan uit bij het riagg of ggz.
Dat het jou zwaar valt moge na het lezen van jouw bericht wel duidelijk zijn, maar hoe jij verder moet, daar is helemaal geen zinnig woord over te zeggen natuurlijk, door een buitenstaander.
Het enige wat ik voor nú zou kunnen bedenken is dat jij in therapie gaat om jezelf weerbaarder te maken, je grenzen beter te stellen, om leert gaan met oneigenlijk gedrag, dat kan zónder dat jouw vrouw een diagnose heeft, of in therapie gaat, of wat dan ook.
Je zult er niet alleen binnen je relatie, maar ook binnen je dagelijkse leven plezier van hebben.
1 ding moet je vooral níet opgeven, en dat zijn je hobby's… die uitlaatklep heb je hárd nodig…
Nu wil het dat mijn partner ook in een bandje zat toen ik hem leerde kennen, ik heb daar nooit problemen mee gehad maar eerlijk gezegd… als zij gerepeteerd hadden van 18.00 uur tot 3.00 's nachts, op een doordeweekse dag, dan zou ik daar ook over gemekkerd hebben en wij hebben niet eens meer een kind in huis.
Die tijdstippen maken, zeker voor iemand die veel structuur nodig heeft, de doordeweekse dag wel lastig in te richten. Ik zou het ook op prijs stellen als mijn partner op een doordeweekse dag uiterlijk rond een uurtje of 1 thuis zou zijn en we voor het repeteren 's avonds nog even samen de (warme) maaltijd kunnen nuttigen voor hij weg zou gaan… en om te ontspannen met muziek hoef je toch geen sessies van 7 uren op rij te maken?
De nieuwjaarsdag komt maar 1 keer per jaar voor en zou het me niet waard zijn om daar ruzie over te maken, als ze niet mee wil naar jouw ouders, dan ga je toch alleen met je dochter? Kan gewoon zonder ruzie en zonder discussie… als zij er niet om maalt om jouw ouders te zien, het zij zo… dat kun je vlg mij ook zonder waardeoordeel voorbij laten gaan…
Ook de situaties rondom vakanties zou voor mij geen leidraad zijn in het leven, klinkt me toch alsof je er nu zelf zo doorheen zit, dat je elk kleinigheidje harder voelt dan normaliter het geval zou zijn… je verjaardagen zijn niet gezellig en ik kan me voorstellen dat je daar verdrietig van wordt, maar je zou jezelf ook kunnen realiseren dat de soep zelden zo heet gegeten wordt als hij wordt opgediend en ben nu eerlijk, hoe realistisch is het dat je vrouw in 1 dag, jouw verjaardag, woonruimte voor haarzelf vindt?
Zo te lezen kan je vrouw niet goed omgaan met de stress die bijzondere dagen nu eenmaal met zich meebrengen, vakantie, verjaardagen, feestdagen, dan loopt de druppel bij haar over… ik herken dat wel; wij zijn hier gewoon gestopt met het vieren van dat soort dagen, althans, het vieren van die dagen binnen ‘massabijeenkomsten’, zoals verjaardagen en familiebijeenkomsten nu eenmaal door mij ervaren worden.
We hebben zo onze eigen tradities ontwikkeld die ik wél aankan zonder herrie in de tent en die mijn partner ook als waardevol ervaart…
Kortom, probeer naar oplossingen te zoeken voor de dingen die opgelost kunnen worden en probeer de dingen die je niet kunt veranderen te laten wat ze zijn… en jouw vrouw kun JIJ niet veranderen… maar wat je wél kan veranderen is hoe jij daar weer op reageert, zodat eea wat minder hard bij jou binnenkomt.
Henk11

15-10-2010 11:52

hoi Collie,
Erg bedankt voor je antwoord. Voor mij is het ook de vraag of ik nu een moeilijke vrouw heb, of dat het over de grens is.
Ik trek het mezelf wel aan, maar soms ook helemaal niet. Het is meestal 70% van de tijd erg goed en warm, maar die 30% zijn erg gemeen.
Ik had me hele andere dingen voorgesteld, maar dat is ook mijn verwachting van een relatie en die is natuurlijk nooit perfect.
Natuurlijk schrijf ik alles van mijn kant en zal haar verhaal anders zijn. Ik weet nu wel zeker dat de extreme vorm niet aan mij ligt.
> tja…
> Je hebt een moeilijke vrouw, voor jou dan, zo te
> lezen…
> Maar waar dat precies vandaan zou mogen komen, dat
> valt zelfs via een uitgebreid verhaal niet op te
> maken, de symptomen die je beschrijft kunnen bij
> verschillende psychiatrische stoornissen horen.
> Er zou sprake kunnen zijn van een genetische
> aanleg… maar alles wat ik hierover schrijf is
> eigenlijk gissen, raadwerk…
> Voor een serieuze diagnose zal er een serieus
> persoonlijkheidsonderzoek plaats moeten vinden,
> dat kan alleen bij serieuze instellingen; niet bij
> eerstelijns psychologen, niet bij
> gestaltpsychologen… maar bij een psychiater of
> daartoe bevoegd psycholoog in een instelling die
> aan diagnostiek mogen doen, vaak kom je dan uit
> bij het riagg of ggz.
Ik zou het erg fijn vinden als er duidelijkheid zou komen over wat er nu aan de hand is. Wat mij betreft bij mezelf, als er maar een oplossing komt, in elk geval een werkbare situatie.
Mijn kinderen verliezen of minder zien lijkt me heel erg, maar in hoeverre weegt dat op tegen de eeuwige stress. Voor ons beide.
Ik zie een grote overlap met Borderline (ik haal net geen 5 symptomen van de 9), maar het zou ook iets anders kunnen zijn.
Wel herken ik erg veel als ik lees in het boek ‘leven met een borderliner’ van Mason/Kreger lees.
>
> Dat het jou zwaar valt moge na het lezen van jouw
> bericht wel duidelijk zijn, maar hoe jij verder
> moet, daar is helemaal geen zinnig woord over te
> zeggen natuurlijk, door een buitenstaander.
> Het enige wat ik voor nú zou kunnen bedenken is
> dat jij in therapie gaat om jezelf weerbaarder te
> maken, je grenzen beter te stellen, om leert gaan
> met oneigenlijk gedrag, dat kan zónder dat jouw
> vrouw een diagnose heeft, of in therapie gaat, of
> wat dan ook.
Via mijn werk zie ik nu een psycholoog en hij help me inderdaad met mijn eigen bijdrage en hoe ik mijn rug kan rechthouden en grenzen kan stellen.
Is moeilijk voor me. een nieuwe wereld.
Zowel hij als de gestalt therapeut zei met dat ik goed was (begin ik nu te geloven, maar durf het eigenlijk nu nog niet op te schrijven)
Niet dat ik zwak ben, ik red me prima op mijn werk en met vrienden, maar ik ben niet opgewassen tegen de eeuwige strijd en manipulaties van mijn vriendin.
Het ‘hoort’ niet zo te zijn dat je altijd moet vechten in een relatie.
> Je zult er niet alleen binnen je relatie, maar ook
> binnen je dagelijkse leven plezier van hebben.
> 1 ding moet je vooral níet opgeven, en dat zijn
> je hobby's… die uitlaatklep heb je hárd
> nodig…
> Nu wil het dat mijn partner ook in een bandje zat
> toen ik hem leerde kennen, ik heb daar nooit
> problemen mee gehad maar eerlijk gezegd… als zij
> gerepeteerd hadden van 18.00 uur tot 3.00 's
> nachts, op een doordeweekse dag, dan zou ik daar
> ook over gemekkerd hebben en wij hebben niet eens
> meer een kind in huis.
> Die tijdstippen maken, zeker voor iemand die veel
> structuur nodig heeft, de doordeweekse dag wel
> lastig in te richten. Ik zou het ook op prijs
> stellen als mijn partner op een doordeweekse dag
> uiterlijk rond een uurtje of 1 thuis zou zijn en
> we voor het repeteren 's avonds nog even samen de
> (warme) maaltijd kunnen nuttigen voor hij weg zou
> gaan… en om te ontspannen met muziek hoef je
> toch geen sessies van 7 uren op rij te maken?
>
De repetitie is van 8-11 dus kids liggen al in bed als ik wegga en ik ben op tijd thuis.
Ik kan me inderdaad erg voorstellen dat als ik door de week zo laat thuis zou komen het niet goed is. Alleen bij de optredens
ben ik pas tegen 3-en thuis. En die zijn alleen op vrijdag en zaterdag (max 1x per weekend en max 3x per maand).
> De nieuwjaarsdag komt maar 1 keer per jaar voor en
> zou het me niet waard zijn om daar ruzie over te
> maken, als ze niet mee wil naar jouw ouders, dan
> ga je toch alleen met je dochter? Kan gewoon
> zonder ruzie en zonder discussie… als zij er
> niet om maalt om jouw ouders te zien, het zij
> zo… dat kun je vlg mij ook zonder waardeoordeel
> voorbij laten gaan…
Dat is inderdaad nu wat er gebeurd, dat wil niet zeggen dat ik andere verwachtingen had en dat het pijn doet.
> Ook de situaties rondom vakanties zou voor mij
> geen leidraad zijn in het leven, klinkt me toch
> alsof je er nu zelf zo doorheen zit, dat je elk
> kleinigheidje harder voelt dan normaliter het
> geval zou zijn… je verjaardagen zijn niet
> gezellig en ik kan me voorstellen dat je daar
> verdrietig van wordt, maar je zou jezelf ook
> kunnen realiseren dat de soep zelden zo heet
> gegeten wordt als hij wordt opgediend en ben nu
> eerlijk, hoe realistisch is het dat je vrouw in 1
> dag, jouw verjaardag, woonruimte voor haarzelf
> vindt?
Dat is idd niet realistisch, wel is het dreigen ermee erg pijnlijk. Wat ik merk is dat ik dat vaak niet meer serieus neem, het zal morgen wel over zijn.
Ook dat is niet wat ik wil, ik wil communiceren hierover en structurele oplossingen verzinnen. en niet over eieren hoeven lopen.
> Zo te lezen kan je vrouw niet goed omgaan met de
> stress die bijzondere dagen nu eenmaal met zich
> meebrengen, vakantie, verjaardagen, feestdagen,
> dan loopt de druppel bij haar over… ik herken
> dat wel; wij zijn hier gewoon gestopt met het
> vieren van dat soort dagen, althans, het vieren
> van die dagen binnen ‘massabijeenkomsten’, zoals
> verjaardagen en familiebijeenkomsten nu eenmaal
> door mij ervaren worden.
> We hebben zo onze eigen tradities ontwikkeld die
> ik wél aankan zonder herrie in de tent en die
> mijn partner ook als waardevol ervaart…
Dat zou goed kunnen werken, maar dat zou toch alleen kunnen werken als mijn vriendin inziet dat ze het moeilijk vind?
Nu is dat volgens mij niet zo, ze reageert het af en als de mensen binnenkomen is ze het zonnetje in huis.
Dat zelfinzicht is bij haar op dit moment niet aanwezig.
> Kortom, probeer naar oplossingen te zoeken voor de
> dingen die opgelost kunnen worden en probeer de
> dingen die je niet kunt veranderen te laten wat ze
> zijn… en jouw vrouw kun JIJ niet veranderen…
> maar wat je wél kan veranderen is hoe jij daar
> weer op reageert, zodat eea wat minder hard bij
> jou binnenkomt.
Yep, maar ik wil weer niet afstompen. Grofweg zijn er een paar dingen die zie als mogelijk volgende stap:
- Mijn grenzen afbakenen (is moeilijk, want dat kan ik niet goed, wel een goede les voor mijn hele leven)
- Doorgaan als tot nu toe (is wel makkelijk, want dat ken ik….)
- Stoppen met de relatie (en mijn kids dan…)
Eigenlijk is alleen de eerste een oplossing, die draag jij ook aan. Het zou helpen als mijn vriendin ook iets zou inzien.
Als dat niet gaan lukken kan ik altijd nog voor stap 3 gaan.
Ik krijg steeds mee inzicht, maar hoop daarbij ook dat er een mogelijkheid is om de relatie te redden, ik merk nu ineens dat ik aan mezelf moet gaan denken anders ga ik er kapot aan.
Nogmaals erg bedankt voor je antwoord. Ik hoop er mensen reageren of iets hebben aan mijn verhaal.
Ook prettig om dit te horen van een ‘aanspreekbare’ borderliner.
Henkie
Collie

15-10-2010 14:53

deze aanspreekbare borderliner heeft eigenlijk een heel groot probleem met de term ‘borderliner’. Ik HEB borderline, ik BEN het niet… gelukkig maar, want als ik borderliner zou ZIJN, is er veel minder verandering mogelijk, maar iets dat ik HEB, dat kan ik veranderen… en gelukkig is me dat ook behoorlijk gelukt met behulp van goede therapie en veel gesprekken met mn partner hierover.
Maar dat terzijde.
Helaas is het zo dat je voor jouw vrouw geen hulp of diagnose zult krijgen zolang zij zelf niet inziet dat ze best wat hulp zou kunnen gebruiken om de scherpe kantjes van haar karakter en gedrag bij te vijlen…
Probeer niet al te veroordelend te zijn in gesprekken met haar, vaak zit iemand met borderline dan al vaak heftig stuiterend zichzelf te verdedigen waardoor de boodschap die je wíl brengen niet eens meer gehoord wordt.
Blijf bij jezelf, hoe jij de dingen ervaart… en daar mag je gewoon eerlijk in zijn…
Een ‘ik vind het best verdrietig om alleen naar mn ouders te gaan’, komt beter over dan een ‘jij gaat ook nooit mee naar mn ouders’, om maar een heel klein voorbeeldje te geven.
dochter

17-10-2010 17:54

Dag Henk,
Ik ben de dochter van de moeder hierboven.
Ik mag dan wel niet getrouwd zijn of zelf ouder zijn (ik ben pas 25) maar ik herken erg veel van het gedrag van je vriendin in dat van m'n moeder, en erg veel van je eigen gedrag in dat van m'n vader vroeger.
Ook voor haar was het nooit goed genoeg. Oorspronkelijk werkte ze (dankzij m'n vader, die haar in een familiezaak zette), maar toen ik 12 was liet ze dat vallen “omdat ze meer tijd voor de kinderen wilde”. Daarna heeft ze nooit meer willen werken, het ging haar absoluut niet. Eén keer, zo'n 6 jaar geleden, heeft ze een interimjob aangenomen, waar ze na 2 weken om onduidelijke redenen werd buitengegooid door haar werkgever. Naar haar zeggen omdat haar bazin het niet kon hebben “dat zij beter wist hoe de dingen moesten worden aangepakt” en dus alles mooi op haar manier deed, maar wellicht was het gewoon weer te wijten aan een totaal onvermogen om om te gaan met authoriteit: alles moest steeds op haar manier, ofwel op geen manier, iedereen moest steeds veranderen (“ik toch niet!” ) - alles moest altijd maar beter, mooier, sneller, etcetera etcetera. Tot op de dag van vandaag weigert ze nog steeds halsstarrig om te werken (waardoor m'n vader ironisch genoeg nog steeds onderhoudsgeld voor haar mag betalen, al zijn ze inmiddels gescheiden). Ze is nochtans in perfecte gezondheid (en is maar 46) maar ze vindt altijd wel een excuus: ze is ziek, of ze mag niet werken omdat haar partner nog in een echtscheidszaak verwikkeld zit en het financiële gevolgen zou kunnen hebben, of ze zal “dan wel” werken, etc. Dat ze nooit een pensioen zal hebben, gaat bij haar het ene oor in, het andere weer uit, zoals dat gaat met alles wat je haar probeert te vertellen.
Mijn vader is één van de beste personen ter wereld, in de zin van werkelijk een “goed” mens. Enorm liefhebbend, toegewijd en geduldig, iemand die zichzelf wegcijfert voor het geluk van anderen. Dat is waar het fout is gegaan, in de 23 jaar dat hij met haar getrouwd was heeft hij zich steeds zoveel mogelijk aan haar aangepast, in de meest onmogelijke bochten gewrongen om haar toch maar niet te irriteren, te kwetsen, of op een andere manier een strobreed in de weg te leggen (wat hij overigens nog steeds doet met m'n zus), zowel in de kleinste pietepeuterige details (ochtendhumeur = vooral niet praten aan tafel 's ochtends, ook niet de krant lezen want daar krijgt ze de stuipen van) als in de grote zaken.
Ik maak op uit je verhaal dat jij ernaar neigt hetzelfde te doen. Ik zou zeggen: opletten daarmee! Het is reuzegevaarlijk om toe te geven aan een voorzichtig groeiende manipulatie en al je “eigen” dingen beetje bij beetje opgeeft (het repeteren met je band, uitslapen, kleine dingen die normaal zijn - maar ook iets gaan kopen samen met je dochter) zodat je steeds meer in haar “visie” (versie) van de dingen past. Mijn ervaring is dat dat haar niet helpt, mijn moeder eiste integendeel steeds maar meer, van mijn vader en van de kinderen, en we zaten allemaal eindeloos verstrikt in haar netten: alles, maar dan ook alles draaide steeds om haar, en om wat wij konden doen om haar zo goed mogelijk te doen voelen, terwijl zij mooi “zichzelf” kon blijven zijn; een persoon zonder gezicht die samen met ons in dat huis leefde, niet in staat was lief te hebben, iedereen afwisselend haatgevoelens gaf en zich dan weer erg sterk als slachtoffer opstelde (wij waren dan plots veel sterker dan zij).. een rollercoaster van gevoelens en absurde situaties.
We konden niet op reis of het zat er knal op. Ze koos steeds haar momenten uitstekend uit, vooral verjaardagen, reizen, speciale dagen en familiedagen zoals Kerst en Oudejaar waren uiterst geschikt voor haar aanvallen van razernij en gekte.
Na al die jaren werd de situatie daardoor zo hallucinant dat ze niet eens geloofwaardig meer was: soms moest ik mezelf knijpen om me ervan te overtuigen dat ik echt in een dergelijk gezin leefde. Mijn vader heeft al het mogelijke gedaan, jaren lang, al besefte ook hij dat veel dingen niet normaal waren. Hij heeft haar een aantal keer voorgesteld hulp te zoeken maar daar reageerde ze steeds erg heftig op (“Zeg je misschien dat ik gek ben??” ) en dus hebben we ook dat maar “met de mantel der liefde” toegedekt.
Na 23 jaar is de bom ontploft: op een dag is ze er zomaar vandoor gegaan met een ander. Haar gezin heeft ze laten vallen, stank voor dank, haar geheugen lijkt wel gewist want ze herinnert zich haast niets meer van de situaties vroeger (of maakt er haar eigen versie van, waar ze overigens bijzonder goed in is), en momenteel zit ze op rozen en wolkjes in Nederland. We hebben haast geen contact meer met haar, dat leek best voor elk van beide partijen.
Dit is overigens een uniek verhaal. Het is de versie die enkel gekend is op dit forum en binnen de vier muren van ons huis, samen met een handvol vrienden aan wie het werd toevertrouwd, na lange tijd en veel schaamte. Voor de rest circuleert overal de herinnering aan haar “levendige”, “sprankelende” persoonlijkheid, de persoon die ze steeds voor de buitenwereld was en in het niets leek op de persoon die wij kennen. In die versie is zij de verstoten moeder van drie harteloze kinderen, die hun zieke, oude moeder enkel het leven willen verpesten en haar willen kwetsen, zoals ze overigens steeds hebben gedaan. Stank voor dank (nogmaals), maar dan wel deze keer letterlijk haar woorden.
Let erg op voor je eigen mentale gezondheid, en bewaar je kritische zin. Dat is zowat het enige wat ik je kan aanraden.
Liefs
dochter
Henk11

19-10-2010 22:33

hoi Dochter,
Bedankt voor je verhaal, ik hoop dat ik dit nooit zo'n verhaal mag lezen van mijn dochters (natuurlijk wel dat stukje over “goed” mens ).
Als je 25 jaar bent en dit allemaal hebt meegemaakt, dan moet je wel volwassener zijn dan kinderen uit een model gezinnetje.
Ik denk dat bij ons de relatie minder zwart-wit is. Mijn vriendin is vaak heel aardig ook tegen de kinderen. Ze is wel een goede moeder.
Wel ben ik bang als de kinderen meer tegenwicht gaan geven hoe ze zal gaan reageren.
Ik ben ook niet alleen maar goed, heb ook mijn dingen en ego's, maar die zijn een stuk milder.
Het lukt ons gewoon niet om te communiceren. het lijkt alsof er niks binnenkomt, ik moet telkens maar horen hoe zwaar het voor haar is, dat ze er sterk over denkt ermee te stoppen en dat het nu toch echt dichterbij is dan ooit (na 200x dreigen geloof ik er niks meer van). Ook escaleert een koffie gesprek telkens, ook telkens over dezelfde zaken:
werk, band, mijn ouders, mijn gedrag en dat ik moet veranderen.
Ze zegt me dat ik die dingen wel mag, maar dat ik moet laten blijken dat ik haar ‘oppassen’ en alle dingen die ze doet waardeer.
We hebben al eens een praktisch overzicht gemaakt over wie-doet-wat en daarbij was het bijna 50-50 (terwijl ik werkte en ze al een jaar thuis was)
Normaliter zou je zeggen dat warmte geven zou helpen van beide kanten. Ik kan dat niet meer. Ik denk teveel na over hoe het zou gaat worden als we uit elkaar zouden gaan.
Na jaren van berekeningen hoe we de kinderen gaan verdelen, hoe het financieel zou gaan, hoe we het huis verdelen, wat vrienden zouden zeggen ben ik nu gaan nadenken over wat het voor mij zou betekenen. Rust zou al erg fijn zijn.
Ik denk dat ze bang is om iets te geven en daardoor haar controle kwijt te raken en overlopen zal worden (zoals vroeger door haar pa).
Ik heb bepaalde trekjes van haar Pa (Technisch, Slim en wat gesloten) maar ontbeer het dominante.
Als ik daar over begin ontploft ze.
Vandaag met haar voor de 1e keer bij mijn psycholoog geweest. Ze was heel beheerst en kwam sterk over. Ze vertelde hoe zwaar het was voor haar om haar moeder en zus te verliezen en het krijgen van kinderen zo zwaar was. Dat ze al zoveel had aangedragen om te verbeteren. Naar dat ik niet gelijkwaardig wou worden.
Toen de psycholoog zie dat ik daar wel sterker op mocht reageren, zei ze: “Juist dat vind ik nou ook”
Mijn response is steeds meer zwijgen, want goed doen is nauwelijks mogelijk.
Nu is het veel duidelijker voor haar: ik ben helemaal fout, wat heeft ze zich toch druk gemaakt.
En dat ik haar van Borderline durfde te beschuldigen: lekker makkelijk. “Jij moet veranderen” (met een vingertje daarbij).
De buren konden weer lekker meegenieten. Kortom Koren op de molen.
Toen ik begon over mijn niersteen aanval en haar beklag over het niet naar de stad kunnen gaan, zei ze dat ze daar niks aan kon doen, alleen een arts.
De Psycholoog zei tegenhaar: “Nou, je mag best wat empathiser zijn, ik snap best dat hij dan ondersteuning kan gebruiken”
Toen zei ze dat ik ook niet empathisch was toen ze 1,5 jaar thuis was: “ik vroeg nooit hoe het met haar ging, kwam nooit eens eerder thuis, etc…”
Ik ben erg benieuwd naar de mening van de therapeut volgende week.
Nu in mijn “niet empathisch zijn” een mooi nieuw stokpaardje, vanavond alweer zeker 10x gehoord.
Ook trouwens 2x dat ze ermee gaat stoppen.
Waarom kunnen we niet gewoon praten over de situatie en proberen een werkbare oplossing te zoeken.?
En dochter, gaat het nu goed met je? Heeft het niet teveel littekens opgeleverd?
Heftig verhaal, als ik mijn verhaal zo teruglees is het ook best wel heftig (en telkens denk ik dan weer dat ik me niet moet aanstellen).
grrrrr
Henk.
Wel een fijne uitlaatklep dit, kan ik mijn gedachten wat focusseren.
Jan Peter

13-02-2011 16:24

Beste Henk,
Heel herkenbaar.
Iedereen om ons heen heeft 't altijd gedaan, familie, vrienden, behalve natuurlijk zij en iedereen van haar kant, want dat zijn natuurlijk hele begripvolle en ervaren mensen.
Zij zullen zeggen dat ik het probleem ben en dat ik sterk, volwassen enz. moet worden.
De afgelopen jaren contact met familie op en af met tussenpozen van enkele jaren, zelfs met meest belangrijke momenten in je leven alleen haar kant en niemand van mij>huwelijk, geboorte….en ik, ik hou maar mijn mond dicht, want iedereen die ik wil laten meedelen in ons geluk heeft haar zo erg gekwetst dat die niet welkom zijn……en ik geloof het ook nog.
Als ik dan achteraf zei dat ik ze heel erg mis of gemist had, dan zei ze of waarom ik dat niet eerder verteld heb(sorry schat, waar heb je gezeten met je liefde en aandacht voor mij)
Mijn mening die ik volgens haar niet heb is niet reeel of ik moet me toch eens anders gaan opstellen, je gaat op den duur je mond gewoon houden en liegen, puur omdat je bang bent of omdat je toch weet dat het geen enkel nut heeft.
Ook ik heb een baan waarbij ik veel weg ben, dan kom je thuis en ben je een onverantwoordelijke vader die er niet voor zijn gezin is en geen aandacht heeft voor zijn vrouw en haar gevoelens.
Ga je op maandagochtend weer weg, dan had ze vaak ineens op zondagavond erge griep o.i.d en dan ruzie tot diep in de nacht.
En met de uitleg komen dat een werkgever geen boodschap heeft aan dat je vrouw ziek is of dat je thuis problemen hebt, daar had ze 9 v.d 10 keer geen boodschap aan.
En als je dan aan het werk gaat dan loop je in haar ogen weg voor je verantwoordelijkheid en je gezin, vaak meldde ik me dan ziek.
Dit vertelde ik dan wel eens aan mensen in haar omgeving en dan kreeg ik vaak het antwoord>ja, maar ze heeft je aandacht nodig en ze is wanhopig en misschien moet jij maar eens sterker worden en meer voor je gezin gaan, want je bent niet sterk genoeg en je vrouw is een hele sterke en intiligente vrouw die weet wat ze wil en waar ze voor staat(waarschijnlijk heb ik dan liggen slapen de afgelopen jaren).
Heb wel eens aan de directe familie gevraagd waarom ze zo doet en die zeggen dan>het is een schat van een meid, maar wel eentje met een gebruiksaanwijzing.
Zelf hebben ze in het verleden ook veel situaties gehad met haar en haar perikelen, maar die schuiven ze onder de tafel met de uitleg dat ze nou eenmaal zo is en dat je daar mee om moet kunnen gaan.
Nee, mijn naasten zijn het die de kop in het zand steken en niet geven om mij en haar en om ons.
Heeft ze zich misschien niet afgevraagd, dat die mensen in het begin al hebben doorgehad hoe zij was en is, dat ze proberen zich niet te veel hierin te mengen.
Veel mensen die in het verleden bij ons zijn geweest hadden vaak het gevoel op hun passen te moeten tellen bij ons.
Uiteindelijk veel wisselende vriendengroep en als er dan weinig contact was, dan hadden hun klaarblijkelijk geen interesse voor ons wel en wee…eindstand, die hadden ook weer een probleem in haar ogen en waren onze vriendschap niet waard.
Ik geloofde de beredenering ook….en ja, dan vind je het WEER prima.
Ben voor mijn werk een tijdje terug naar het buitenland geweest en heb daar iemand leren kennen zonder enige bijbedoelingen, maar is daar fout gegaan(inderdaad dat kan ik mezelf verwijten).
Durfde puur uit voorgaande redenen mijn mond niet open te doen, maar ja wel eruit gekomen uiteindelijk…..en ja natuurlijk “self fullfilling prophecy”, ik ben niet te vertrouwen, geen man is te vertrouwen etc…etc…etc…
Koren op de molen, hek van de dam……nu is elke beredenering die ik geef achterlijk en ben ik diegene die een steekje los heeft.
Alles van de afgelopen jaren passeert de revu, maar ik heb allles gedaan en ik ben zwak enz……
Ik veeg mijn ontrouw niet van tafel, maar onze relatie relativeren van de afgelopen jaren is ONMOGELIJK.
Wat nu een gelukkige tijd zou moeten zijn, is nu een hel, want ze is zwanger van de 2e, dus ik heb helemaal niks meer om in te brengen.
Telkens de deur uit om escaleren van de confrontatie te voorkomen, maar telkens weer bellen dat als ik niet terug kom ze zelfmoord pleegt of me alles afneemt in dit leven wat me lief is.
Ben doodsbang dat ik mijn kinderen nooit meer zal zien door haar spelletjes en ik ik heb het gedaan in haar ogen en iedereen om haar heen, omdat ik weg loop voor mijn gezin en verantwoordelijkheid(wat gewoon geen normale situatie is in mijn ogen).
Weet niet eens of ik nog van haar hou, als ik zeg dat ik een knoop in mijn maag heb als ik naar huis ga, dan zit er toch iets niet goed.
Ze wil praten, maar wat ik ook zeg en vertel, het helpt niet, want zij is diegene die pijn heeft, zwanger is, alleen is enz….enz….
Ik snap dat laatste heel goed, maar om haar mijn gevoel te laten inzien, dat helpt niet en we belanden keer op keer in oorlog.
Dit alles neemt niet weg dat ik met haar ook veel plezierige tijden heb gehad etc…..maar ja dat word nu ondergesneeuwd door ellende en verdriet.
Ik begin echt zeer te twijfelen of ik niet hartstikke gestoord ben, terwijl ik me in veel kenmerken van vele stoornissen niet herken(ja ik pleeg heeeel veeeel zelfstudie, want ik twijfel dus zo erg aan mezelf na zoveel jaren).
Ben altijd heel sociaal, vrolijk en vrij in het leven(geweest) met een tekortkoming dat ik snel driftig ben, maar ja zo heeft iedereen wel iets, dat is je karakter.
Mijn vrouw heeft een rijkelijk verleden als het om negatieve ervaringen gaat(details kunt u bijna zelf al invullen), maar daar is ze zelf heel sterk uitgekomen en daar heeft ze nooit hulp bij nodig gehad(psychologen enz…heeft ze niet nodig naar haar zeggen, want die snappen het niet en drukken meteen een stempel op).
Ik heb er wel veel profijt van gehad in het verleden, maar ja, dat was ook noodzakelijk in het verleden, want ik had een steekje los en niet zij.
Bedankt voor het luisteren en ik hoop dat ook iemand mij enigzins kan helpen.
Collie

13-02-2011 19:42

poeh, dat klinkt niet goed.
Als je al fouten hebt gemaakt, dan denk ik dat de ernstigste fout is, dat je vanaf het begin af aan teveel goed hebt gevonden, haar teveel hebt geloofd en jouw eigen gevoel, familie en activiteiten teveel op de achtergrond hebt geplaatst waardoor je haar alle ruimte hebt gegeven om een waanwereld op te bouwen vlg haar eigen spelregels, die voor anderen niet of nauwelijks te begrijpen of te volgen zijn.
Of je dat nog recht kunt zetten, ik weet het niet, ik denk dat daar op zijn minst de nodige relatietherapie aan te pas zou moeten komen waarbij een relatietherapeut ervoor kan zorgen dat jij niet alleen naar haar luistert, maar waar jij ook de kans krijgt om je verhaal op een rustige manier te doen… zo'n relatietherapeut kan dan ook voor de nodige ondertitels zorgen omdat het in dit soort situaties vaak lijkt alsof je ieder een andere taal spreekt.
Ik kan je verder niet meer toewensen dan heel veel sterkte, wijsheid en de kracht om je grenzen te gaan stellen.
Jan Peter

13-02-2011 23:02

Ja, poeh inderdaad,
Op dit moment heb ik geen contact met haar, want het enige wat zij wil is antwoord waarom…en dan op de golflengte die zij ziet als reeel.
Werkt niet, want aan de telefoon al meteen weer onbegrip over situaties uit het verleden en wie daar allemaal schuldig aan zijn(zij niet), word dan alleen maar weer boos omdat ik het haar niet aan haar verstand kan krijgen dat zij wel eens een groot deel van het probleem kan zijn of is.
Krijg dan een halfbakken antwoord dat ik de verrader ben en dat als je een beest op zijn gevoelige snaar raakt die alleen maar gaat schreeuwen en van zich af gaat bijten(ergens wel een kern van waarheid snap ik ook).
Zij blijft heeeel rustig naar eigen zeggen, maar realiseert ze zich ook dat als je iemand in een kooi stopt om die tot jouw beeld te scheppen, die alles zal doen om eruit te komen…by any means.
Vooral als je deze persoon op zijn gevoel gaat chanteren en manipuleren>>>anderen verwoorden dit als onmacht en wanhoop, wat zij dan in mijn beleving dus al jaren doet>>>controle en macht uitvoeren uit onmacht en wanhoop, met als doel aandacht, vanwege haar verlatingsangst.
Aantrekken en afstoten op de verkeerde manier tot het elastiek knapt(in mijn verwoording naar haar).
Veel mensen die wat verder af staan deze ernstige situatie hebben ook gezegd dat die urenlange telefoontjes niet helpen…en dat er eerst een adempauze moet komen.
Als er echt wat is weet ze je echt wel te vinden(het begint nu gewoon telefoon-terreur te worden).
's Nachts nog met hulplijn gebelt van onze therapie-instantie, terwijl ik op mijn werk was en deze man adviseerde ook al om even de boot af te houden…en ja ookal is de situatie nu heel erg penibel, rust en relativering is de beste aanpak naar de mening van hem en velen(enige nuchtere mensen uit beide kampen met elk hun vertaling van de waarheid zeggen zelfs eerder >“kappen, hoe erg het nu ook is vanwege de omstandigheden”)
Op dit moment staan we allebei bol van de stress en dit wordt steeds erger…wat zelfs gevaarlijk kan worden uiteindelijk.
Ja, wat moet je doen als je zelf zover afzakt dat je zelf niet eens meer weet of wat de waarheid is, wat het beste is en hoe je het moet zien, of je nog wel houd van deze persoon of juist liever afstand bewaart om verdere kwelling en illusies te voorkomen.
Wou nog toevoegen, dat zij in het verleden meerdere malen contact heeft gehad met ex toen onze relatie al in een diep dal zat.
Zij zegt dat ze hier altijd eerlijk over is geweest, ook toen ze op het punt stond tot…………….
Zij probeert dit op haar manier te vertalen als dat ze haar gevoelens kwijt moest bij iemand die haar door en door kon, of die misschien advies had en kon helpen.
Heb in het begin ook door mijn onbewust aangenomen houding hier nooit enig kwaad in gezien, totdat ik erachter kwam dat deze persoon dit alleen deed voor eigen gewin….vooral nadat zij zelf ook wilde fantasien er op na ging houden over deze persoon.
Dat ik toen erg boos werd en wegliep zo van bekijk het maar, werd zij daarover weer heel boos en dat ik me maar aanstelde en het allemaal heb laten gebeuren en dus geen recht had om boos te zijn.
Uiteindelijk, probeert ze me nu op haar manier helemaal de grond in te trappen en schuwt daarmee het gebruik van mails/telefoontjes naar alle kennissen, buurtbewoners, vrienden, beide families en natuurlijk mij etc…niet.
Hierin staat uiteraard haar kant van het verhaal/ofwel hel(met verdraaiing van de feiten) en hoe ik haar wel niet in de steek laat, mijn kinderen niet moet etc….
Ze wil geen medelijden, maar wil wel heel graag begrip en een hart onder de riem voor de situatie(kortom, ze wil wederom alle aandacht).
Naar eigen zeggen vind ze zichzelf een fantastisch mens, ik zou voor haar door het stof moeten gaan en ze verdient het om op een voetstuk geplaatst te worden, omdat ik dit naar haar zeggen altijd heb gedaan.
Aantal nuchtere buitenstaanders om me heen hadden al gezegd dat je dan behoorlijk labiel moet zijn of al zodanig in een zwangerschapsdepressie, want in een redelijk begrijpbare relatie-crisis of overspelige situatie doet zelfs een nuchter persoon dit niet, hoe gekrenkt ie zich ook voelt.
Maar ja, ik mag daar niet over oordelen…en dat doe ik dus ook niet.
Dit is dus ook zo'n reden waarom ik daar voorlopig niet wil en kan komen om te praten, want dit is simpelweg onmogelijk blijkt eens te meer in het heetst van de strijd, hoe erg dit ook is voor mijn lieve kleine die ik heel erg mis.
Hopelijk kan iemand mij nog volgen, want ik volg het zelf haast niet meer.
Wederom bedankt voor het luisteren.
Collie

14-02-2011 11:03

ik volg je wel hoor… heb zelf ook iemand in mn omgeving rondlopen met dit type borderline… gelardeerd met wat narcistische trekken…
Helaas weet ik ook, dat je daar helemaal niks aan kunt veranderen als de persoon in kwestie zelf niet inziet dat enige verandering wel nuttig zou kunnen zijn, vooral voor haarzelf. Helaas is zo'n narcistisch kantje nu precies de reden waardoor ze helemaal dat inzicht niet hebben en vaak ook niet krijgen.
In je uppie tegen zo'n golf van verwijten opboksen is bijna te zwaar om van iemand te verwachten. Heb je geen vertrouwenspersoon, kan ook je huisarts zijn, waar je jouw verhaal kwijt kunt? Want wat je ook doet, de relatie definitief beëindigen of niet, je zit de komende 18 jaar via de kinderen toch aan haar vast en dan zou het toch gemakkelijker zijn als je zou weten waar de valkuilen liggen waar zij je zo graag in laat donderen.
Als je jouw eigen valkuilen kent, kan ze je daarmee niet zo gemakkelijk meer raken.

Ben ik nou gek? Eeuwig twijfel aan mezelf.

Henk11

Collie

Henk11

Collie

dochter

Henk11

Jan Peter

Collie

Jan Peter

Collie