Hallo, ik vraag mij al een tijdje af of ik misschien niet borderline heb. Nu weet ik ook wel dat alleen een specialist die diagnose kan stellen. Ik heb de huisarts vanmorgen maar 's gebeld en heb morgen een afspraak. Maar ik zie er als een berg tegenop. Ik ben bang dat ze vindt dat ik me aanstel. Bovendien zal ik het zelf ook allemaal wel weer gaan bagatelliseren. Ik heb bijv. geen last van drugs-, alcoholmisbruik, ik snijd niet in mezelf en ik heb ook niet met jan en alleman seks.
Maar alle andere dingen herken ik dan weer wel. Maar als het niet zó erg met me is, dan is het misschien ook wel onzin om hulp te zoeken(?). Ik lees hier al dat er enorme wachttijden zijn, dus die lui zitten echt niet te wachten op een grietje waarmee het aan de buitenkant prima lijkt te gaan.
Moet ik mijn verhaal anders maar wat aandikken bij de huisarts? Zij is echt zo'n nuchtere plattelandsdokter die me waarschijnlijk niet al te serieus gaat nemen.
Ik heb wel 1 goede troef: ik denk veel aan zelfmoord. MAAR ik heb dus nog nooit echt zelfmoord geprobeerd te plegen. Dus zo erg is het allemaal niet met me misschien(?)
Pff, sorry ik ben altijd zo heen en weer…. lees daar maar doorheen hoor.
Oké, wat ik bij mezelf herken: ik loop altijd weer vast (in werk/opleiding/relatie); eerst gaat het prima, ik geef 100% en dan ineens stop ik er abrupt mee. Ik heb woede-aanvallen, waarbij ik zelfs sla etc., mijn relatie gaat enorm op en neer (het ene moment roep ik dat ik hem haat en het volgende moment is ie mijn held), ik heb nauwelijks contacten, ik heb ook heel veel moeite met het aangaan van contacten, ik ben altijd bang om afgewezen te worden, ik kan mezelf echt haten; walgen van mezelf (dat is ook de enigste reden voor mijn zelfmoord-gedachten), ik heb soms echt vreemde extreme achterdochtige ideeen over mensen, sowieso pieker ik me suf, de ene keer voel ik me prima, het andere moment wil ik dood, ik ben erg onrustig en ik weet nooit wat ik wil. Kortom: ik word gek van mezelf!
Misschien ben ik meer de introverte, depressieve versie?