partner van..chaos thuis, is hulpverlening voldoende?

Eva

18-06-2010 21:58

mijn partner heeft diagnose bps (met ook theatrale kenmerken). nogal pittig dus.

na een lang traject van therapie (vijf dagen per week, anderhalf jaar lang/ nawerktraject anderhalf jaar) is het binnen drie maanden weer volledig terug bij af, ware het niet erger. (dit heeft vorig jaar en begin dit jaar gespeeld)

ik heb hem volledig over mijn grenzen heen laten lopen. We hebben ook samen een zoon van 2 jaar en juist ook voor hem probeerde ik het goed te doen.

De situatie ligt nu zo dat door de dingen die er allemaal gebeurd zijn vanuit zijn gedragingen, hij nu apart woont van ons.

ikzelf heb nu gesprekken bij psych om mezelf weer terug te vinden zeg maar..mijn grenzen weer te kunnen stellen, voor mezelf op te komen.

Mijn partner heeft met veel pijn en moeite een paar maanden geleden de hulp weer gezocht bij zijn toenmalig therapeute. de psyc stuurde hem met temazem naar huis om goed te kunnen slapen. daarnaast 1 x per week gesprekken.

in die periode is hij afspraken bij hen niet nagekomen, is hij ook een tijdje niet eerlijk geweest daar.

toen alles escaleerde is hij die dag erop met zijn zus heen geweest voor een kortdurende opname. dit kon met veel moeite eindelijk geregeld worden (ze waren boos omdat hij zijn afspraken niet nagekomen was en daardoor wilden ze eerst niet mee werken)

tijdens die opname is hij begonnen met seroquel 2 dgs 25 mg. dit werkt redelijk, bijwerking is mn dufheid. daarnaast krijgt hij nu nog 1 x per week een gesprekje met therapeute.

Om een lang verhaal kort te maken, is dit altijd de manier van werken bij een instelling van ggz? ik vind het allemaal niet niks, zoveel therapie, zo snel terugstorten en dan nu 1 x per week een gesprekje hoe de afgelopen week gegaan is.

Is dit alles wat ze als hulpverlening kunnen bieden of zijn ze nu uitbehandeld? en de moeite waarmee je medicatie krijgt.. (in de crisistijd heb ik psychiater aan tel gehad en medicatie voorgesteld, maar daar deed hij lacherig over omdat mensen zoals mijn partner helder moeten blijven om het overzicht te houden..alsof je ze drogeert…ik hoor toch ook hele andere verhalen van mensen..)

ik hoop op adviezen/tips/andere inzichten, gr Eva

Collie

19-06-2010 12:28

In feite, kunnen hulpverleners tijdens welke therapie dan ook, enkel wat handvatten aanreiken die jouw man, als mens met borderline, al dan niet consequent moet hanteren…

Als je ervan bent overtuigd dat je eigen manieren niet voldoen, zul je met beide handen die handvatten aangrijpen en ze consequent volgen, ook wanneer je er nog niet zo 1-2-3 in gelooft.

Je zult dan merken dat eea toch redelijk goed voor je werkt, en dan zul je langzaam maar zeker die nieuwe manieren gaan gebruiken als een tweede natuur, waar je na verloop van jaren, niet meer zoveel bij na hoeft te denken.

Maar, als je als mens met borderline slordig omgaat met de aangereikte handvatten, houdt het een heel eind op, voor welke hulpverlener dan ook… niemand kan de mens met borderline dwíngen, om zijn leven aan te pakken, om op een redelijke manier te leven, om de emoties beheerbaar te houden.

Ik schrijf heel bewust beheerbaar, zonder s in het midden, omdat dat toch iets heel anders is dan beheersbaar.

Jouw man heeft de meest intensieve therapie gehad, die er is op het gebied van persoonlijkheidsstoornissen… Hij kent de theorie, maar past de praktijk niet toe in zijn eigen leven… en daar is helemaal níks tegen te beginnen.

Je hebt hem daar ook heel goed bij geholpen, om zich niet aan zijn leefregels te houden, door knalhard over je grenzen heen te laten walsen, zo heeft hij geen enkele prikkel gekregen, is hij helemaal niet gepuched om zich wél aan die nieuwe leefregels te houden.

Dat is niet de schuld van het GGZ…

stel jouw man had diabetes… keurig ingesteld in het ziekenhuis met medicatie en dieet, maar eenmaal thuis weigert hij zich aan dat dieet te houden en hij neemt ook zijn insuline niet, ook niet als je op hem moppert, dan is dat niet de schuld van het ziekenhuis, dan is dat de ‘schuld’ van je eigen man en is hij inderdaad aardig uitbehandeld.

In principe, bestaat er geen medicatie tegen persoonlijkheidsstoornissen.

Er zijn mensen met borderline die kalmeringsmiddelen krijgen, maar dat is geen geneesmiddel.

Er zijn mensen die antidepressiva krijgen of antipsychotica, maar de werking daarvan gaat net zo vaak ‘mis’ bij mensen met borderline, als dat het iets toevoegt.

Als een psychiater, na ál die intensieve therapie, beslist dat jouw man daar niet zo best op zal gedijen, dan kun je er gevoeglijk vanuit gaan dat hij daar niet ver langs zit.

Zelf heb ik ook mn heldere geest nodig, om goed op het juiste padje te blijven… eenmaal ‘gedrogeerd’, of dat nu door alcohol is, of door antidepressiva of kalmeringsmiddelen, dan vergeet ik alle spelregels en lig ik enkel nog lam op de bank, hetgeen echt niet bijdraagt aan de huiselijke vrede en gezelligheid.