Welkom op het prikbord Somane, goed dat je jezelf wat dieper in haar stoornis wil verdiepen!
Borderline is een stoornis met vele gezichtjes.
Sommigen hebben enkel ten tijde van grote stress last van de symptomen, weten dat van zichzelf en accepteren hun eigen borderfratsen, zoals ik ze vaak pleeg te noemen, ook niet.
Deze mensen zijn met behulp van de juiste therapie, en voor hen is dat vaak de vers-training of een cognitieve gedragstherapie, heel goed te helpen.
Anderen zijn vaak zó wanhopig, hebben vaak zó'n slecht zelfbeeld, dat ze op momenten alleen nog om zich heen kunnen schoppen en, min of meer onbewust, hun omgeving met woorden of daden, net zo hard willen kwetsen, als ze zichzelf gekwetst voelen door het leven, vaak bedoeld als (zeer onhandige) noodkreet: “begrijp dan onderhand eens hoe ik me voel”.
Daar is vaak een veel intensievere therapie voor nodige, deeltijdbehandeling of zelfs volledige opname, een therapie, vaak onderbouwd met medicatie.
Je begrijpt denk ik wel, dat met de eerste ietwat gemakkelijker te leven is, als met de tweede.
Het is zaak, dat degene die samenleeft met iemand met een borderline persoonlijkheidsstoornis, vooral héél goed aan zichzelf blijft denken; houd je eigen vrienden, je eigen hobbies, je eigen bezigheden, zonder je te laten ‘chanteren’ dat die vrienden, hobbies en bezigheden niet zouden deugen, daar moet je echt op je strepen gaan staan. (mits die vrienden écht niet deugen natuurlijk, maar daar ga ik even niet vanuit)
Pas als degene met een borderline persoonlijkheidsstoornis inziet dat er iets mankeert aan zijn gedrag en de wens om daar iets aan te veranderen aanwezig is, kan die persoon pas écht geholpen worden; door goede psychologen die kennis hebben van persoonlijkheidsproblematiek; leken kunnen iemand met borderline écht niet in hun eentje, zonder deskundige kennis, helpen.
Wel kan het héél goed helpen, wanneer de omgeving iemand die de moed heeft om in therapie te gaan, ook te ondersteunen.
“Natuurlijk vinden wij het ook erg voor haar, ze kan er tenslotte ook niets aan doen dat ze die ziekte heeft”
Dit is heel nobel gedacht, inderdaad, ze kan er zelf niets aan doen, dat ze deze stoornis heeft, maar ze kan er wel iets aan doen dat ze deze stoornis houdt, en ook als je deze stoornis hebt, ben je nog altijd verantwoordelijk voor je eigen gedrag naar de rest van de wereld toe.
Iemand met borderline heeft dan wel een persoonlijkheidsstoornis, maar over het algemeen zijn ze bepaald niet gestoord; ze weten heel goed, wat hun gedrag teweeg kan brengen bij hun geliefde.
Vaak overheerst de spijt dan ook heel erg, na zo'n bui… er zat even geen rem meer op de emoties…
Maar die rem, is beslist nog aan te leren…
Zelf ben ik van het type dat vooral gedurende grote stress goed op moet passen dat ik niet ‘uitflip’, ik heb op 42-jarige leeftijd ook geleerd om de signalen te herkennen en de rem er op leren gooien… en inmiddels is dat een tweede natuur geworden.
Waarom niet eerder, zou je zeggen???
In mijn tijd, bestond deze diagnose niet eens… en psychologische hulp was nauwelijks aan de orde… tot mn 40e, ben ik dan ook voornamelijk ‘alleen’ door het leven gegaan, met een zoon, omdat het té moeilijk was om iemand dichtbij me te laten komen en te laten blijven…
Behalve mijn zoon dan… naar hem toe, heb ik nooit last gehad van borderfratsen; hij was dan ook de enige die hoogst verbaasd was, toen ik die diagnose kreeg.
Mocht je vragen hebben… blijf vooral doorvragen!!! Ik, en ik hoop ook de andere prikkers, zullen proberen ze naar eer en geweten te beantwoorden. 
Sterkte!!!
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
