Hulp mogelijke borderliner!!

ellyelisabeth

22-08-2009 11:31

Hoi Anita,
Misschien een idee voor jullie als familieleden van een borderliner.
Op vele GGZ-instellingen wordt er een cursus gegeven.
De cursus heet: ‘Omgaan met borderline’.
Het kost je tien avonden.
De kosten worden vaak vergoed door je eigen zorgverzekering.
Die cursus heeft mij sterker in mijn schoenen leren staan.
Niet zwichten voor ‘fratsen’ en mijn eigen grenzen heel duidelijk weten en communiceren.
Ik heb een schoondochter met borderline
en een dochter met een persoonslijkheidsstoornis nao met borderlinetrekken.
In direct hebben zij ook wat aan de cursus.
Zij hebben baat bij mijn duidelijkheid.
Groeten, Ellyelisabeth
Collie

22-08-2009 13:28

Dat is inderdaad een héle goede tip.
Pim

07-09-2009 17:29

Wat als hulp echt niet helpt ?
Na 6 jaar Klinieken en therapieen
Toch steeds weer aan de drank gaan
Je hele leven verwoesten en dat van je omgeving
De ex van mijn schoonzoon brengt nu ook de nieuwe relatie in gevaar
Graag advies om een draaiboek te maken van verdeling van aandacht voor
de patient en haar omgeving.
Een bezorgde vader.
Pim van der Post
Enkhuizen
Collie

07-09-2009 18:45

Helaas Pim, als iemand niet geholpen wil worden en zijn leven niet wil of kan veranderen, dan houdt het eigenlijk een heel eind op.
Dan kun je er alleen nog voor zorgen dat jouw eigen grenzen niet overschreden worden en je jezelf niet laat manipuleren.
En soms is het echt nodig dat je compleet afstand van iemand moet nemen, iemand helemaal niet meer toelaat in je leven.
Soms, is iemand het best geholpen, als ze niet meer geholpen worden en borderfratsen niet meer rechtgebreid en niet meer goedgepraat worden door de omgeving, alles bedekkend met de mantel der liefde.
justme

24-09-2009 23:25

Hoi,
ik vind het tragisch om te horen hoe mensen denken over borderliners.
ik heb het zelf en ik weet dat mijn gezin er daardoor ook de nodige problemen van heeft, maar als mensen denken dat ze het beter kunnen dan wij borderliners dan is dat onzin.
ik ben het niet eens met wat sommige borderliners doen, dat is een feit en geen mening.
maar als iemand spreekt over het gedrag van een borderliner dan moeten ze dat voor zich houden. niemand kan wetenw at er echt in het hoofd omgaat van die mensen.
en wat hun daadwerkelijk is aangedaan.
ik kom net uit een kliniek voor borderline en ik moet zeggen dat ik harder gewerkt heb aan mezelf dan iemand met een betaalde baan. als borderline patient even zo te noemen wordt je zwaar onderschat door de medemens
en dat is wat ik niet vind kunnen
Collie

25-09-2009 11:06

waarom zou er niet gepraat mogen worden over de negatieve bij-effecten van borderline op de omgeving?
Ik heb zelf ook borderline en weet maar al te goed, dat je omgeving daar ook behoorlijk gestoord van kan worden, soms gaat dat zelfs zo ver, dat de partner van iemand met borderline op de stoel van de therapeut terechtkomt.
In mijn ogen is het juist goed, dat daar over wordt gepraat, zodat je als mens met borderline (ik zal NOOIT de term borderliner gebruiken; borderline bén je niet, je hébt het) ook begrip kunt kweken voor je omgeving en wat jouw borderline met hen kan doen.
En eenmaal succesvol een therapie gevolgd, dan zal iedereen in jouw directe omgeving weten hoe een hogeschoolwerk dat is, hoe zwaar de confrontatie kan zijn en hoeveel steun je daar ook van je omgeving bij nodig hebt gehad, om zover te komen dat je zelf ook een steun kunt zijn voor hen als dat nodig is.
Laat zo'n succesverhaal een voorbeeld zijn voor IEDEREEN, dus zowel de mensen met borderline zelf als de mensen in hun omgeving, een stimulans zijn om daadwerkelijk hulp te gaan zoeken omdat je leven er zoveel beter door wordt, ipv boos en verdrietig in een kamertje te blijven zitten, denkende dat alles aan de hele wereld ligt, behalve aan jezelf.
marian

12-04-2010 15:42

Hallo beste mensen,
Omdat wij erg lijden onder het feit dat we vrijwel geen contact meer met onze dochter hebben (verzoek van haar kant), vragen wij ons als ouders af of iemand met borderline-gedrag (heel veel wijst in die richting, waaronder stemmingsstoornissen en slecht zelfbeeld) wel in staat is om echt van iemand te houden. We zijn heel erg verdrietig en houden zelf heel veel van haar, maar omdat ze ons erg slecht behandelt, vragen we ons af of er van haar kant wel liefde mogelijk is. Ze is al 35, heeft wel een bewogen leven gehad, waaronder een emigratie en slechte ecomische omstandigheden, maar was vroeger een lief en aan hankelijk kind. Ze heeft altijd verteld een prima jeugd te hebben gehad, dus we staan voor een raadsel. We hebben haar altijd gesteund en nooit laten merken dat we haar gedrag soms heel verdrietig vinden. Misschien is dat laatste nou net verkeerd geweest?
Het kan misschien wel zo zijn dat ze door afwijzing van ons beter overleeft in haar huidige omstandigheden, maar waarom zegt ze niet waarom?
Wie kan ons iets vertellen over het houden van je ouders en ze toch compleet van je afstoten?
twee verdrietige ouders/grootouders
Collie

12-04-2010 16:40

dat is een moeilijke vraag… en het antwoord zal per situatie anders zijn vrees ik.
Ik kan alleen de hand in eigen boezem steken.
Ik weet, dat ik mijn moeder ook van me afstoot.
Met mijn vader had ik een goede band, ik was een echt vaderskindje en heb hem, tot hij overleed, dagelijks bezocht en verzorgd. (hij woonde op het einde van zn leven in een verpleeghuis)
Maar van mn moeder word ik vreselijk kribbig.
Sinds mn vader is overleden denkt ze dat ik voor haar hetzelfde moet voelen als voor mn vader, dus begint ze me in ene te knuffelen waar er nooit sprake is geweest van een knuffelige relatie met mn moeder.
Ik raak ook geirriteerd door haar omdat ze dingen, verdriet, naar zich toetrekt.
Toen mn pa naar het verpleeghuis moest, was zij degene die we moesten troosten.
Als 1 van mn kleinkinders iets mankeert en ze krijgt dat te horen, dan is het in ene háár drama en kan iemand anders zijn zorgen ook niet met haar delen; dat worden háár zorgen.
Al tig keren heb ik haar proberen uit te leggen hoe ik wél met haar zou kunnen omgaan, maar dat durf ik bijna niet nogmaals aan; ze is dan weken overstuur, ik hoor hier via mijn zus terug hoe een afvallige dochter ik ben… maar ondertussen wordt mijn vraag niet gehoord of opgemerkt.
Het zijn eigenlijk een heleboel kleinigheidjes die allemaal bij elkaar, mij behoorlijk triggeren.
Tjonge, het klinkt snoeihard… terwijl ik toch zelf ook moeder en oma ben.
Juist de laatste jaren heb ik op mijn eigen knullige manier, vreselijk mn best gedaan om dichter bij mn moeder te komen staan, om meer begrip voor haar op te brengen; ik ben zelfs een week met haar op vakantie geweest… maar het werkt niet.
Op de een of andere manier, lukt het niet om met mn moeder net zo close te zijn als met mn vader en mn moeder laat niet na om mij daarover een schuldgevoel aan te praten.
Maar 1 ding weet ik wél zeker.
Ook mensen met borderline kunnen vreselijk veel van anderen houden.
Ik hield veel van mn vader. Ik houd van de man waarmee ik 10 jaar samenwoon, ik houd van mn zoon en mn kleinkinderen… misschien wel meer dan van mezelf.
Ik houd ook van mn moeder, ik weet ook dat mn moeder van mij houdt, maar op de een of andere manier kunnen juist mn moeder en ik die liefde niet op een ‘normale’ manier delen.
Dude

13-04-2010 15:41

Hallo,
Ik probeer mijn buuv te helpen, dit wil ze niet. Levert te veel stress aan haar kant op en waarom zorgen maken? Het gaat toch best zo, zegt ze dan soort van lachend.
Inmiddels sta ik in contact met haar moeder en broertje die ook niet langer weten hoe haar te helpen. Ik weet dat ze zichzelf pijn doet, de laatste keer dat ze met een mes aan het spelen was is ongeveer een maand of drie geleden. Als ze iets meer lef zou hebben was ze hier al niet meer geweest denk ik. Ik hou het verhaal verder kort omdat het verder wel duidelijk is hoop ik. Ik heb ook maar 1 vraag: zelf hulp zoeken wil ze niet, in hoeverre kan haar familie ervoor zorgen dat ze ergens intern verplicht wordt opgenomen? Mn buuv is 24 jaar jong en echt geweldig buiten alle herrie om.
Collie

13-04-2010 19:06

Daar is een heel kort antwoord op mogelijk; dan kan haar familie NIET.
Pas als jouw buuv een regelrecht gevaar voor haar omgeving of voor haarzelf is, kan er een gedwongen opname plaats vinden, en de norm daarvoor is níet eens in de 3 maanden automutileren.
http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/dwang-in-de-zorg/vraag-en-antwoord/wanneer-is-gedwongen-opname-in-een-psychiatrische-instelling-mogelijk.html#gedwongen-opname

Hulp mogelijke borderliner!!

ellyelisabeth

Collie

Pim

Collie

justme

Collie

marian

Collie

Dude

Collie