Beste allen,
Ik zie veel warme antwoorden en hoop dat ik meer inzicht krijg over wat ik er nu mee wil.
Mijn vriendin ken ik nu 15 jaar en we hebben 2 kinderen van 4 en 6 jaar.
In het begin was alles okay, ze had een moeilijke tijd achter de rug en klom weer op.
Het ging goed. Tijdens onze eerste vakantie hadden we ruzie over iets kleins en toen is ze een middag weggelopen. Ik zat te wachten in het hotel.
Erg raar en erg ver van mij vandaan qua reactie. Maar-ja.
Langzaam steeds meer ruzies, ik was niet goed genoeg, moest aan mezelf werken en kon eigenlijk niet aan haar tippen qua zelfinzicht en volwassenheid.
Ze dreigde vaak met: ik weet niet hoe lang is dit nog ga volhouden.
Belangrijke actie die mij erg zijn bijgebleven (de meeste heb ik verdrongen):
- Toen ik een niersteen aanval kreeg, stond ze met onze dochter te wachten bij de voordeur om naar de stad te gaan, ik verpeste haar middag….(dit was voor mij een erg breekpunt om te beseffen dat ze er niet voor me is in noodsituaties)
- Op nieuwjaarsdag wil ze niet mee naar mijn ouders. Heeft ze al gezien met kerst. Ik ben enigst kind en heb een redelijk relatie met mijn ouders, ik zie ze zo 1x in de 2 a 3 weken en voel me daar soms schuldig door. Ook wel goed om niet de wekelijkse verplichting te hebben, maar weet nu niet meer of dat door indoctrinatie van mijn vriendin is. Ik vind dat ze op nieuwjaarsdag best eens mag meegaan en dan maar even iets moet doen voor mij.
Mijn moeder is best dominant/manupilatief maar is wel te handelen. hebben we nog steeds elk jaar ruzie over en ze gaat al jaren niet meer mee op nieuwjaarsdag.
- Op vakantie wou ik even met mijn dochter naar de winkeltjes (was op een dag met wat spanningen, voornamelijk geen communcatie) ze werd razend omdat ze vond dat ik nu haar dochter claimde en daar wel energie uit zou halen. Terwijl ik met mijn dochter voor moederdag iets wou kopen. Ze sloeg om in mijn gezicht waar de kinderen bij waren. Naast schreeuwen enzo.
Naast deze ‘highlights’ hebben we nu vaak ruzie, wat altijd terugkomt is:
- Ik moet aan mezelf werken
- Ze voelt geen verbinding
- Ze moet alles alleen doen (terwijl ik 32 uur werk, voor 17u thuis ben, 50% van het werk qua kinderen in bad/naar school/van school doe en in het weekend er bijna altijd ben)
- Ik moet stoppen met mijn band (woensdagavond repeteren, en max 3x per maand en 1x in een weekend spelen. Dit heb ik afgedwongen met de band. totaal zo'n 30x per jaar. Ik vind dit redelijk en ik mag ook een hobby hebben. Daarbij ben ga ik om 18u weg en ben om 3u thuis en sta ik om 9u weer op om er ‘te zijn’)
Ze klaagt hier altijd over, terwijl ik er altijd voor zorg dat de kids in bad zijn geweest, het eten op tafel staat, ik mee-eet (kom dan later dan de rest op een optreden) en 's morgens ben ik nooit moe (ook al ben ik het wel) en chagarijnig en sta om 9u op zodat ze daar niet over kan klagen. Als ik dan hoor dat de rest is blijven liggen tot 11u en dat hun vrouw met de kids even naar de stad gaan om hen te laten rusten dan smelt ik weg. zoiets is bij mij ondenkbaar.
Ze gunt het me helemaal niet, komt nooit kijken, vraagt er nooit om, reageert nooit op mijn ‘dag’ is voor en na een optreden niet aanspreekbaar.
Dit terwijl het voor mij een enorme uitlaatklep is.
- Ik ben altijd weg voor mijn werk en in het buitenland (moet 1x in de 2 maanden 2 dagen naar frankrijk) en werk 32 uur 8,5 uur per dag. Heb altijd op vrijdag voor de kids gezorgd, nu is het eindelijk ‘mijn’ dag en die gaat altijd veel te snel voorbij.
- mijn ouders zijn altijd de klos, als ik iets doe dan is het net als mijn moeder. of de relatie tussen die twee.
- Het ligt voor een groot deel aan onze opvoedingen….
- Alles wat ze doet in het huishouden is teveel en moet ik haar helpen en vertellen hoe goed het is.
- vroeger was ik leuker, bv toen had ik een motor (ze klaagde altijd als ik wegwas, dus had er geen zin meer in en verkocht hem toen de kids kwamen)
Ze werkt 24 uur en heeft vaak problemen op haar werk, ook haar vorige baan. Toen ze switchte naar een nieuwe baan vond ze dat niks (was ook inderdaad niet leuk), maar nam gewoon ontslag tijdens haar proeftijd. Nu kan ik best alles betalen, maar vind het wel erg makkelijk (dit heb ik trouwens niet gezegd).
Ze is anderhalf jaar thuis geweest. en heeft 6x een sessie gehad met een therapeut via de huisarts. Nu zegt ze dat ze 4 jaar aan zichzelf heeft gewerkt en daardoor veel beter is dan ik.
Ze klaag hoe moeilijk het allemaal is, haar moeder is 3 jaar geleden overleden en haar zus is 10 jaar geleden met zelfmoord overleden. Ik snap niet hoe zwaar dat voor haar is.
Als ze weer eens met haar monologen begint (tot 's avond laat en daarna nog doorsnikkend in haar bed tot 3u) ben ik helemaal kapot en weet niks in te brengen, zie ook geen oplossing meer. Dat doet ze trouwens niet als ze de volgende dag moet werken…
Via een gestalt therapeut heb ik meer inzichten gekregen over onze relatie. Ze heeft een erg dominantie vader en 4 zussen. Iedereen ging naar de universiteit, behalve zei. Dus ze kan vechten (vanwege de zussen) en heeft altijd in een underdog positie geleefd en moest zich bewijzen. De grenzen werden door de vader gesteld. Was een vorm van geestelijke mishandeling, ze was niks waard voor haar vader. Ze vind nu wel dat ze haar vader dankbaar moet zijn omdat hij haar zelfstandig heeft gemaakt, FIJN!
Ik was in eerste instatie een veilige haven voor haar, rustig, stabiel, geen poeha, en niet dominant. Na een tijdje begint ze te merken dat ze makkelijk haar grensen kan verleggen omdat ik ze niet kan handhaven (enigst kind en kan niet goed vechten). Ze wint inderdaad altijd.
We hebben samen ook sessies gehad en de therapeut vertelde me bij een privesessie dat ze echt niet luisterde en dat ik niet moest verwachten dat dat zou gaan komen. Daarvoor is intensieve therapie nodig (enkele jaren en meerdere keren per week). Daar schrok ik erg van. Na wat sessie ben ik gestopt omdat we bleven draaien in rondjes en niet verder kwamen. Veel was duidelijk, echter geen oplossing.
Ik trek me nu vaak terug, probeer op eieren te lopen om conflicten te vermijden. In stess situaties gaat het telkens mis. Bv vlak voor haar verjaardag kwam ze weer met dat ik niks doe (had alle boodschappen gehaald, maar niet voldoende over gecommuniceerd) en kwamen de verwijten weer: slechte ouders, altijd weg met de band, ze moet dan ‘heel het weekend’ de kinderen ‘doen’. Altijd weg voor mijn werk.
Ik moet keuze maken en kan niet alles (volgens haar)
Sinds een paar weken spreek via de bedrijfsarts een psycholoog omdat ik het niet meer wil zo en na 2 sessies zei hij aan het einde, google eens op borderline.
Ik heb na de eerste hit 2 uur zitten janken achter mijn pc! Alle verhalen lijken te kloppen. Dat is 3 weken geleden.
Nu heb ik veel meer lucht, kan weer lachten en genieten ik lijkt te springen. Natuurlijk is het probleem niet opgelost, maar het heeft wel een naam ik ben minder schuldig dan ik me de afgelopen jaren heb gevoeld.
ik durfde het eerst niet te vertellen, maar heb uiteindelijk een verhaal van internet afgedruk waarin perfect stond uitgelegd waar een partner last van kan hebben met een borderliner (zonder het woord borderline te gebruiken). Ze ontkende helemaal en snapte niet waarom ik nog bij haar was als dat was wat ik voelde.
Nu voel ik me erg schuldig omdat ik nu kan zeggen dat het niet aan mij ligt (natuurlijk heeft iedereen wel wat) en haar de schuld kan geven. ik had een boek besteld bij Bol over partners van Bordeliners en ze vroeg me wat voor boek het was. Ik heb het haar verteld. Ze ging weer helemaal door het lint.
Ze deed haar ring af en zo kon het niet meer.
De laatste weken is het om de dag flink mis. Ze gaat een keer mee naar de therapeut.
Ik heb min of meer aangegeven haar te vergeven en naar mezelf te gaan kijken als het blijkt dat ze 100% gezond is (hoewel bordeline trekjes ook in ‘normale mensen’ kunnen zitten) maar ik eis wel dat ze meegaat. Soms voel ik me schuldig dat ik hoop dat ik me vergis en dat ik aan mezelf moet gaan werken.
Dan kan ik hetzelf oplossen en hoef niet afhankelijk te zijn van haar ‘goodwill’
Nog wat trekjes:
- Ze ligt elke avond voor 10u in bed (volgens gestalttherapeut vanwege de geestelijke kwellingen en de energie is voor haar dan op)
- Heeft een ochtend humeur (hoe graag ik ook 's morgen samen wil ontbijten, dat gaat gewoon niet lukken: mijden is het allerbeste)
- Vakanties die geboekt zijn, gaan zeker 5x niet meer door, voel ik me klote onder
- Op vakantie altijd flinke tress omdat we dan erg dicht op elkaar zitten.
- Tijdens mijn verjaardagen heb ik meerder keren meegemaakt dat ze het de ochtend heeft uitgemaakt en aangaf na het weekend op zoek te gaan naar een andere woning, dus vierde ik mijn verjaardag met een ‘blije’ vriendin die weg zal gaan: lekker!
Voor anderen is ze heel joviaal, ook in het bijzijn van anderen is er niks aan de hand. soms is ze erg prettig in omhang en ook sexy en warm, en zou ik een moord doen om zo altijd met haar te kunnen zijn. Ik ken niemand dat haar gedrag heeft gezien, behalve de gestalt-therapeut.
Op haar werk waar ze nu een paar maanden werkt, heeft ze een conflict gehad waarbij ze het verwijt kreeg dat ze eigenwijs is en alles naar haar hand probeert te zetten (ik moest daar eigenlijk wel om lachten, hoewel het haar erg veel pijn deed) Ze snapte er niks van, want zou wou het alleen maar beter maken. Nu is iedereen fout.
Pas reden we naar vrienden toe en in de auto zei ze: “je moet niet denken dat ik vanavond sociaal ga doen”
Ik heb er veel pijn van en hou eigenlijk niet meer van haar, dat voelt ze best en we zitten erg dicht tegen stoppen aan.
Nu is ze geen borderliner met de extreme lichamelijk aspecten, maar heeft zeker het zwart-wit denken en mood-swings (per minuut/uur/dag/week)
ze is erg sterk en stabiel. Eigenlijk doet ze niks voor mij (ik weet bv dat haar vader haar alles liet doen (het verhaal van mee moeten helpen met schrootjes heb ik wel 20x gehoord) en daar vecht ze nu misschien tegen). Als ik nu vraag om de boter zet ze die na 2x vragen halverwege de tafel. Een stofzuigervasthouden als ik een gat in de muur boor doet ze ook niet. Op tijd thuis zijn als ik moet optreden doet ze ook niet (express te laat komen want de borrel is zo gezellig). Als ik ziek ben komt er met moeite een kopje thee en loopt ze op haar laarzen te stampen door het huis. Ook verpest ik wel mooi haar vrije dag…..
Ik hou er nu mee op, kan nog lang doorgaan. Bij het opschrijven heb ik het natuurlijk gekleurd en is het mijn uitleg. Mijn huidige psycholoog vertelde me dat ik moest ophouden om mezelf er de schuld van te geven en zegt dat het slim is om een tijdje uit elkaar te gaan.
Ik lees wel terug dat ik best veel heb meegemaakt en schrik daar ook wel van. Haar verhaal zou trouwens helemaal anders zijn……
Hopelijk herkenning en graag reactie hoe ik verder moet……..