Ben ik nou gek? Eeuwig twijfel aan mezelf.

Henk11

14-02-2011 13:19

Hoi Jan Peter,
Heel herkenbaar allemaal. Ik moet zeggen dat ik niet eens dat korte lontje heb, wat jij over jezelf verteld. Ik blijf altijd rustig en klap eigenlijk dicht op het moment
dat er weer eens heftige uitbraken zijn. Ik merk ook bij jou een zware behoefte om alles van je af te typen. Doe ik inmiddels ook in dagboek vorm naar een vriend.
Ik heb ook geen oplossing, maar wil graag mijn verhaal van de afgelopen maanden vertellen nadat ik de eerste post heb geplaatst.
De psycholoog die de hint naar Borderline gaf, is lange tijd uitgeschakeld door een ongeluk en ik kreeg een nieuwe psycholoog.
Dit was een vrouw en mijn vriendin vond dat goed, want die zou me wel eens echt vertellen dat ik moest veranderen.
Die andere moest maar stoppen, want die was het niet waard om Psycholoog te heten.
Na een eerste gesprek met de nieuwe psychologe vond ze het erg heftig en beaamde dat borderline best zou kunnen kloppen (ze mag het absoluut nooit aangeven omdat ze dat niet mag vaststellen). Toen hebben we een gezamelijk gesprek gehad, mijn vriendin vloog flink uit de bocht in dat gesprek, stond na 10min met haar armen te zwaaien en grote ogen en verheven stem.
De psychologe vroeg: Wat heb ik nou net tegen je gezegd, mijn vriendin: “je kunt alles aan me vragen”, nogmaals: “wat heb ik net gezegd”, “vraag maar”…
De psychologe zei nog 2 dingen:
- “Ik snap best dat je partner stil is geworden, want er komt helemaal niks bij je binnen”
- “Normaliter zou ik relatietherapie voorstellen, maar hier liggen jullie wel erg ver uit elkaar, ik weet niet of dat gaat werken”
's avond vatte mijn vriendin het als volgt samen: “Zie je wel, die psychologe vond ook dat jij moet veranderen”
Is bijna lachwekkend.
Hierna in het eerst volgende gesprek gaf de psychologe aan dat ze het heel heftig vond, in de afgelopen 15 jaar nog nooit zo iemand had meegemaakt die zo aggressief was in woord en gedrag en dat er geen gesprek mogelijk is en ze alleen met zichzelf bezig is. Onvoorstelbaar dat ik het zo lang heb volgehouden en het beste is voor de kinderen en mijzelf om ermee te stoppen. Waarom blijven was eigenlijk haar vraag.
Dat is de 3e therapeut die me dat aangaf. Voor mijn gevoel moeten dat nog 5 therapeuten doen, maar rationeel hb ik de knoop doorgehakt: Het moet stoppen!
Ik merk dat ik ook angstig word, als ik iets hoor in huis, dan zou het een ziedende partner kunnen zijn. Ik kan er niet meer tegen.
Nadat ze voor de zoveelste keer onze relatie stopte (normale manier is: eerst een verwijt, eindigend in schreeuwen dat ze morgen een mediator gaat inschakelen en dat dan zo'n 2x per week) heb ik gezegd dat ik deze keer mee ga helpen die mediator te zoeken en dat het voorbij is. okay, dat was goed.
De volgende dag, was ze moe en ging vroeg naar bed, toen ik aangaf om te gaan zoeken, zei ze dat ik ermee wou stoppen en ik het maar moest regelen.
Dus draait ze alles om. Ik heb maar besloten om echt door te zetten ondanks dit.
Ik heb een ouderschapsplan geschreven en zoveel mogelijk aspecten in kaart gebracht, dat heb ik haar na een week gegeven. Ook een mediator gevonden die zou kunnen passen (een vrouw in een laagdrempelig klein kantoortje, die ooit kleuterleidster was geweest).
Het plan is nu weer helemaal fout, en hoe haal ik het in mijn hoofd om alles zo gedetailleerd op papier te zetten. Was ik al maanden mee bezig en ik heb vast een andere vriendin. Verder is het respectloos en ben ik lomp en laat mijn vriendin en kinderen zomaar vallen zonder eraan te werken. Ze doet alles en ik doe niks terwijl haar moeder en zus zijn overleden, ze heeft wel mooi 9 maanden de kinderen gedragen en gebaard, koopt alle kadootjes….. etc, etec..
Zonder te bagitaliseren:
- Haar zus is 11 jaar geleden overleden, haar moeder 4 jaar geleden. Is natuurlijk zwaar, maar ze gebruikt het elke dag. Ik heb toen alles gedaan wat ik kon om haar te helpen.
- zo'n sterke band had ze ook weer niet met haar moeder.
- Ze is bijna 2 jaar thuis geweest, nadat ze haar baan heeft opgezegd, in die periode kwam de schoonmaakster nog en gingen de kinderen 2x per week naar de opvang.
Dat had ze nodig die periode.
- Ik krijg nog steeds het verwijt dat ik er niet was in die tijd. Bij een therapeut in de periode hebben we dingen op papier gezet. Bleek ik ongeveer evenveel huishoudelijke taken te doen (kinderen naar schoolbrengen, eten koken, boodschappen, etc..), terwijl ik 32 uur werkte en zij thuis was.
Eigenlijk hebben we niks te klagen: 2 gezonde kinderen, geen geldzorgen, we zijn beide gezond. Kinderen doen het sociaal goed en op school ook. Er zijn geen gebroken nachten. Echter er is altijd wel iets om over te klagen, vooral ik ben de pispaal. Als de kinderen lastig zijn, dan moet ik iets doen, en als ik iets doe, moet het anders.
Na 19:30u zijn er gewoon geen taken meer. Er is dan alle tijd voor ontspanning. Alleen is die ontspanning er nooit. Alleen chronische verwijten, stress en onrust
Ik ben erachter dat ik gewoon veel te veel heb gedaan.
Nu het erg concreet word, merk ik een soort verandering. Ze is minder extreem en ziet in dat alles echt alleen doen wel heel heftig gaat worden.
Ik kan het huis overnemen en wil 50-50 de kinderen (of 40-60), kan dat betalen en heb het in een plan gezet.
Ze zal toch naar een kleiner huis moeten en daar met de kinderen een halve week moeten leven. Op zich iets waar ze altijd van droomde in haar uitspraken.
Zonder mij zou het allemaal veel beter gaan.
Nu het concreet worden en de stress hoog, kan ze het eigenlijk niet aan. Haar zus wil haar wel opvangen, maar niet inhoudelijk ingaan op de problemen.
Dat zegt wel genoeg. natuurlijk mag die niks naar mij uitspreken, wil ik ook niet. Ik hoop echt dat ze daar haar rust vind.
Vrienden geven nu gelukkig aan dat ze het altijd erg moeilijk vonden om haar geklaag aan te horen. Blijkbaar klaagde ze ook over mij.
Dat snapte mijn vrienden niet, omdat ze al vonden dat ik zoveel (teveel) deed. Dat terwijl ik vrienden heb die erg moeilijk een kind konden krijgen voor hun was het al helemaal pijnlijk om dit soort geklaag aan te horen. Wij 2 gezonde kinderen, zij allerlei problemen en een 2e lukte niet.
Mijn ouders had ik eerst niet het complete verhaal verteld. maar dat was niet handig, want nu verweten ze mij dat ik wel erg makkelijk wegging.
Dat verdiende ze niet, en ook mijn kinderen niet. Mijn vriendin had ook nog eens erg zielig opgebeld en haar verhalen kloppen altijd!
Toen moest ik wel alles vertellen, over het beestachtig (proberen te) slaan, de eeuwige sneren en verwijten, het schreeuwen in de nacht, de stemmingswisselingen en het 2x per week opstappen. Na het vertellen tegen vrienden en ouders kan ik het niet meer maken om door te gaan (Soort stok achter de deur).
Nu is ze ineens poeslief en wil dat we het toch gaan proberen. Op de vraag wat zij eraan gaat doen zegt ze: “ik ga je helpen om jezelf te ontdekken”
ik: “Nee! Wat ga jij eraan doen?” Ik zal milder zijn. Ik weet ook dat ik een pittige vrouw ben, daar moet je blij mee zijn, dat ik mijn emoties niet binnenhou.
Moet jij ook doen. Vechten is gezond, rusten doe ik wel in mijn graf. Verder houd ze nog zo van me en wil graag verder een weg vinden.
Als ik aangeeft toch ermee te willen stoppen, draait ze meteen om met dreigen van advocaten en me het huis uit te gooien (Blijkbaar erg eenvoudig via een rechter met een voorwaardelijke beschikking) en dat ik de kinderen nooit meer ga zien, dat ze aan zee gaat wonen…..
Ik heb nu al zo'n 40 sessies achter de rug, waarin ik bijna elke keer smeek of ik er niks aan kan doen. Nee is het antwoord. Jij valt binnen de grenzen van normaal (iedereen heeft wel iets) en jouw vriendin loopt over je heen. Dus grenzen stellen en het gevecht aangaan, maar dan blijf je heel je leven vechten.
Ik kan en wil dat niet. Ik ga eronderdoor.
Ik wil nu proberen om 2 opties open te houden:
- Doorgaan met het proces om uit elkaar te gaan (Mediator, huis overzetten)
- Mijn vriendin laten inzien dat er dingen niet helemaal goed zitten in haar hoofd en dat er zo geen relatie mogelijk is. Als ze tot actie wil overgaan en ik zie resultaat en dat wordt ook bevestigd door een therapeut, dan zou het misschien mogelijk zijn om de relatie voort te zetten. Ik moet dan wel echt stappen zien en zelfinzicht. Anders ga ik niet verder.
Kleine kans, maar ik wil wel kijken wat er mogelijk is. Zodat ik mezelf dat niet kan verwijten dat ik ze geen kans heb gegeven. Hopelijk ziet ze zelf ook in dat dit de laatste kans is.
Het is erg heftig, ook het besef dat ik waarschijnlijk het komend half jaar als nomade ga doorbrengen geeft me een raar gevoel. Hoe hou ik het contact met mijn kinderen???
Ik ga proberen een caravan te plaatsen op een vakantiepark ik de buurt, tot die tijd (1 april) bij mijn ouders. Hopelijk nog een paar nachten thuis waarbij ik vroeg weg ben en laat thuiskom.
Wordt een zware tijd. Hopelijk ben ik er erg blij mee over een jaar.
Collie

14-02-2011 13:34

Als ik je zo lees, ben ik erg blij dat mijn zoon altijd erg open naar me is geweest over zijn relatie… je staat, hoe dan ook, voor een zware weg en ik kan je niet anders dan veel sterkte toewensen.
Henk11

14-02-2011 13:41

Zoals mijn huisarts zei: “ik kan je geen pilletje geven, je zult door deze zware periode heen moeten, zie het als een rouwproces”
De eerste 13 jaar van mijn relatie wist ik niet eens hoe het zat, pas sinds 2 jaar snap ik er meer van. Tot die tijd schaamde ik me voor mezelf dat ik de relatie niet op poten kreeg. Natuurlijk heb ik daar wel eens kort over gesproken met mijn ouders, dat het niet makkelijk ging en dat zagen ze ook wel.
Nu pas begin ik wat meer inzicht te krijgen.
omdat mijn vader 2 jaar geleden een bypass operatie heeft gehad en erg emotioneel is geworden vond ik het ook erg moeilijk om ze hiermee op te zadelen. Ik heb eigenlijk altijd hoop gehad dat ik het wel kon oplossen…..
Collie

14-02-2011 21:17

Joh, wat moet jij je soms alleen gevoeld hebben…
Henk11

02-03-2011 09:53

hoi Collie,
Alleen is wel het juiste woord.
Ik blijf maar twijfelen, dat is niet goed voor mij en voor mijn partner.
De titel klopt nog steeds….
Ik ben er nu wel achter dat ik niet wil scheiden als mijn partner wil inzien dat er iets aan de hand is.
Dan wil ik graag helpen (mijn zwakte misschien) om door een moeilijke periode heen te komen en
er misschien steviger uit te komen.
Maar misschien is mijn hoop nergens op gebasseerd.
Mijn vriendin geeft aan veel om me te geven, zelfs veel van me te houden. Dit terwijl ze altijd dreigde met opstappen, scheeuwende ruzie zocht, altijd sneerde en al mijn activiteiten belachelijk maakte (werk, band, vrienden,…)
Ik weet dat ik voor mezelf moet kiezen, grenzen moet stellen, me niet door haar moet laten overrulen. Maar dat zit niet in mijn genen en vind ik erg moeilijk.
Wil ik wel zo veranderen.
Aan de ander kant zijn er wel 2 kinderen. Op het moment dat ik besef wat er allemaal gaat veranderen en dat ik mijn kinderen minder ga zien hoop ik nog steeds op een verandering.
Ik weet dat ik dat niet kan veroorzaken.
Door de turbulente tijd en haar smeken om het te proberen (dat kan alleen als IK ga veranderen) hoop ik nog steeds dat ze gaat inzien dat er littekens zijn bij haar en dat haar gedrag te extreem is. Dat laatste ziet ze in en ze zal dat niet meer doen, als ik maar meer ‘commitment’ ga geven.
Ik zie weinig goede keuzes en moet kiezen tussen vele slechten:
- verder gaan zonder hulp en dan zal het snel weer zijn als vanouds (slecht voor de kinderen)
- stoppen (slecht voor de kinderen, maar misschien beter dan de vorige optie. ik zie ook op tegen tijd zonder kinderen en ook wel zonder mijn vriendin, hoe gaat ze reageren op pubertijd van de kinderen, gaat ze die dan gebruiken als pispaal?)
- doorgan en in therapie gaan (relatie-therapie, beide individueel, …) maar dan moet ze inzien dat er ook een flink deel bij haar ligt. Ik hoop dat bij relatietherapie dat ook naar voren komt…. Zou dat lukken?
Ik zou het allerliefste het laatste traject willen ingaan. Ik heb nog kracht en wil er graag aan werken, als het hiermee zachter wordt en we een werkbare relatie krijgen. Dan zou ik zelfs nog veel van haar kunnen houden en misschien verdiept het onze relatie wel. Ik heb ik elk geval veel geleerd van mezelf in de afgelopen jaren en hoewel ik nog veel twijfel is dat wel een positief punt geweest. In een stabiele/zorgeloze relatie (als die al bestaan) had ik zeer zeker gewoon doorgehobbeld en minder dieptes meegemaakt.
Hoe krijg ik vertrouwen terug, hoe komt er rust terug, hoe krijg ik mijn vriendin zover dat ze inziet dat we er samen niet uitkomen.
Ik wil naar een relatietherapeut gaan en direct in het eerste gesprek vertellen dat ik denk dat mijn vriendin borderline heeft. Laat ze dan maar ontploffen.
Recentelijk begon ze er weer over hoe belachelijk mijn opmerking over borderline was en dat ik het boek “partner van een borderliner” maar moest weggooien.
Toen zei ik dat ik daar veel aan heb gehad en dat ik nog steeds denk dat ze erg dicht tegen een borderliner aanzit. Ze werd heel even erg kwaad, maar raar genoeg was het na 30 seconden een stuk milder.
HELP! hoe nu verder??????/
TWIJFEL!!!!!
Is kappen nu beter?
Waar kan ik hulp krijgen?
Psycholoog die ik wekelijks zie, zegt dat er niks binnenkomt en het beter voor mij is en de kinderen om ermee te stoppen.
Relatie therapie is zinloos (zei ze ook toen wij er samen waren, dat is toch heftig!)
henkie11
Collie

02-03-2011 12:00

Ik kan je daarin moeilijk of niet adviseren Henk…
Ik lees dat jullie al in relatietherapie zijn geweest, dat jij persoonlijk met een psycholoog spreekt, dat je nog altijd veel van deze vrouw houdt, dat je niet het type bent dat keihard zijn grenzen kan handhaven…
Normaliter zou dat niet zo'n groot probleem hoeven zijn, maar blijkbaar heb je de vrouw uitgekozen waar je dat laatste wel bij zou moeten ontwikkelen…
Als je in een relatietherapie bij een eerste sessie gaat roepen dat je denkt aan borderline, zou dat best verkeerd kunnen uitpakken, het betekent heus niet dat die therapeut in kwestie dan enkel naar jouw vrouw gaat kijken en proberen haar zo snel mogelijk in behandeling te krijgen, zo werkt het niet.
Ook bij borderline zijn er twee partijen nodig om een slechte relatie te hebben. Er zijn ook mensen die prima met de fratsen van hun borderlinepartner kunnen omgaan.
Jij kunt alleen invloed uitoefenen op jouw aandeel in je relatie… als jouw vriendin niet in wil zien dat er aan haar ook het een en ander mankeert, zal het niet helpen wanneer iedereen om haar heen roept dat ze hulp nodig heeft.
1 ding weet ik wel… psychologen roepen niet zo gauw dat iets geen zin meer heeft… misschien zou je bij je psycholoog eens kunnen vragen waarom hij/zij dat zegt… en met die informatie zul je dan toch je eigen plan moeten trekken.
Jan Peter K.

22-04-2011 20:07

Hallo Henk, hallo Collie,
Het is alweer even geleden dat ik hier ben geweest en er is met mij weer een hoop gebeurt in de afgelopen maanden.
Wou wel even zeggen dat ik Henk heel goed snap, ook de keuzes die hij aan het afwegen is.
Zit nu zelf in de positie dat ik zo langzamerhand compleet gestoord aan het worden ben en heb weer de behoefte om even van me af te schrijven.
Doe ik de laatste tijd ook veel in brief en mail vorm(Voor de geschiedenis van de ontstane situatie wil ik u doorverwijzen naar mijn vorige reacties).
Ik zal zo anoniem mogelijk een schets proberen te geven van de situatie per heden aangezien mijn vrouw momenteel ook veel studie pleegt om mijn (zucht) zogenaamde probleem uit te vissen.
Vrouw en ik gaan scheiden, ze is hoogzwanger en woont sinds kort bij anderen met onze zoon van 2 waar ze naar eigen zeggen met alle liefde wordt opgevangen.
Dat klopt overigens helemaal en daar ben ik ook echt heel blij mee en stelt me gerust en ik accepteer dat de situatie zo is.
Ik zit alleen in ons huis daar waar mogelijk, maar wil daar het liefst ook niet meer zijn vanwege de pijn en verdriet die er hangt, de eenzaamheid en de omgeving.
Ze heeft gehoor gegeven aan het advies hulp te zoeken, maar dat was aangezien de omstandigheden ook wel noodzakelijk.
Relatie-therapeut waren we snel klaar mee, want die kon ons niet helpen naar aanleiding van de ontstane situatie.
We hebben nu onafhankelijk hulp bij een psycholoog en dat helpt enigzins voor ons beiden ondanks deze omstandigheden.
Zit nu echt met een groot dilemma en net als Henk leg ik mezelf de hele dag keuzes voor, waar ik mee opsta en mee ga slapen.
Kortom, tussen de bedrijven door ben ik hier de hele dag mee bezig en weet niet waar ik naartoe moet met mijn verhaal en gevoel, want zij begrijpt mijn kant van het verhaal toch niet ookal vertel ik het op duizend verschillende manieren en interpretaties.
Zij zegt overigens dat ze me heel goed snapt, maar dat ik teveel met mezelf bezig ben en NIET met haar(deels waarheid, maar ik kan niet anders op dit moment).
Vooral veel stress, slecht of niet eten, veel roken, wisselend slaappatroon en non-stop aan het malen en daarbij ook nog veel discussie.
We houden nog steeds veel van elkaar, maar dat is allang niet meer waar het bij ons om draait en wat er aan de hand is.
Ze wil me op dit moment erg graag laten merken hoe zo'n nietsnut ik wel niet ben, dat ik mijn gezin in de steek gelaten heb en dat ze er helemaal alleen voor staat in de situatie waarin ze nu zit.
Wederom natuurlijk een kern van waarheid, maar de situatie is nu niet anders aangezien het dagelijks leven ook doorgaat en heel veel mensen mij niet kunnen luchten door mijn in hun ogen schaamteloze en respectloze houding.
Dus zoals altijd heb ik alles weer gedaan en iedereen waar ik mee om ga en wat ik doe in het dagelijks leven is verkeerd en niet goed voor mijn toekomstige leven en ik vergooi mijn hele leven als ik niet meer voor haar en het gezin kies.
De boventoon wordt gevoerd door het verlies in vertrouwen in mij door mijn partner en de onkunde van haar om hier op dit moment proberen mee te gaan leven en de toekomst in te gaan.
Ze kan het simpelweg niet loslaten en wederom ben ik degene die moet veranderen en alles moet laten zien om de toekomst voor ons er beter uit te laten zien.
Ik wil mezelf totaal niet vrij praten van de dingen die ik gedaan heb in het verleden en de pijn die ik veroorzaakt heb bij mijn partner, maar ik erken mijn tekortkomingen zoals ik die in de afgelopen jaren heb laten zien.
Zoals ik al bang was, doet zij dit dus niet ondanks de adviezen die haar psych. al had gegeven.
Het rare van alles is dat ze wel toegeeft een paar tekortkomingen te hebben jegens mij in het verleden, maar daar had ik volgens haar veel eerder op moeten inhaken.
Gek genoeg is het natuurlijk logisch(inachtname vorige reacties) dat ik niet anders gewend was door hoe ik mezelf altijd heb opgesteld in het verleden.
Kortom, nog steeds ben ik degene die het probleem is en heeft en maar moet gaan veranderen en gaan kiezen.
Krijg dus nu om het te verwoorden ultimatum(s) voorgeschoteld en dat is waar ik nu vooral mee worstel terwijl ik heel goed weet waar mijn nuchtere verstand is.
Een korte opsomming;
- Ik moet binnen nu en afzienbare tijd weten wat ik met haar en mijn gezin wil.
- Ik moet maar eens volwassen worden en in haar bewoordingen mijn gezin op 1 gaan zetten(waarschijnlijk zat ik op Mars de afgelopen jaren).
- De tijd is gekomen om te stoppen met het werk wat ik nu doe en een echte baan te gaan zoeken(ik heb al tig jaren veel plezier met de baan die ik nu heb en alles altijd gedaan in het benefiet van mijn gezin, ondanks dat ik veel weg ben).
- Aanvulling=> Ze heeft mijn baan altijd maar half geaccepteerd en was altijd zeer blij als het loonstrookje op de mat viel, maar sinds kort heeft ze dus een hekel aan mijn werk.
- Ik kan beter binnen nu en afzienbare tijd onze woning verkopen, maar moet wel accepteren dat het er niet beter op wordt(in een lijn te trekken met de voorwaarden waaraan ik me straks moet houden m.b.t de scheiding die ondanks alles toch wordt doorgezet).
- Ik moet maar eens de ziektewet in gaan om aan haar te laten zien dat ik echt voor haar wil gaan, op de knieën bij haar voor de deur te komen en haar smeken te gaan strijden voor een gezamenlijke toekomst(onder haar voorwaarden)…o ja, ik ben NIET welkom op het terrein van de personen waar ze verblijft, maar die confrontatie moet ik in haar ogen maar aan durven gaan ongeacht de consequenties.
Bovendien, als je een gezin hebt is het niet meer belangrijk of je gelukkig bent met wat je doet, waar je woont, of je nou wel of niet vrienden hebt en of je ook geld hebt om rond te komen(de mensen om haar heen zijn enkele voorbeelden, maar die zijn natuurlijk alwetend en hebben geen problemen).
Zoals ik haar begrijp is je eigen innerlijke geluk ondergeschikt aan je gezinsleven, je relatie onderhouden ondergeschikt aan je gezinsleven en als anderen problemen hebben gaan die altijd voor ookal zou dat wel eens ten koste kunnen gaan van je relatie of je eigen gezondheid.
Ze zegt natuurlijk dat wij als lovers ook nog belangrijk zijn, maar dat dat wel weer komt als de kinderen de deur uit zijn.
Kortom, als ik voor mezelf of mijn gezondheid kies en dus ook voor haar gezondheid en welzijn(zoals het nu gaat), dan ben ik niet menswaardig, maar een beest en een egoïst.
Nou snap ik waarom zoveel gezinnen in puin liggen om dat ze hun dooie hoek(hun respectievelijke partners) uit het oog verliezen.
Het is natuurlijk wel zo en dat is wetenschappelijk bewezen dat dit voor mannen vaker geld dan voor vrouwen, maar ja, we leven in een beschaafde wereld en dan mag je je instinct als man en als vrouw zijnde niet meer tonen(ook je gevoel en emoties niet, want dan ben je een aansteller, maar als je het niet doet ben je gevoelloos).
Een collega vertelde mij over zijn vrouw en dat zij was vreemdgegaan in zijn afwezigheid, maar dat het bijna ziekelijk is zoals mijn vrouw hiermee omgaat.
Hij snapt heel veel, maar niet dat je ook na zo lang samen, hier niet samen uit kan komen als je zegt zoveel van elkaar te houden.
Hij denkt dus dat het puur met acceptatie, vertrouwen, communicatie en respect te maken heeft…en hij heeft het gevoel dat wij elkaar totaal kwijt zijn geraakt door onze eigen issues in de loop der jaren en er ook niks aan gedaan hebben.
Ik heb hem mijn hele geschiedenis met haar en onze achtergrond verteld en hij vond het mensonterend hoe ik in feite emotioneel gemanipuleerd wordt in haar eigen benefiet en dat ik bijna wordt neergezet als een beest tegenover alles en iedereen.
Als het puntje bij het paaltje komt en ik echt wil zeggen wat ik voel, dan snapt ze het niet en ben ik erg kortzichtig, ongevoelig en wordt ik steeds bozer omdat ik het op geeneen manier aan haar kan duidelijk maken.
Natuurlijk ben ik dan het beest zoals zij mij beschrijft en dit zal iedereen ook weten.
Mijn ontrouw valt niet goed te praten, maar als ik mijn levensverhaal vertel, dan snapt die collega niet dat ik ondanks deze hele situatie nu niet voorlopig voor mezelf kies, puur voor mijn eigen gezondheid en om mijn eigen identiteit terug te krijgen i.p.v zoals de laatste jaren een showtje op te voeren en een loopje met me te laten nemen.
De vraag aan mezelf is nu ook voordurend of ik niet daadwerkelijk veranderd ben in een loser, maar ook dat ik gewoon een mens ben met gevoel en ook recht heb om te leven.
Het wordt me gewoon bijna verweten dat ik mijn eigen persoon/identiteit/karakter heb…ookal kom ik ermee op een heel erg rotmoment;
- Ik moet sterker worden, maar als ik sterk ben ben ik weer te koud.
- Ik moet grenzen trekken, maar als ik grenzen trek ben ik ineens een egoïst.
- Ik moet kiezen, maar als ik kies volgens mijn eigen inzicht dan is dit maar fout.
- Ik heb mijn eigen normen en waarden, maar dat zijn normen en waarden van een onvolwaardig mens.
Zo kan ik wel even doorgaan, ookal doe ik dit allemaal wel of niet….het is allemaal niet goed.
Zij heeft op dit moment alle touwtjes in handen, maar ze zegt dat ik diegene ben die de keuzes moet maken(wou zij niet altijd bewust en onbewust de controlfreak zijn in ons leven samen?)
Ondanks wat er besproken wordt bij de psych. heb ik gewoon erg het gevoel dat ze nog steeds niet door heeft dat ze hetzelfde blijft doen, maar dan op een andere manier.
En natuurlijk zien de mensen die nu het dichtst bij haar staan dit zoals gewoonlijk niet en ben ik voor altijd de malle piet(kan ik ze overigens niet kwalijk nemen als ik hun beleving van dit alles in ogenschouw neem)
Ze heeft natuurlijk nu ook nog mijn ontrouw, de zwangerschap(en of ik wel of niet bij de bevalling mag zijn), mijn zoontje, haar gekwetsheid, het verraad, de vernedering en de mensen om haar heen als wapen.
Zoals ik al eerder zij, ik ben haar rebound en ze heeft nu nog meer een reden om mannen(en mij) nooit meer te vertrouwen en ik zal moeten boeten voor alles wat ik haar heb aangedaan.
Ooit stond ik naast haar, maar nu sta ik in de buitenste ring en om ooit weer in die binnenste ring terug te keren moet IK het laten zien en niet zij.
Zij zal zeker bepaalde grenzen moeten gaan verleggen en haar tekortkomingen gaan inzien, want anders is dit bijna een onmogelijke opgave voor nu en in de toekomst.
De kinderen zijn de dupe van onze perikelen en dat doet me het meeste pijn, want wanneer mag ik nog een beetje hun vader zijn?
Maarrrrr….ze houdt en hield oneindig van me(of hield ze van de controle over mij?>die ze nu niet meer heeft) en ik heb nooit echt van haar gehouden is ze van mening.
Paar mensen die nuchter hierin staan adviseren me gewoon naar de psych. te blijven gaan, voorlopig me erbij neer te leggen hoe erg het nu ook is, want anders komt het zeker niet goed met ons en blijven we altijd hangen in deze cirkel.
Bovendien zou er misschien al een heel hoop kunnen veranderen aan de verstandhouding als ze straks bevallen is.
Nou moet ik er zelf nog achter staan en het besef gaan krijgen wat nu het beste is om te doen, want “I'm slowly losing my mind”!!!
Wie kan me helpen, wie kan me advies geven, want met zelfstudies op sites over co-dependency, narcisme, borderline etc. maak ik mezelf echt gek en ga ik gewoon twijfelen of ik zelf niet een probleem heb.
Bedankt voor het luisteren en alle verhalen, tips en tools zijn welkom.
Groet van JPK
Collie

23-04-2011 19:50

ik denk dat je inderdaad naar de psych. moet blijven gaan… je hebt er geen drol aan als je in gedachten bezig blijft met wat de moeder van je kinders zou moeten doen, want dat heb jij niet in de hand.
Wat je wel in de hand hebt, ben je zelf, en enige weerbaarheid en andere psychologische inzichten kun je best nog gebruiken… minder met anderen bezig zijn, meer met jezelf, een gezond sociaal netwerk opbouwen…
Itheka

05-05-2011 17:07

De verhalen van Henk en Jan Peter zijn heel
> herkenbaar voor me. Wij hadden in de familie ook
> zo'n vrouw. “Hadden” kan ik zeggen want ze leeft
> niet meer.
> Tijdens haar leven heeft ze heel veel andere
> levens verwoest, (schoon)ouders, broer, zus,
> echtgenoot en dochter.
> Ik ga hier niet in bijzonderheden treden, maar het
> lijkt allemaal erg veel op het hierboven
> geschrevene.
> Alles wat ze zelf verkeerd deed, deden juist de
> anderen, kwaad spreken van iedereen, maar in hun
> gezicht lief en aardig zijn, als ze haar zin niet
> kreeg kreeg ze een migraineaanval enz.enz.
> Toen ze overleed waren de meeste mensen die haar
> goed hadden gekend opgelucht.
> Het is in en intriest wat zo iemand kan
> aanrichten.
Henk

22-11-2011 10:30

Itheka Schreef:
——————————————————-
> De verhalen van Henk en Jan Peter zijn heel
> herkenbaar voor me. Wij hadden in de familie ook
> zo'n vrouw. “Hadden” kan ik zeggen want ze leeft
> niet meer.
> Tijdens haar leven heeft ze heel veel andere
> levens verwoest, (schoon)ouders, broer, zus,
> echtgenoot en dochter.
> Ik ga hier niet in bijzonderheden treden, maar het
> lijkt allemaal erg veel op het hierboven
> geschrevene.
> Alles wat ze zelf verkeerd deed, deden juist de
> anderen, kwaad spreken van iedereen, maar in hun
> gezicht lief en aardig zijn, als ze haar zin niet
> kreeg kreeg ze een migraineaanval enz.enz.
> Toen ze overleed waren de meeste mensen die haar
> goed hadden gekend opgelucht.
> Het is in en intriest wat zo iemand kan
> aanrichten.
Hoi Itheka,
Ik snap je verhaal wel, maar het is wel een beetje kort door de bocht. Ik weet dat mijn vriendin het goed bedoelt, maar de schil van Borderline maakt dat ze moeite heeft om relativerende reacties te geven. Het daarom erg moeilijk om mee samen te leven.
Het is aan mij om daarmee om te gaan, grenzen aan te geven en te handhaven.
Als je niks weet van Borderline, dan snap je dat niet en blijf je maar concessies doen (kostte me 12 jaar om dat te beseffen)
Henkie11

Ben ik nou gek? Eeuwig twijfel aan mezelf.

Henk11

Collie

Henk11

Collie

Henk11

Collie

Jan Peter K.

Collie

Itheka

Henk