vraag omgeving (invaliderend)

Hoi ik volg de module vers nu bij scelta. Ik moet zeggen erg helpend. Ik ben al bezig met uitdagen ter plekke. En ben bezig mijn leven weer gestalte te geven door goede zelfzorg (eten, sporten, geen zelfbeschadiging). En ben ook aan het uit dokteren wat ik nu wil qua werk/opleiding (beroepentesten competentietesten). En heb voor het eerst in over 15jaar een meisje op het oog. En zet er stappen in. Zeer inspannen allemaal. Eng zeer zeker, maar met een grote beloning….

Wat ik wel lastig vindt is dat mijn omgeving niet ziet, en zeker niet echt kan handlen dat ik aan het veranderen ben, al veranderd ben. Hoe doen anderen dit. Mischien dat ik probeer iedereen bij elkaar te krijgen en de profesinal over laat praten. Ik had al folders uit gedeeld en er over gepraat. Maar schijnbaar is dat niet duidelijk. Bijvoorbeeld had ik uit de vers module een positieviteitsformulier uitgedeeld. En van kennisen krijg ik hem helemaal ingevuld terug. En van mijn directe familie wordt het slecht gedeeltelijk ingevuld. En met een hoop maar…en mijn favorite oom zei zelfs dat ie a4 vol kon schrijven met negatiefe dingen. Pfff erg lastig, hoe doen jullie dat ?

groetjes

Edwin

ze meenemen naar de voorlichtingsavond voor je omgeving zodra die aan de orde komt?

Ik heb destijds mijn beste vriendin en mijn partner steungroepleden gemaakt en ze werkelijk alles laten lezen wat er in de versmap stond, elke week een nieuw hoofdstuk, net als bij de verstraining zelf, en ze lazen al mn pannen.

En dan blijven er nog een heleboel mensen over die vooral het negatieve willen blijven zien en niet de groei, daarvan heb ik gewoonweg besloten dat het mensen zijn die me eigenlijk niet eens echt wíllen kennen, de veranderingen niet wíllen zien, en dat is hun probleem, niet het mijne.

Overigens ben ik bij lange na niet zover gegaan dat mn hele familie, mn hele omgeving, op de hoogte was van mn diagnose; enkel de mensen in mijn directe omgeving hebben mee mogen denken, mee mogen praten, kritiek mogen leveren indien nodig, me terug mogen fluiten indien nodig. Maar mn ooms en tantes, die ik hooguit 1 keer per jaar zie, hebben niks van doen met mijn psychische gesteldheid.

En als mensen formulieren volschrijven met negativiteit is dat niet jouw probleem, je weet dat het bij de VERS de kunst is om ‘anders’ over dingen te leren denken en je oom zou er vermoedelijk nog veel van kunnen leren.

Voor sommige mensen is het simpelweg te moeilijk, vooral die mensen die zelf in hun negativiteit blijven hangen vinden dergelijke therapieën vooral erg bedreigend, het confronteert ze met hun eigen gedachten, die ook niet altijd van het goede soort zijn.

En de mensen die van nature altijd positief gedacht hebben, goed gedacht eigenlijk, want het hoeft niet altijd positief te zijn, zolang het maar realistische gedachten zijn, die begrijpen er niets van dat er mensen zijn die hun eigen leven moeilijk maken met negatieve, irreële gedachten.

Na je therapie zul je heus wel ontdekken dat er veel mensen, kennissen afgevallen zijn, voordeel is dat je échte vrienden overblijven, en als dat nu niemand is, kun je op basis van realistischer gedachten en verwachtingen, nieuwe vrienden maken.

Blijft nog een feit dat veranderingen die we zelf voelen, voor je omgeving niet zo 1-2-3 betrouwbaar zijn. Dikwijls is je omgeving vaak gekwetst of zelfs bang geweest door borderlinegedrag, die krijgen het vertrouwen niet zomaar terug. Dat moet groeien, door ze te laten zien dat het deze keer wel een serieuze aanpak is die je op termijn ook vol gaat houden doordat je jezelf de dingen hebt eigengemaakt.

Succes, en sterkte met de VERS.

edwin

Collie