mijn dochter heeft borderline

marion walde

04-08-2010 11:38

Hallo
Mijn dochter is verleden jaar volledig ingestort toen haar relatie eindigde.Wij hebben haar weer zo goed mogelijk opgevangen en geeist dat zij hulp moest zoeken.Omdat zij al 30 is kunnen wij niets controlleren en het is moeilijk omdat zij niet altijd alles verteld en ook vaak de dingen mooier voordoet dan ze zijn.Zij bleef naar de relatie ook nog eens met een berg schulden zitten,dus dat maakt het extra moeilijk.
Ik zocht erst de schuld bij mij,omdat ik van haar vader ben gaan scheiden en weer terug verhuist ben naar Nederland.
Daar heeft zij veel last van gehad,ook omdat haar vader wel in het buitenland bleef,zij zag hem een keer per jaar 6 weken en dat was het.
Maar ik weet nu dat het niet mijn schuld is dat dit gebeurd.Zij maakt al vanaf haar pubertijd verkeerde keuzes.Vooral waar het vrienden betreft.Normale jongens zijn zij dus zij zoekt het aan de verkeerde kant,drugs,criminelen etc.
Het ging nu een tijd goed,maar nu is haar flat weer helemaal vervuild,op haar werk gaat het niet lekker en zij weet niet hoe zij volgende maand haar vaste lasten moet betalen.
Wij kunnen en willen niet voor de derde keer haar problemen oplossen,het gaat gewoon niet meer.
Mijn vraag is nu welke wegen ik moet bewandelen om b.v.begeleiding,schuldsanering en therapie voor haar te krijgen.
Collie

04-08-2010 12:57

Welkom op het prikbord Marion.
De enige weg die er is, is om jouw dochter ervan te overtuigen dat ze die hulp nodig heeft.
Als jouw dochter daar vervolgens geen actie op onderneemt houdt het helemaal voor je op, jij kunt dat niet in werking stellen; je dochter is al lang meerderjarig en de diverse hulpverlenende instanties komen niet in actie als een moeder daar om vraagt, dat zal de persoon in kwestie helemaal zelf moeten doen.
Soms, help je je volwassen kinderen het beste, door ze even helemaal niet meer te helpen.
Ik weet uit ervaring hoe moeilijk dat is, maar het kan de moeite lonen.
Juspol

04-08-2010 22:47

Het lijkt me afgaande op uw eigen verhaal, dat het welzeker gevolg kan zijn van scheiding etc. (Zie Gardner, prima onderzoeken al sinds 1980 zo ongeveer en ja kinderen kunnen daardoor welzeker een persoonlijkheidsstoornis o.a. krijgen).
www,rgardner.com (Passyndroom bij kinderen en aanverwante stoornissen).
Daarbij is bewust of onbewust - vervreemding- gewoonweg kindermishandeling te noemen ook.
Buitendat zoudt u eens kunnen informeren voor een pgb bijvoorbeeld. Wellicht biedt dat mogelijkheden. En zorg dat ze in behandeling gaat, niet goedschiks dan maar kwaadschiks, daarvoor kunt u via verwijzing huisarts bijvoorbeeld terecht bij ggz ook.
Een goede psychiater liefst natuurlijk.
Maak op dat laat ik zeggen u konkludeert zelf dat zij niet -alles vertelt- of dergelijke.
Dat klopt dan toch. Kenmerk ervan.
Ga er niet en nooit in mee en neem geen enkele verantwoording over, dat zie je nogal eens gebeuren namelijk ouder(s) die dat doen, met als gevolg zeer zeer onterechte zwartmakerij en valse beschuldigingen, van…partners, en ex-partners, door mensen met borderline.
Veel succes.
Collie

05-08-2010 11:33

“Buitendat zoudt u eens kunnen informeren voor een pgb bijvoorbeeld.”
Er worden geen pgb's meer ‘uitgereikt’ dit jaar en in dit geval zeker niet, een moeder krijgt geen pgb voor een 30-jarig kind en het ‘kind’ zou dat zelf aan moeten vragen en komt daar alleen voor in aanmerking als ook de hulpverlenende instanties daar achter staan en dan sowieso dit jaar helemaal niet meer…
“En zorg dat ze in behandeling gaat, niet goedschiks dan maar kwaadschiks, daarvoor kunt u via verwijzing huisarts bijvoorbeeld terecht bij ggz ook. ”
Kwaadschiks gaat alleen werken als dochter een serieus gevaar voor zichzelf of haar omgeving vormt en een ietwat vervuild huis hoort daar niet bij… je kunt volwassen kinderen niet meer tot behandeling dwingen als de situatie niet levensgevaarlijk is voor iemand.
Victor

17-08-2010 22:49

Hoi Marion,
Wat een moeilijke situatie zeg…
Het is inderdaad lastig als ze zelf geen hulp wil, zonder dat zij het wil is het moeilijk inderdaad.
Ik heb zelf een vriendin met borderline, maar minder erg als jouw dochter als ik het zo lees. We zijn een tijdje uit elkaar gegaan(1,5 jaar) en in die tijd ging het ook slechter met haar, ze heeft die tijd ook andere korte relaties gehad. Nu zijn we sinds kort weer bij elkaar, maar het blijft kei hard werken.
Ik ben er met haar zelf uitgekomen, ik denk dat het belangrijkste is dat je goed contact hebt met elkaar hoe moeilijk ook, een echte ingang is zo belangrijk. Goed naar elkaar luisteren, reflecteren op jezelf. Mijn vriendin staat hier wel voor open, dat is denk ik wel essentieel.
We hebben laatst een boek besteld, waarin deze benadering werd uitgelegd. (www.houden-van-borderliner.nl). Jouw situatie is wel heftiger, dus ik hoop toch dat jullie professionele hulp krijgen!
Succes…
een vermoeide mama

31-08-2010 11:15

hallo,
ik heb een dochter waarvan ik denk dat ze bordeline heeft. Als kind had zij al slaapstoornissen, slaapwandelde ze, leefde ze in haar eigen wereldje. Ze is positief getest op ADD.De laatste psychiater waar ze in behandeling is geweest zei mij dat ze alleszins borderlinetrekken had maar dat ze te jong was voor deze diagnose. Ikzelf ben van haar vader gescheiden en heb maagkanker gekregen, nu 4,5 jaar geleden. Wat dat betreft ben ik stabiel. Ik werk ook 85%. Mijn exman zijn zus had Borderline maar dat is altijd verborgen geweest. Zij is meerdere malen in behandeling geweest maar brak de behandeling steeds af wanneer ze effectief kwamen tot het punt dat zij verantwoordelijkheid moest nemen. Mijn dochter doet hetzelfde. Sinds enige tijd is ze 18j. Sindsdien is ze losgeslagen. Ze houdt zich helemaal niet meer aan regels en afspraken. Ze feest de hele nacht en in de dag ligt ze in bed. Ze jaagt haar spaargeld erdoor. Ze maakt mij overal zwart. Zij heeft hier geen leven, zegt ze. Zij is achtergesteld op de twee andere kinderen. Zij is het zwart schaap. Zelf neemt ze geen verantwoordelijkheid, ze kan niet naar zichzelf kijken. Op school gaat het moeizaam. Zij was met de hakken over de sloot, en met veel interventies van mijzelf geslaagd, zij het met vakantietaken. Daar doet ze nauwelijks iets aan. Zij neemt ook allerlei dingen (kleren, make-up,…) van de twee andere meisjes, zonder scrupules. Haar medicatie (anti depressiva) neemt ze niet in als ikzelf het niet verschillende keren per dag zeg. Ik doe het nu niet meer. Ze eet nooit met ons, houden we eten dan gooit ze het weg en staat ze 's nacht om 2u frieten te bakken, zeggen we dat ze moet verwittigen als ze komt eten, strooit ze overal rond dat ze geen eten krijgt. Ze krast zichzelf en legt dan de bebloede doekjes heel zichtbaar. Op indicatie van de psychiater ga ik er niet meer op in.
Met hun vader hebben de kinderen geen contact meer. Na een vechtscheiding is het enige wat hij doet : constant zeggen wat voor een waardeloze moeder ik ben. Hoe slecht de kinderen opgevoed zijn. Alles wat er fout gaat is het gevolg van mijn beslissing tot scheiding. De reden waarom ik van hem gescheiden ben is omdat hij op geen enkele wijze mee verantwoordelijkheid nam voor de kinderen. Ik heb uit wanhoop troost gezocht bij een collega(nog steeds mijn vriend). Ik had meer het gevoel dat ik 4 kinderen had ipv 1 man en drie kinderen. Ik ben nog steeds erg gelukkig bij mijn vriend, die altijd voor mijn kinderen mee heeft gezorgd.
Mijn dochters zelf wilden niet meer gaan.
Omdat de laatste 14 dagen echt hel waren met mijn dochter, heb ik gezegd dat ze op kamers moest gaan wonen met een afgebakend budget. Ze wil hier ook weg want het is hier voor haar onleefbaar. Ook voor de twee andere kinderen is dit onleefbaar.
Dat doet me veel pijn en ik denk soms dat ze dan helemaal zal escaleren.
Hoe moet dit verder? Ikzelf ga wel om de zoveel tijd naar een psychiater. Door verlofperiodes, ben ik echter niet kunnen gaan sinds 6 weken.
Kan iemand mij raad geven?
een vermoeide moeder
Collie

01-09-2010 12:25

het enige dat ik voor je kan doen is je een hart onder de riem steken; je hebt het enige gedaan wat je als moeder kúnt doen…
Je dochter klinkt, in jouw verhaal, behoorlijk manipulatief en dat kun je niet door laten duren als je daarmee de rest van je gezin op het spel zet.
Kortom, vermoeide mama, hoe moeilijk het nu ook allemaal is, jouw meerderjarige dochter zal zelf haar verantwoordelijkheden moeten dragen en als ze dat niet doet als gezinslid, omdat dat gezin in haar ogen niet deugt, dan zal ze dat in een eigen woonomgeving moeten leren… en zoals het klinkt zal ze daar vaak haar neus stoten… maar heel dikwijls is dat de enige manier om tot inzicht te komen dat het niet de hele wereld is die niet deugt, maar dat er aan haarzelf ook behoorlijk wat scherpe kantjes zitten.
jannaschaap plug

17-06-2011 11:29

mijn dochter heeft therapie gehad t ging daarna wel redelijk goed met haar ,maar de laatste tijd heeft ze ontzettende woede aanvallen ik ben een weduwvrouw mijn andere kinderen zijn getrouwd en deze dochter ze word 14 julie 26 die is nog thuis ik ben 62 jaar hoop nog wat van het leven te genieten maar iedere dag is er wel wat aan de hand en is het huis te klein deuren hard dichtgooien schreeuwen ik trek het haast niet meer en ik ben toch heel geduldig ik weet niet hoe lang ik dit nog vol hou ze heeft geen werk heeft een wajong uitkering haar laatste baan was in een vlaaienzaak maar die ging binnen een jaar failliet toen begon de ellende weer ik kan het van haar kant ook wel begrijpen maar ze blijf niet redelijk de hele wereld is dan vogens haar tegen haar ik hoop dat er snel een baan gevonden word voor haar want we zitten nu de hele dag op elkaars lip want veel vrienden heeft ze niet
elly scheeren

13-10-2011 01:27

Hallo lotgenote!
Ook ik ben een moeder van een 15 jarige dochter, waarvan kort geleden de diagnose borderline is gesteld. Dit onderzoek is zeer uitgebreid geweest bij een pyschische instelling. Daarna volgende intenstieve dagtherapie (op vrijwillige basis), maar hieraan weigerde mijn dochter mee te werken. Er zijn inmiddels diverse instanties bij mijn dochter betrokken, zoals Bureau Jeugdzorg, Mondriaan Zorg, Reflex, De Raad van Kinderbescherming. Des te meer instanties ingeschakeld worden, des te minder “stem” heb je als ouders. Het is een lange en frustrerende weg die afgelegd moet worden. Sinds enkele maanden is mijn dochter uit huis geplaatst, want het was bijna een onmogelijke missie. Onze dochter leek op een andere planeet te leven, was opstandig, liegt en bedriegt en manipuleert. Dat is vreselijk en het heeft een hele tijd geduurd voordat ik dit doorhad. Eerst dacht ik aan wat extreem puberen etc., maar het werd toch al snel duidelijk dat er meer aan de hand was. Dochterlief wilde geen regels die in het gezin gelden, was erg opstandig en dreigde veel met zelfmoord en liep ook regelmatig weg. Buiten de deur vertelde ze dingen over ons als ouders, die vreselijk pijnlijk en kwetsend waren. Wij vroegen ons als ouders steeds af wat er aan de hand was en waarom kregen we geen grip op haar? Nadat onze dochter uit huis is geplaatst en nadat allerlei onderzoeken werden afgerond, bleek dat ze aan borderline zou lijden. Een aparte wereld, die moeilijk te begrijpen valt als buitenstaander. Op dit moment is er een advies afgegeven om haar “gesloten” te gaan plaatsen, maar op dit moment heeft de Raad van Kinderbescherming dit in onderzoek. Vervolgens gaat de conclusie naar de rechter en deze doet dan een uitspraak. Echter, dit duurt dik zes weken, dus alweer zoveel verloren tijd. Wij voelen ons radeloos en machteloos en lijken haar steeds meer te verliezen, ondanks dat we het allerbeste met haar voor hebben. Helaas ziet mijn dochter zelf niet in hoe hard ze hulp nodig heeft en als het even mogelijk is, ontkend ze alle feiten. Ik herken veel in wat jij geschreven hebt, dus vandaar mijn reactie. Wat mij ook opvalt, dat er weinig tot geen begrip is van medemensen. Dat is voor ons erg pijnlijk, maar ik zal het moeten accepteren en er zelf een weg in moeten gaan vinden. Dat gaat gepaard met ups en downs, want ons hele gezinsleven staat totaal op z'n kop. De klachten en het eigenaardige gedrag is begonnen gelijktijdig met de puberteit, want daarvoor was ze een vrolijke en gelukkig meid met veel vriendinnen. Jij weet uit eigen ervaring hoeveel verdriet deze aandoening met zich meebrengt. Het is o zo moeilijk om dit te moeten accepteren en verwerken en het is te hopen dat ze uiteindelijk bereid zal zijn om zich te laten behandelen, want dat vind ze erg confronterend.
Collie

13-10-2011 17:21

Welkom Elly.
Het is wel vreemd om te lezen dat een 15-jarige deze diagnose heeft gekregen, vlg de handboeken voor psychiaters zou dat niet moeten kunnen omdat borderline een stoornis is die pas gediagnosticeerd mag worden als de hersens van de persoon in kwestie zijn uit ontwikkeld.
Bij sommige kinderen zijn de symptomen wel aanwezig maar dan wordt het normaliter een hechtingsstoornis genoemd… en dat kan ook samenvallen met ONThechting tijdens de puberteit.
MAAR…
blijkbaar zijn ze niet over 1 nacht ijs gegaan en dan blijft de diagnose slechts een sticker, de behandeling zal er niet anders door worden, men kijkt uiteindelijk naar het totaalplaatje dat jouw dochter laat zien.
Helaas is het inderdaad zo dat iemand die niet behandeld wíl worden, ook nauwelijks behandeld kán worden.
Het moet verschrikkelijk voor je zijn, als ouder, om dit te moeten beleven… je zou zo graag zien dat je kind ‘gewoon’ gelukkig is.

Dit topic is gesloten, er kunnen geen reacties meer worden geplaatst.

mijn dochter heeft borderline

marion walde

Collie

Juspol

Collie

Victor

een vermoeide mama

Collie

jannaschaap plug

elly scheeren

Collie