Manmanman, ik vlieg van verdrietig naar onbegrepen naar boos.
Vanochtend bij de huisarts geweest om te vragen om een doorverwijzing. Waarom? Omdat ik me leeg voel, omdat ik angstig ben, omdat ik nu clean ben maar ik bang ben dat ik dat niet lang meer vol hou, omdat ik obsessief bezig ben met exen, omdat ik geen nieuwe relaties durf aan te gaan maar daar wel behoefte aan heb, maar ook weer liever alleen ben. Omdat ik niet meer weet wat ik voel, wat ik wil en wie ik ben. Omdat ik aan de dood denk. Omdat ik roekeloos leef, wil drinken, gokken en blowen, terwijl ik al in de schulden zit. Omdat ik aandacht wil. Omdat er iets niet goed met me is. Omdat ik nog steeds anorectische trekjes heb, omdat ik moeite heb met de abortussen die ik heb gepleegd omdat ik roekeloos met mn lichaam omging. Omdat ik mezelf haat. Omdat als ik om me heen kijk, ik denk dat er meer uit dit leven moet kunnen worden gehaald dan dit eindeloze gemaal in mijn hoofd.
Ik ben lang geleden gediagnostiseerd met borderline persoonlijkheidsstructuur, ik dacht, ik noem het bij hem, wellicht dat dat hem ook kan helpen bij de vaagheid van mijn klachten.
Maar nee. Het enige wat hij zegt is: Nou nee hoor, als je borderline had, dan was je er wel erger aan toe. Dan had je nu geen baan meer, plus: je snijdt jezelf niet, dus het valt allemaal wel mee. Neem maar weer wat paroxetine, zullen we zeggen 20 mg per dag.
En het meest boos ben ik nog op mezelf, dat ik gewoon heb geaccepteerd en ben weggegaan.
Ik weet niet waar ik dit kwijt moet, maar kwam op dit forum. Ik voel me zó niet serieus genomen in mijn klachten. Hoe durft hij te zeggen dat ik me niet erg genoeg voel. Omdat ik met man en macht mezelf uit bed sleep en iets van mezelf probeer te maken, zodat de buitenwereld nog enigszins een normaal persoon ziet? Moet ik verslonsen, met een kegel bij hem komen, mezelf snijden en uit mn plaat gaan. Ben ik dan ernstig genoeg.