Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Jeroen
Hallo,
Denk dat het een vrij lang verhaal gaat worden omdat er in een korte tijd veel gebeurt is, maar probeer het zo goed mogelijk samen te vatten zodat het allemaal duidelijk verwoord is.
Het is alweer 8 weken geleden, maar nog steeds zit het me enorm dwars. Het leek ontzettend goed te gaan maar ineens, uit het niets gooide ze de handdoek in de ring en vertelde ze me dat we er beter een punt achter konden zetten.
Ik snapte er niets van. Toen ik (30 jaar) haar (28 jaar) net leerde kennen vertelde ze me dat ze medicijnen slikt. Genaamd: citalopram 20 mg. Ze vertelde me dat ze deze innam omdat haar lichaan het stofje serotonine niet aanmaakte. Ik heb het nagezocht en dit schijnt inderdaad mogelijk te zijn. Tevens vertelde ze me dat ze ooit een depressie heeft gehad die behoorlijk heftig geweest schijnt te zijn. Hierna ben ik me af gaan vragen of het misschien toch ook hier mee te maken had dat ze die pillen slikt, maar hier is geen duidelijkheid over.
Toen ik haar net leerde kennen heeft ze er na 3 weken voor de eerste keer een punt achter gezet. De reden was dat ze dacht dat het allemaal te snel ging en dat wou ze niet. Het is een meisje dat ontzettend druk is met van alles en nog wat. De ma, di en wo zijn al volgepland. Donderdag wil ze graag voor zichzelf houden en in haar werk moet alles goed gaan. Ze maakt muziek en ook hierin moet alles vlekkeloos verlopen. Een week later belde ze me op, we hebben gepraat en de conclussie was dat ze bindingsangst had. We besloten het een nieuwe kans te geven hierna ben ik me gaan verdiepen in het bindingsangst gebeuren en heb gekeken wat ik nou precies moest en kon doen om ervoor te zorgen dat er niet teveel druk op de ketel kwam te staan en ik had het idee dat dit me behoorlijk goed afging.
Ze vertelde me hierna elke keer dat ze me zo leuk vind, dat ze zo zuinig op me zou zijn, dat ze zo blij met me was en dat ze zo blij was dat het nu zo goed tussen ons ging. Voor mij dus allerlei aanwijzingen om te denken dat het allemaal koek en ei was. Ze was zelfs al bezig met het “fantaseren” van een eventuele toekomst, wat voor mij toch ook wel vrij snel ging en waar ik me een beetje oppervlakkig in hield.
Maar goed. Ze vond het vervelend dat ik niet zo heel erg gezond at, dat ik het heerlijk vond om gewoon een avond thuis ben om lekker een keer niets te doen en het feit dat ik rookte stond haar ook niet echt aan. We hadden het hier al over gehad en heb gezegd dat ik ooit wel een keer van plan was om te stoppen, maar dat ik het het idee had dat ze me wilde veranderen. Ik heb gezegd dat ik vond dat we elkaar moesten respecteren voor wat we waren en in de loop der jaren hadden opgebouwd
Na 2 maand, zomaar ineens kwam ze (nadat ze me ‘s middags nog een mailtje had gestuurd met de mededeling dat ze me mistte) bij me langs en vertelde ze me dat ze er een punt achter wou zetten omdat ze eraan twijfelde of ik haar wel gelukkig kon maken. Dat terwijl ze 3 dagen daarvoor nog zei dat het zo perfect tussen ons ging. Ik snapte er geen fluit van, heb haar proberen te overtuigen maar dat werd hem niet. Het scheen goed het maar te gaan, want blijkbaar zijn sommige mensen in staat om een knopje om te zetten en te doen alsof er niets gebeurt is (Ik ben hier overigens niet zo’n ster in). Een week later heb ik haar een enorme mail gestuurd om aan te geven waarom ik er niets van snapte, wat er de afgelopen maanden gebeurt is en waarom ik dus niet snap waarom ze dit gevoel ineens had (Het leek echt zo te zijn alsof het : Ik ben niet meer verliefd zomaar uit de lucht kwam vallen). Ze gaf hier een reactie op die luidde: Krijg de tranen in mijn ogen, weet niet wat ik erop moet zeggen, sterkte.
Nou, dit was dus een reactie waar ik niet echt op zat te wachten, die ik niet verwacht had en vond het maar erg kort door de bocht. Tevens heb ik er een heel stuk over haar bindingsangst in gezet waar ik geen reactie op kreeg. De volgende dag belde ze me op, en ik zei dat ik er eigenlijk wel klaar mee was omdat dat hele bindingsangst gebeuren toch al een probleem was waar dit het gevolg op zou kunnen zijn. Vervolgens vertelde ze me dat het toch echt geen bindingsangst was, maar dat haar gevoelens niet sterk genoeg waren en dat de klik er gewoon niet was. Waarop ik de vraag stelde waarom je zo lang zo leuk kunt doen en zulke leuke en lieve dingen kunt zeggen terwijl je gevoel helemaal niet goed is/was. Hierop antwoorde dat ze zichzelf probeerde te vertellen dat het allemaal wel goed zijn met de hoop dat haar gevoel dan zou gaan veranderen. Tevens hadden haar vriendinnen gezegd dat ze het een kans moest geven.
Ik was er echt kapot van en dat wist ze, maar een week later besloot ze toch om bij me langs te komen. (wat ik overigens niet wist) Ik schrok me kapot. Ze pakte me vast, begon te huilen en de volgende dag vertelde ze me dat ze het zo fijn bij me vond en dat mijn beschermende armen om haar heen zo'n fijn gevoel gaven. Hierna had ik wel weer een bepaalde hoop en was er van overtuigd dat het wel weer goed zou komen. Ze zou de dag erna op wintersport gaan. Ik belde haar nog even op om te vertellen dat ik haar een fijne vakantie wenste. Ik weet niet meer hoe het kwam maar op een gegeven moment zei ze dat ze tot nu toe nog elk jaar gescoord had tijdens haar wintersport vakanties. Ze wist niet of ze er aan toe was en of ze het wel wilde, maar ja… je wist maar nooit. Nou, natuurlijk was dit een opmerking waar ik totaal niet op zat te wachten en waar ik 4 dagen kapot van ben geweest. Vroeg haar hoe het ging en wat ze voelde (4 dagen daarna) maar toch had ze het gevoel wel de juiste keuze gemaakt te hebben dus onze relatie was nog steeds ten einde.
Na terugkomst besloten om even geen contact meer te hebben. Nog steeds kon ik het niet helemaal accepteren en heb haar een mail gestuurd waarin ik uitgelegd heb dat ik het idee had dat het met iets anders te maken had. Ze heeft me een aantal dingen gezegd tijdens onze relatie waaraan ik vond dat ik kon herleiden dat het niet zozeer met haar gevoel te maken had maar met een angst. Ik vroeg haar om, als het hier eventueel mee te maken zou hebben, nog eens heel goed na te denken over haar besluit er een punt achter te zetten. Ik heb vervolgens de punten waarom ik dacht dat het met iets anders te maken had voor haar op een rijtje gezet, en dat waren:
1. Haar broer heeft hetzelfde probleem gehad en ze wou er niet met hem over praten omdat hij denkt dat het met zijn ouders te maken heeft en hier wil zij niet meer geconfronteerd worden.
2. Ik ben al de 4e kerel waar dit bij gebeurt (alleen heeft ze het met mij iets langer volgehouden dan met die andere 3)
3. Als ze een eng boek leest moet ze ongeveer 3 weken lang met het licht aan slapen omdat ze bang is dat er iemand in haar huis is.
4. Ze heeft een depressie gehad en is er een kans op een terugval. Ze heeft al aangegeven dat ze hier bang voor was.
5. Ze stond 2 weken nadat ze het afkapte bij me voor de deur en vertelde vervolgens hoe fijn dat was.
6. Ze vertelde de dag voordat ze het afkapte dat ze af en toe zou willen weer onder de hoede van haar ouders te zijn zodat ze zich nergens zorgen over hoefde te maken en geen besluiten meer hoefde te nemen.
3 dagen na dit mailtje kreeg ik een reactie die luidde: Vind het heel vervelend om het zo te moeten zeggen, maar zoals jij het ziet zie ik het niet, voor mij is het over. Je kunt me nu beter met rust laten.
Nou, niet echt een hoopvolle reactie. Sterker nog. Ze was (uit haar reactie te lezen, zonder aanhef of afsluiting) zeer geirriteerd en boos. Wat op mij overkomt als: Ik heb een punt bereikt, maar hier wil ze niet aan toe geven.
(Ze heeft overigens later gezegd dat ze niet boos was, maar dat haar reacties zo kort waren omdat ze niet wou dat ik uit elke zin die ze typte weer energie zou halen om te denken dat er iets kon ontstaan. Hier heeft ze natuurlijk wel een punt, maar ze had iets uitgebreider en enthousiaster kunnen reageren lijkt me) Blijf erbij dat ze gewoon boos was maar dit niet toe wil geven)
Vervolgens een week niet gesproken en zie ineens op haar hyves dat ze een filmpje op haar hyves zet die te maken heeft met een gozer die vanaf het begin al een “vreemd” punt in onze relatie had.(Er waren voordat ze mij leerde kennen gevoelens, het is afgekapt, hij heeft een vriendin en woont samen maar zo nu en dan hebben ze nog een enkel contact.. MAAR… Er was verder niets, waar ik haar op haar woord op geloofde, maar toch was het vreemd) Ik heb haar daar op aangesproken maar ze vond dat ik mij daar niet mee mocht bemoeien, dat het HAAR hyves was. Vervolgens heeft ze me van haar hyves afgelikkerd.
Nou ja…. Het is natuurlijk maar hyves, en het is maar een filmpje maar als je een klein beetje fatsoen in je donder hebt doe je dit niet omdat je neem ik aan weet dat dit steekt.
Hier heb ik haar afgelopen maandag ook een mail over gestuurd. Dat ik zeer gekwetst, teleurgesteld was en dat ik vond dat ze dit niet kon maken. Ongeacht het haar hyves was of niet en dat ik er meer dan klaar mee was. Ik was echt boos.
Vervolgens dacht ik dat ze me een mailtje zou sturen met de mededeling dat ze het allemaal wel prima vond, maar ze belde me op. Dit had ik natuurlijk niet verwacht. Vervolgens hebben we een half uur lopen bekvechten waarin ik uitlegde dat ik het allemaal maar een zeer warrig verhaal vond, dat ik mijn uiterste best heb gedaan om haar zoveel mogelijk in haar (bindingsanst, wat het in eerste instantie bleek te zijn tegemoet te komen) en dat ik me echt afgedankt voel met als gevolg dat ik een trap na kreeg. Nou, ze had niet in de gaten dat het filmpje op haar hyves zo'n impact had, bood haar verontschuldigingen aan en het gesprek verliep verder wel redelijk goed en ze deed haar uiterste best om de vuile lucht tussen ons te klaren.
Gisteren mailde ze me om te vragen of ze deze week even langs kon komen om haar spullen op te halen. Heb gezegd dat ik het verstandig vond om hier nog even mee te wachten. Vervolgens vroeg ze me of ik nog boos was waarop ik reageerde dat ik nooit boos op haar ben geweest, maar wel erg gekwetst en dat ik nog steeds een zwak voor haar had. Nou, dit vond ze erg lief.
Ik weet het. Het is een enorm lang verhaal, maar het punt is het volgende:
Hoe kan iemand zulke tegenstrijdige dingen doen.
Zeggen dat het goed tussen ons gaat terwijl ze eigenlijk in haar gevoel heel iets anders denkt (ZEGT ZE???????)
Maar toch straalde ze 100% verliefdheid uit. Ik kan niet doen alsof ik verliefd ben terwijl mijn gevoel heel iets anders zegt.
Ik heb echt het idee dat er iets aan de hand. Ze wil er verder niets over kwijt, zegt dat het echt met haar gevoel te maken heeft en dat ze gewoon niet meer verliefd is, maar op de 1 of andere manier kan of wil ik dit niet geloven.
(Waarom kom je 2 weken nadat je het afkapt bij iemand langs en begint vervolgens te huilen en zeg je dat je het zo fijn vond als je geen gevoelens meer voor diegene hebt en de “klik is er niet”) Ik heb echt het idee dat er iets met haar aan de hand is, waar ze absoluut niet mee geconfronteerd wil worden.
Kan iemand mij vertellen of het bovenstaande verhaal enige kenmerken met borderline heeft of dat het iets anders te maken kan hebben?????
En zo ja….. Hoe kan ik ervoor zorgen dat ze me hierover wat meer verteld. Zijn de mensen met deze symptonen te doorbreken of blijven ze die knop alsmaar omzetten om maar niet stil te hoeven staan bij de dingen zoals ze werkelijk gaan??
Ik geef nog enorm veel om haar. Denk niet dat het verstandig is om (stel dat ik haar kan doorbreken) een nieuwe relatie aan te gaan, maar wil haar wel enorm graag helpen. Ondanks ik weet dat de kans dat ik van een koude kermis thuiskom zeer zeker aanwezig is.
Jeetje, wat een verhaal he?? hahaha
Ik weet het. Maar om een volledig beeld is het toch handig om alle details te melden?? 
gr,
Jeroen
