borderline.startpagina.nl

Hulp mogelijke borderliner!!

  • Anonymous avatar

    Anita Hulsman

    Lieve mensen,

    Ik ben een nieuwkomer op dit forum en zoek dringend hulp voor mijn familie. Het gaat kort samengevat hierom: mijn zus heeft sinds enkele jaren problemen. Haar geconsulteerde artsen (psycholoog/psychiater) hebben de diagnose gesteld “neigt naar borderline B”. Dit is ook wat mijn zus dus zegt. Veel symptomen wijzen hierop, maar niet alle. Bovendien weet ik dat zij geen traumatische ervaringen thuis heeft meegemaakt (misbruik, gescheiden ouders etc.).

    Gedurende haar ziekte heeft zij zich verzekerd van de constante steun van onze vader. Haar andere gezinsleden (inclusief moeder) hebben zo hun bedenkingen bij de manier waarop de steun aan deze “bijna borderliner” kan worden verleend.

    Dit drijft een enorme wig in ons gezin. We bevinden ons nu in de situatie “borderline-zus en papa” versus “mama en andere gezinsleden”.

    Wij willen allen dat zij geholpen wordt, maar ze wil geen therapie of medicatie. Ze wil gewoon “crashen bij pa en ma” als het niet meer gaat. Pa vindt dit goed, ma niet. Dit trekt een enorme wissel op onze moeder, die vindt dat onze zus (ondanks haar beperkingen) gewoon op eigen benen moet kunnen staan.

    Ik heb erg de indruk dat mijn zus op dit moment sterk manupulatief is. Ze vindt steun bij pa en negeert alle andere signalen. Sterk “ik”gericht.. Ze ziet wat dit met ma doet en het kan haar niet schelen dat haar moeder hier zichtbaar onder lijdt. Wij staan aan de zijlijn en weten niet meer wat te doen. Hoe pakken wij dit aan? Hulp? Websites? Mensen die je kan bellen? Elke hulp is welkom!!

    Eigenlijk ben ik ook benieuwd naar “ervaren” borderliners die zo eerlijk willen zijn om toe te geven hoe je met een borderliner kan omgaan.

    Dank bij voorbaat voor jullie reacties

    Zusje

  • Anonymous avatar

    Collie

    Heel duidelijke afspraken maken waaraan je jezelf houdt en waaraan je zus zich ook moet houden… Je grenzen bewaken… Nee verkopen als ze je grenzen overschrijdt.

    Niemand met borderline is erbij gebaat om enkel in de watten gelegd te worden als het wat minder gaat, ze heeft haar eigen verantwoordelijkheid en wanneer ze die niet neemt is de verleiding groot voor je vader om dat over te nemen, als ik je verhaal zo lees, maar daar is je zus niet mee geholpen en ze zal er geen steek mee vooruit komen.

    Medicatie is absoluut geen wondermiddel, maar vele vormen van therapie zijn dat wel… Ik denk dan aan de Linehantraining, een Verstraining, cognitieve gedragstherapie.

    Maar dat zijn allemaal wél therapien waarbij ervan je verwacht wordt dat je jouw eigen gedrag leert bezien en je fratsen leert overwinnen.

    Zolang je zus daar niet voor open staat kun je pushen wat je wilt, je zult haar alleen maar nog meer tegen je in het harnas jagen.

    Als familie zou het mooi zijn wanneer je 1 lijn zou kunnen trekken, met dezelfde afspraken onderling en met je zus, en je állemaal aan die afspraken houden, waarbij je vader dus min of meer gedwongen wordt wat vaker niet klaar te staan voor je zus.

    Welkom op dit prikbord trouwens… Ik ben hier moderator, Anna-Cath is beheerder van deze startpagina.

    Ik heb zelf ook borderline maar heb vele ‘fratsen’, zoals ik ze zelf maar noem, overwinnen door anders te leren denken en voelen.

  • Anonymous avatar

    Collie

    Overigens kun je bij de stichting borderline een duidelijk boekje bestellen over borderline, en hoe daarmee om te gaan voor omstanders.

    Het boekje is niet kostbaar, ik geloof iets van € 6,95, en míjn zoon en partner zeggen er veel meer inzicht in het fenomeen borderline van te hebben gekregen.

  • Anonymous avatar

    Anita Hulsman

    Bedankt voor je reactie. Deze stel ik zeer op prijs. De term “fratsen” herken ik wel.

    Wij herkennen de fratsen, pa niet. Of wil ze niet herkennen. Wij willen niet dat onze zus van alle hulp verstoken blijft, juist niet. Maar wel dat ze zelf haar ziektebeeld herkent en dit met ons communiceert zodat wij weten wat wij kunnen doen om te helpen en ook vooral wat we niet moeten doen! Daarom is informatie van borderline-patienten voor ons ook zo waardevol.

    Zij die hebben leren leven met hun persoonlijkheid en ziektebeeld en dus anderen inzicht kunnen geven in hoe te handelen.

    Nogmaals dank en ik hoop op meer reacties!

  • Anonymous avatar

    ~Aurora~

    Hoi Anita,

    Ik denk dat je moeder en de andere gezinsleden het goed zien; dit gaat nergens heen, je zus leert zo niets, want de noodzaak om te leren voor zichzelf te zorgen wordt haar ontnomen.

    Medicatie is niet zaligmakend, maar dat is therapie ook niet, vooral niet als de te helpen persoon niet geholpen wil worden.

    Misschien zou je met je ouders kunnen praten over een compromis; er wel zijn voor je zus als het even niet gaat, een luisterend oor en een gesprek over wat te doen, maar niet crashen. Je vaders manier werkt niet op de lange termijn (zoals blijkt, want er verandert niets), dus misschien staat hij open voor een andere manier om haar toch te kunnen helpen? Wel jammer dat je vader ook negeert wat het met je moeder doet…dat doet je zus niet alleen.

    Of ze nou wel of geen borderline heeft; feit blijft dat ze niet alleen op de wereld is, en dat ze moet leren haar eigen boontjes te doppen. Dat moet iedereen.

    Ik weet niet wat voor vorm de steun van je vader aanneemt, maar het zou goed zijn als ze ergens een puinhoop van gemaakt heeft, het niet voor haar op te knappen, maar haar helpen het zelf te doen. Toch vooral de nadruk leggen op eigen verantwoordelijkheid en de consequenties van eigen handelen. En waak ervoor haar in het zielige slachtofferhoekje te laten kruipen, borderline hebben is geen excuus om over de gevoelens van anderen heen te walsen.

    sterkte Aurora

  • Anonymous avatar

    Anita Hulsman

    Beste Aurora,

    Dank voor je reactie. Je slaat de spijker op zijn kop. Wij vinden dat het anders kan en moet. Sommige dingen kun je wijten aan je ziekte, maar niet tot in het oneindige.

    De hulp die vader biedt gaat zover dat hij (als mijn zus wil verhuizen) al gaat zoeken naar huizen die geschikt zijn voor haar. Wij vinden dat ze dat zelf moet doen.

    Ik ben er van doordrongen dat mijn zus ziek is, maar ook dat deze ziekte met zich meebrengt dat je deze erkent en er naar handelt (of leert handelen).

    Uiteraard is het niet alleen mijn zus die mijn moeder in een moeilijke positie brengt. Daar is vader mede verantwoordelijk voor. Hij wil het echter niet zien en negeert het probleem totaal.

    Vandaar dat ik op zoek ben naar zoveel mogelijk tips en verhalen, zodat ik op basis van goede argumenten nogmaals kan proberen hem te overtuigen dat dit niet de juiste weg is.

    Groeten Anita

  • Anonymous avatar

    Anita Hulsman

    Beste Collie,

    Ik stel jouw reactie zeer op prijs. Geweldig zoals je exact omschrijft dat wij niet mee moeten gaan in de “fratsen” van de dag.

    Inderdaad medicatie is niet zaligmakend, hooguit ondersteunend. Wat mij op dit moment een utopie lijkt is dat mijn zus zover komt dat zij haar eigen gedrag erkent en herkent. Zelf verantwoordelijkheid neemt voor haar leven en ziekte. Helaas zijn we nog lange niet zover.

    Het boekje dat je aanbeveelt ga ik ook zeker bestellen. Wij willen Pa overtuigen op basis van feiten dus alle hulp is welkom.

    Groeten Anita

  • Anonymous avatar

    Collie

    Om daadwerkelijk de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis te kunnen stellen, is een uitgebreid persoonlijkheidsonderzoek nodig.

    Deze worden uitgevoerd door psychologen. Evt. sámen met een psychiater wordt dan aan de hand van de testuitslagen de diagnose gesteld.

    Neigen naar borderline, of borderlinetrekken, betekent meestal dat in stressarme periodes de klachten niet zo gigantisch zijn, de heftigheid van de emoties redelijk te hanteren… maar zodra stress de kop opsteekt zie je dan dat er ander gedrag komt.

    Minder prettig gedrag, zeg maar gerust… (om eens een understatement te gebruiken. ;))

    Maar helaas werkt het nog altijd zo dat de client in kwestie mee moet werken aan zowel de onderzoeken, als aan de therapie…

    Zolang je zus daar nog niet aan toe is, of aan toe wíl zijn, is het helaas meestal zo dat jij hoog en laag kunt springen, er zal geen actie ondernomen worden… eerder zul je je zus dan tegen je in het harnas jagen.

    Maar je eigen grenzen bewaken, stréng bewaken, en een goed overleg met de familie zodat die ook van die noodzakelijkheid overtuigd zijn, kunnen jullie als omstanders wél doen natuurlijk.

    Wens je heel veel sterkte… Voor je zus kun je het niet beter maken, dat kan alleen zij zelf, maar voor jezelf, je moeder, maar ook de overige omstanders, kun je het wel beter maken…

  • Anonymous avatar

    Anja

    Ik heb ook een zus met borderline.

    Mijn vader en moeder hebben haar altijd de hand boven het hoofd gehouden.

    Uiteindelijk is ze toch weggegaan en heeft werkelijk waar alles in de steek gelaten.

    Haar familie, huis, huisdieren, bezittingen echt alles.

    Ze heeft een kindje van 6 jaar, deze is in principe altijd door mijn moeder opgevoed.

    Haar kindje had ze ook meegenomen, wij hebben het kind weer teruggehaald.

    Gerechtelijk is bepaald dat het kind bij de oma mag wonen.

    Sorry, maar ik heb geen woorden voor het gedrag van een borderliner.

    Altijd moet rekening met de borderliner gehouden worden.

    Maar wie houdt rekening met de familie en eventuele kinderen.

    Eigenlijk ben ik heel boos en tegelijkertijd heel verdrietig.

    Een bordeliner richt enorme schade aan, welke soms niet meer goed te praten is.

    Uit het verhaal verneem ik dat je vader, je zus ook telkens weer de hand boven

    het hoofd houdt. Uiteindelijk keert ze toch ook je vader de rug toe.

    Onvoorwaardelijke dochterliefde, het kan inderdaad heel ver gaan, totdat de grens

    ook voor je vader bereikt is. En er komt een tijd dat inderdaad deze grens bereikt wordt.

    Om de borderliner grensen te kunnen stellen, ben je intensief contact met haar nodig.

    Zodra het contact verzwakt, ben je verloren en je zus ook.

    De vraag is wie houdt het langste vol. Geen contact, geen invloed meer op het gedrag.

    Je vader heeft dus de meeste invloed op haar gedrag en tegelijkertijd vernietigd je vader hemzelf.

    Constant grenzen stellen is heel vermoeiend, een dochter opgeven is des te moeilijker.

    Het klinkt grof, maar ze moet inderdaad een keer flink op de koffie komen, hoe moeilijk

    het ook is. Zo leert ze om eigen verantwoording te nemen.

    Maar tegelijkertijd door eigen verantwoording te nemen, beschadigd ze zichzelf ook enorm.

    Het is een eindeloze put, als je zus haar probleem niet wil onderkennen.

    Je kunt het niet oplossen voor haar.

    Iedereen moet zijn eigen grenzen stellen m.b.t. haar gedrag. Maar de grenzen zorgen

    ook weer voor conflicten. Stel haar de grens. Zeg dat je haar waardeert als persoon

    maar niet haar gedragingen. Ze moet hulp zoeken, omdat je haar gedrag niet kan tolleren.

    Maak de keus niet te ingewikkeld. Of hulp en gewaardeerd worden. Of geen hulp en haar

    gedrag afkeuren, ze hoeft dan niet meer bij jullie aan te kloppen. En inderdaad, hierin één

    lijn trekken met de familie.

    Of het helpt hangt zeer van de persoon af, maar laat je niet gebruiken door haar.

    Waarschijnlijk gaat ze alsnog op zoek naar andere personen buiten de familie waar ze alsnog

    overheen kan lopen.

    Als iemand met boderline niet uit het vicuele cirkeltje wil komen is het haar keus en niet de jouwe.

    Hoe pijnlijk ook.

    Groet, Anja

  • Anonymous avatar

    Collie

    Hoewel je in het geval van je zus helemaal gelijk hebt waarschijnlijk, kan ik niet goed leven met generaliserende opmerkingen:

    “Sorry, maar ik heb geen woorden voor het gedrag van een borderliner. ”

    Dat je geen woorden hebt voor het gedrag van je zus, snap ik, maar niet élke mens met borderline haalt dit soort fratsen uit. Verzoek is daarom niet in termen van ‘die borderiners’ te spreken hier, maar hou het bij het specifieke geval waarover je dingen weet en laat mensen die wél hun verantwoordelijkheden leren nemen en daarvoor snoeihard knokken in hun waarde.

    Sommige mensen met borderline kunnen idd héél vervelend zijn maar ook bij hen is borderline niet uit de lucht komen vallen. Iemand moet geholpen wíllen worden, anders sta je idd machteloos…