Toch maar een poging iets van me af te schrijven.
Het gaat goed klote hier, veel gebeurd, en ik kan het niet plaatsen, niet kwijt, niet begrijpen, niet omzetten in iets anders. Het is het ‘oude gevoel’ wat ik een jaar of 9? geleden voor het laatst had: het leven is te zwaar voor mij.
Ik kan er geen kak meer van maken, zeggen we in Utrecht, niets klopt meer en alles doet zeer. Elke moeizame poging iets goeds te doen eindigt in een fiasco en de realiteit accepteren lijkt iets onhaalbaars. Word gek van de flashbacks, de hele dag door, zelfs van dingen die me niets meer deden, of dacht ik jarenlang dat ze me niets meer deden? Ik weet het niet. Zelfs oude gesprekken komen woordelijk en met bijbehorende stem voorbij.
Ik word er gek van dat ik mijn gedachten niet kan stoppen of sturen, iedere gedachte maakt een vloedgolf van emoties in me los die ik niet kan beheersen, ze beheersen mij. Ik ben weer terug bij af. Heb dus niets geleerd.
Het lukt me niet meer vooruit te kijken, bij alles wat ik doe krijg ik een messteek van binnenuit.
Het oude gevoel, een wandelende open wond.
Zal wel vaag overkomen dit
liefs Aurora