borderline in ontkenning

matthies

11-05-2010 20:45

beste mensen,

Sommige hebben mij mogelijk eerder op dit forum gezien vanwege mijn vriendin waarvan ik vermoed dat ze borderline heeft. De erg behulpzame Collie heeft mij verteld dat zij overstag is gegaan om therapie te volgen omdat haar vriend de keuze stelde om voor therapie te gaan of te verlaten worden door hem.

Ik wou dat ik dat zo makkelijk kon stellen, maar het moet toch eerst bespreekbaar gemaakt kunnen worden. Mijn vriendin ontkent nl in alle toonaarden dat ze ondanks dat ze een verschrikkelijke jeugd heeft gehad en ze zelf zegt dat ze “soms wel eens erg moeilijk kan zijn” (geloof me, dat is tijdens haar buien erg licht uitgedrukt!) absoluut geen borderline of iets gelijkende stoornis zou kunnen hebben. Als ik dan zou beginnen over therapie dan geeft ze aan dat wel het laatste is wat ze nodig heeft en dat ik haar niet zo moet stigmatiseren alsof ze getikt is ofzo … en dat ze erzelf wel uit zal komen.

Nu vraag ik me af of er mensen zijn hier die ervaring hebben met het steevast ontkennen van het lijden aan borderline, ik snap wel dat het niet leuk is te onderkennen dat er iets mis met je zou zijn, maar;

- weet je het dan wel van jezelf of bagatalliseer je het probleem voor jezelf?

- zou je bang zijn om therapie te volgen of je jeugd naar boven te halen tijdens een gesprek met een professioneel hulpverlener?

- zouden jullie nog meer redenen weten te bedenken waarom je het zou ontkennen en niet in therapie te gaan om het voor jezelf beter te maken?

Mijn vriendin beseft wel degelijk dat haar gedrag tijdens haar “buien” behoorlijk buitensporig is (ik heb het een beetje beschreven in de draad “symptomen borderline”), maar van hulp wil ze steevast niets weten. Ik wil namelijk graag dat ze haar emoties leert te reguleren en het een plek kan geven voordat ze uitbarst. Ze is een perfect lieve, zorgzame vrouw en hoewel werk, school en relaties erg moelijk zijn te onderhouden voor haar, weet ze in het dagelijkse leven het ook altijd goed te houden , maar in stressvolle/emotionele situaties klapt ze vaak door en dat is vaak een erg pijnlijk drama voor ons beide om door te maken.

Collie

11-05-2010 21:18

Aangezien iemand met symptomen van borderline wel moeilijkheden heeft met het omgaan met emoties, maar heel goed weet wat ‘normaal’ is, denk ik dat iemand die zo ontkent dat er sprake is van een serieus probleem, inderdaad de problematiek voor zichzelf bagatelliseert… of eigenlijk, niet wil weten dat de oorzaak van de problemen in jezelf zit… en daar ook naar een oplossing gezocht moet worden, voor sommigen is het gemakkelijker om in de vertrouwde systemen te blijven zitten dan het beangstigende nieuwe aan te gaan.

Tijdens therapie wordt nog zelden in je verleden gewroet, dat is in de praktijk weinig zinvol gebleken en je hebt eerder kans dat men daardoor in die slachtofferrol blijft hangen waarin heftig gedrag wel gerechtvaardigd is.

Maar misschien zou ik ook ‘de kont tegen de krib’ hebben gegooid als mn partner me had voorgesteld dat borderline de achterliggende oorzaak van mn klachten zou kunnen zijn; hoezo, ik borderline…

Hij heeft nooit een oorzaak proberen te vinden, hij kon niet leven met mijn heftigheid en het was puur kiezen of delen voor me; een oplossing vinden om beter met die heftigheid om te leren gaan zodat het leven voor ons beiden leefbaarder werd, of gewoon doorgaan met dit gedrag, maar dan wel op een ander woonadres… en daar was hij behoorlijk serieus in, hij heeft echt op het punt gestaan om mn koffer in te pakken en me de deur uit te gooien als ik niet hárd met mezelf aan het werk ging.

Maar eenmaal zover, en daar zijn maar een maand of 3 overheen gegaan, heeft hij me óók voor de volle 100% gesteund en de enige die hier in huis nooit het woord borderline in de mond neemt, is juist mn partner, ook als hij ziet dat ik even alle zeilen moet bijzetten.

Overigens kan ik je alleen wijsheid en sterkte toewensen… want het is heel moeilijk, zo niet onmogelijk, om hulp te vinden voor iemand die ervan overtuigd is dat hij geen hulp nodig heeft.