Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Samson
Hallo allemaal,
Al jaren vermoed ik dat mijn (toekomstig ex) partner borderline heeft.
Dit is het verhaal van een partner, iemand die geen last heeft van depressies maar evenwichtig in het leven staat.
Zeven jaar geleden werd ik verliefd op een vrouw, laten we haar Delilah noemen.
We waren hevig verliefd (ik was toen 34 / zij 26), zo verliefd dat we dachten voor elkaar bestemd te zijn.
We besloten een kind te nemen en binnen een half jaar was ze zwanger.
Ze slikte Seroxat en zij mij dat ze zou stoppen om de baby in bescherming te nemen.
Vanaf dat moment werd onze relatie een hel voor me, ziekelijke jaloezie, hysterische huilbuien en woedeaanvallen om helemaal niets.
Haar stemmingswisselingen waren zo onvoorspelbaar dat een avond gezellig kon beginnen, halverwege omslaan en eindigen in een urenlange hysterische huilbui.
Ze kon me niet beschuldigen van vreemdgaan, dus richtte zij haar pijlen op mijn exen; dat waren allemaal vieze sletten waar ik het mee gedaan had, daar walgde ze van.
Ik kon een vraag over het boodschappen lijstje geretourneerd krijgen met een vraag over wat ik met een bepaalde ex dan wel niet gedaan had.
Na de bevalling begon ze weer met seroxat en werd de situatie iets beter.
Niettemin waren er regelmatig uitbarstingen van hysterie en woede, de onderwerpen waren vaak ‘normale dingetjes’ in een relatie.
2 jaar heeft ze me geterroriseerd over exen, daarna werd dat minder en waren mijn familie (ik heb smetvrees en je moeder is vies), een eventueel moment van chagrijn van mijn kant reden om me aan te vallen.
Door de eerste jaren heen leer je als partner om problemen, discussies en ruzies uit de weg te gaan.
Nadat je dat geleerd hebt besef je dat er voor jou geen speelruimte is in de relatie.
Delilah bepaalde de grenzen in de relatie, bepaalde met wie we om konden gaan (enkel familie / weinig vrienden); bepaalde wat ‘normaal’ is en wat niet in haar beeld paste.
We namen een tweede kind, die nu anderhalf is.
Ik ben ondernemer, heb een redelijk succesvol bedrijf en leef ervoor om mijn gezin alles te geven wat ze nodig hebben.
In 1 ding ben ik de laatste jaren niet meer in staat, dat is affectie tonen aan de vrouw die me keer op keer op mijn ziel getrapt heeft.
2 weken geleden ben ik erachter gekomen dat ze vreemdgaat.
Hoe?
Eigenlijk simpel, ze reageerde weer eens hysterisch op een toontje in mijn stem die haar niet beviel.
Maakte me opnieuw duidelijk dat ik niet van haar hield en bleef dat uren volhouden.
De volgende dag kraakte ik haar email en vond een correspondentie waar ik onpasselijk van werd.
Ze had de aandacht waar ze zo naar verlangde.
De maat was vol; ik heb haar geconfronteerd en haar het huis uitgezet.
Gelukkig kon ze naar haar moeders huis, die op dit moment nog op vakantie is.
Ik ben er helemaal kapot van en haar reactie is dat ze niet meer van me houdt omdat ik haar niet kan geven waar ze het meest naar verlangd; aandacht en liefde.
Oh, ik ken mijn eigen tekortkomingen.
Ze heeft gelijk ik kon haar geen affectie meer geven, we leefden als broer en zus en zorgden voor ons gezin.
Zij gaat er gemakshalve wel aan voorbij dat haar depressies de oorzaak zijn van dat gebrek.
Buiten dat is het samenleven met ee depressieve vrouw zwaar en moest ik vaak bijspringen om de zaak aan de gang te houden. Niet te vergeten de geestelijke energie die zij van mij nodig heeft om zelf enigszins te kunnen functioneren.
Voor mij is er geestelijk nooit echte aandacht geweest.
Nu zit ze dus in het huis van haar moeder met onze kinderen.
De oudste heeft het er erg zwaar mee en terroriseert haar.
Delilah heeft moeite om hem te controleren, omdat zij teveel met zichzelf bezig is.
Ze presteerde het ook nog eens om de man waarmee ze vreemdgaat uit te nodigen in het huis van haar moeder, zodat mijn zoon met een ‘vreemd verhaal’ bij mij komt over mama en die man (hij is 5).
Door de hele geschiedenis (haar familie is er mee bekend) heeft ze eindelijk toegezegd om professionele hulp te accepteren en zelfs te overwegen zich vrijwillig op te nemen.
Misschien gaan haar ogen nog open en ziet ze dat ze alles kapot gemaakt heeft voor haar gezin.
Want of ik haar kan vergeven wanneer zij dit ooit inziet is maar zeer de vraag.
De tijd dat ik alles maar accepteerde ligt namelijk achter me.
Wanneer je deze laatste zin van mijn verhaal ook leest, bedank ik je voor het lezen!
Samson
