borderline.startpagina.nl

kan mijn gevoelens niet delen met vriend

  • Anonymous avatar

    bentje

    beste mensen,

    Ik heb een probleem dat ik graag even met jullie wil delen. Hoop op (h)erkenning en eventuele tips

    Voor de duidelijkheid: Ik heb borderline en heb jaren lang medicatie ervoor gehad. Voelde me ook met medicatie niet helemaal top en merkte ook dat het mijn positiviteit behoorlijk afzwakte. Ben eind van de zomer 2010 langzaam gaan afbouwen (ik slikte 20 mg cipramil per dag) en ben vanaf eind januari dit jaar medicijnvrij.

    Het ging wel goed, maar merk nu de laatste weken dat ik heel erg labiel ben, enorme moodswings en ik voel me gewoon niet veilig.

    Ik heb heel erg het gevoel dat ik vast zit. Ik heb het idee dat mijn labieliteit nu sterker is dan tijdens de medicatie, maar ook toen heb ik wel van dit soort periodes gehad.

    Waar ik heel erg mee zit is dat ik een heel leuke vriend heb, maar ik kan bij hem niet mijn zwakke kanten laten zien, dat durf ik gewoon niet. Ben zooooo bang dat hij me daardoor minder leuk gaat vinden. En dat ik hem daar uiteindelijk door kwijt zal raken.Ik weet ook dat hij een beetje zo in elkaar zit van het moet altijd maar leuk zijn en hij heeft gewoon nooit zo veel zin in moeilijkheden.

    Mede doordat ik weet dat hij zo in elkaar zit maakt het voor mij heel erg moeilijk mijn angsten en verdriet met hem te delen. Maar door het niet te doen voel ik me ook niet goed in mijn relatie met hem.

    Ik voel me ergens een beetje of ik een masker op heb als ik met hem ben en doordat hij niet weet wat er in mij omgaat voelt de relatie vrij oppervlakkig.

    Zo lang ik me goed voel hebben we een superleuke en fijne relatie, maar ik voel me niet echt goed van binnen, en daardoor voelt het met hem ook niet echt goed ondanks dat we het nog steeds net zo leuk hebben als daarvoor.

    Bedankt voor het lezen, ik hoop op reacties van jullie

  • Anonymous avatar

    Ronald

    Ik herken mijn relatie in wat je schrijft.

    Mijn vriendin heeft (mogelijk) borderline en ik herken heel duidelijk dat onze relatie alleen nog maar lekker gaat als zij zich goed voelt. Ook de oppervlakkigheid die jij noemt ervaar ik.

    Als mijn vriendin zich weer eens minder voelt (om wat voor reden dan ook is er bijna dagelijks wel wat) met alle onzekerheden van dien wordt de communicatie ook erg lastig. Er is altijd wat en mijn vriendin klaagt dagelijk op alles en iedereen (buren heeft ze erg kinderachtige ruzie mee die soms uitmont in schelden, spugen, bedreigingen en daarna weer politieaangifte van haar terwijl ze zelf rovoceert en daarna weer goedmaken en excuses aanbieden en daarna alles weer opnieuw, kinderen kunnen niets goed doen, ik krijg dagelijks commentaar, familieleden krijgen de wind van voren, altijd gezondheidsproblemen incl pijntjes, kwaaltjes, dan weer kanker en dan toch weer helemaal gezond etc).

    Hierbij kwetst zij ook zeer regelmatig met stekende opmerkingen.

    Naar mijn gevoel is onze relatie oppervlakkig want mijn vriendin laat soms wat weten van wat ze voelt en dat ze bijvoorbeeld gesprekken heeft met een of andere psycholoog of wat dan ook maar ik word nooit betrokken en hoor maar montjesmaat wat.

    Dit geeft mij een bijzonder slecht gevoel.

    Haar verhalen zijn bovendien zo tegenstrijdig dat ik niet weet wat ik moet geloven. Ene keer heeft ze wekelijks gesprekken en dan opeens hoor je dat de gesprekken al een jaar zijn afgerond en dat ze geen gesprekken meer nodig heeft want ze heeftalles op orde.

    Door haar Hierdoor voelt onze relatie erg oppervlakig. Ik weet domweg niet wat er allemaal in haar hoofd omgaat, wat ze doet terwijl ik werk etc…. moeilijk allemaal.

    Meer openheid van mijn vriendin zou mij een veel beter gevoel geven. Nu heb ik steeds meer wantrouwen t.o.v. haar aangezien ze me buitensluit en teveel tegenstrijdige info geeft m.b.t. het werken aan haarzelf met hulp van een psychologe.

    Mijn tip: durf wel je zwakke kanten te bespreken en betrek je vriend er volledig bij. Mijn gevoel is dat jij denkt voor je vriend (zoals mijn vriendin dat ook doet voor mij) maar zij beseft niet dat ze er volledig naast zit.

    Openheid en eerlijkheid is het beste. Anders leef je langs elkaar heen en zal het begrip er nooit komen want het voelt niet goed voor zowel jou als je vriend en dat kan je relatie enorm verstoren.

    Wil je verder met hem? Betrek hem dan en wees open en eerlijk. Wou dat mijn meisje dat deed. Dat zou onze relatie sterk verbeteren.

  • Anonymous avatar

    Collie

    medicatie an sich is geen therapie voor borderline… alleen medicatie zal misschien wat effect hebben op je humeur maar er verandert verder niks aan je vaardigheden en die zullen nodig aangepakt moeten worden.

    Om te beginnen zijn ‘leuke’ dagen niet de graadmeter van een relatie… indien leuk, kun je met vele mensen een plezierige dag hebben.

    In een relatie zijn de ‘gewone’ dagen en de dagen dat het wat minder gaat minstens zo belangrijk, dan zul je elkaar, over en weer, dus geen eenrichtingsverkeer, moeten kunnen steunen of kunnen genieten van het simpele zijn.

    Je vult nogal wat in, voor je partner, misschien moet je daar, om te beginnen, eens mee stoppen, net als met het doemdenken.

    Therapie wil ook nog weleens helpen maar ook dan zul je jezelf kwetsbaar op moeten durven stellen naar je partner zodat hij de therapie ook kan ‘meebeleven’.

    Anders ben jij straks veranderd zonder dat de partner die groei heeft meegemaakt en kan hij er ook erg weinig mee.

    Wat dat betreft, is de VERStraining wel ideaal, daar wijs je enkele mensen aan die een zgn steungroep vormen en je therapie wekelijks volgen, lezen wat er geschreven is door jou en hoe dat aangepakt is in de vers… je dagelijkse verslagen lezen zoals je die schrijft voor de vers…

    Heeft mijn partner veel duidelijkheid gegeven, heeft veel veranderingen ten goede bewerkstelligt en dan niet alleen voor mij, maar ook voor mijn partner.