borderline.startpagina.nl

wel of geen borderline? bang voor wat komen gaat! Help!

  • Anonymous avatar

    Suzanne

    Beste medegebruikers op dit prikbord,

    Bij deze zou ik graag een vraag willen plaatsen, in de hoop wat meer duidelijkheid te krijgen, én om mijn grote angst van nu even te relativeren..iets waar ik nu even grote moeite mee heb.

    In het kort, ik heb een aantal traumatische ervaringen in mijn leven gekend. Van een nare , hele onstabiele jeugd, tot ernstig ziek geweest. waar ik nu godzijdank van genezen ben.

    Sinds 2 1/2 jaar heb ik een relatie met een geweldig lieve man. Ondanks dat wij beiden nog ons huisje hebben, zijn we veel samen, en zijn we gek op elkaar.

    Echter, naast dat ik érg gek op hem ben vertoon ik ook ‘abnormaal’ gedrag. Zo kan ik heel erg boos worden om eigenlijk niks.

    Na afloop realiseer ik me dit wel, en bied ik mijn excuses aan.

    Naast de boosheid vertoon ik óók gedrag van aantrekken/afstoten. Het ene moment wil ik hem liever niet om me heen, terwijl we het andere moment het heel fijn hebben samen.

    Mede door deze problematiek binnen mn relatie heb ik besloten om aan te kloppen voor hulp. Ik wil dat hier verandering in komt, voor mezelf, maar ook zeker voor mijn relatie.

    Naast dat ik deze ‘borderline symptomen’ vertoon, is het niet zo dat ik me in heel veel andere symptomen herken.

    Ik ben weliswaar een onzekere vrouw, maar heb leuke mensen om me heen, geen schulden, ik lieg niet etc..

    Ik kan wél impulsief zijn, maar dit is op een positieve manier, zonder dat dit gevaarlijke/slechte consequenties oplevert.

    Op dit moment staat er een afspraak gepland bij de sociale psychologe verpleegkundige voor een intake gesprek.

    Ik ben erg bang! Bang om een ‘stempel’ te krijgen, en daarmee misschien mijn ‘normale’ leventje te verliezen..

    Maar ook bang om te horen te krijgen dat ik van mijn partner af zou moeten, totdat ik stabieler ben, en misschien zelfs niet meer werken mag/kan..

    Ik pas momenteel op jonge kinderen. Ik heb hier nog nooit problemen mee gehad, ik reageer b.v. niet ‘hysterisch’ als één van de kinderen iets niet goed doet, of juist wel..

    Toch ben ik bang dat ik dit straks kwijt zal raken?

    Kortom, ik realiseer me dat ik een aantal duidelijke kenmerken vertoon van 'persoonlijkheids stoornis en/of borderline en hier wil ik héél graag mee aan de slag.

    Maar NIET ten koste van mijn huidige leventje én mijn fijne (en ja, af en toe heftige) relatie.

    Kan iemand zich vinden in mijn verhaal en zowel positieve als negatieve feedback kunnen geven?

    Alvast bedankt!

    Suzanne

  • Anonymous avatar

    Collie

    ik denk dat je wat snel op de zaken vooruit loopt, om de diagnose borderline te krijgen zul je toch minstens 5 van de 9 omschreven symptomen moeten hebben en zelfs dan nog… ook met een diagnose stort echt niet alles in wat je hebt opgebouwd… niemand die je zal vertellen dat je moet stoppen met je relatie, je werk of wat dan ook…

    Je hebt een paar problemen, daar heb je hulp voor gezocht, een intaker gaat bekijken welke hulp jou het beste kan worden geboden maar gaat geen diagnose stellen, dat MAG een sociaal psychiatrisch verpleegkundige niet eens, daar heeft hij/zij geen bevoegdheid voor en ook niet genoeg kennis van zaken.

    Zoals daar is dat bv lang niet iedere persoon met borderline een leugenachtig, hysterisch typetje is met bergen schuld…

  • Anonymous avatar

    Suzanne

    Beste Collie,

    Hartelijk bedankt voor uw reactie naar aanleiding van mijn ‘hulp’ vraag op het topic.

    Als eerste wil ik mijn excuses maken wanneer ik de indruk heb gewekt dat iemand, die de diagnose borderline heeft gekregen, meteen een hysterisch typetje etc.. is.

    Het is zéker niet mijn bedoeling iemand met borderline in een heel verkeerd daglicht te zetten, en ook zeker niet te willen begrijpen.

    Het feit dat ik dat dan toch benoemde in mijn vraag is meer mijn eigen angst/onzekerheid.

    Ik weet niet hoe ik dat uit moet leggen, maar ik koppel een borderline stoornis aan ‘labiel’ gedrag. In welke vorm dan ook.

    Dit komt misschien mede doordat ik ooit een vrouw heb gekend, die borderline had in extreme mate.

    Maar ik denk dat het ook komt, door alle negatieve verhalen in de maatschappij rondom mensen met deze stoornis.

    En omdat ik op dit moment mezelf gek zit te piekeren, en druk zit te maken om alles maak ik me meteen gek met de gedachten dat, stel dat ik wél borderline heb ,ook mijn omgeving me zal bestempelen als een ‘labiel persoon’, die geen kansen maakt in deze maatschappij op een volwaardige relatie, werk, sociaal leven etc..

    Nogmaals, misschien is dát waar ik me zo druk om maak.

    Dat indien ik wél borderline zou hebben (ja sorry, ik loop op de zaken vooruit) ik dus met mijn ‘stempel’ mijn netwerk zal kwijtraken.

    Die gedachten maken me heel angstig.

    Terwijl ik uiteindelijk aanklop bij een arts/therapeut om er beter van te worden.

    Ik hoop dat u een beetje begrijpt wat ik bedoel te zeggen.

    groetjes Suzanne

    Ps In ieder geval heb ik grote bewondering voor de mensen , die de diagnose borderline hebben gekregen, hier mee aan de slag willen/kunnen.

  • Anonymous avatar

    Collie

    ik begrijp het wel… je bericht voelde voor mij ook niet aan als een veroordeling van mensen met borderline…

    Maar jouw angst voor borderline komt vermoedelijk wel voort uit de manier waarop borderline in de media terecht komt.

    Alleen worden daar, helaas, over het algemeen de extremen beschreven, de meest heftige ‘gevallen’.

    Ik ken legio mensen met de diagnose borderline die een prima werkkring hebben, zelfs arts zijn, een chirurg, zelfs een psychiater… maar ook managers in het bedrijfsleven.

    Over het algemeen lopen die mensen geen van allen te koop, met hun diagnose, waardoor borderline altijd en alleen maar met vreselijke dingen in het nieuws komt.

    Ook de omstanders die je leest, zijn vaak omstanders van de heftigste mensen met borderline, mensen die met hun borderline heel erg naar buiten gekeerd zijn en de boel idd bij elkaar liegen en bedriegen.

    Mensen die een relatie hebben en samen knokken om op een goede manier met de borderline te knokken, die lees je hier niet, tevredenheid met je partner, ook al gaat de relatie soms misschien wat moeilijk, is vermoedelijk geen reden om in de openbaarheid te treden.

    Op de eerste plaats zou ik als ik jou was eerst maar eens even afwachten of de hulpverlening idd met een diagnose gaat komen en zo ja, welke dat dan is, er zijn meer stoornissen dan borderline.

    En mocht het zo zijn dat je echt een diagnose krijgt; er is een leven na de diagnose, soms zelfs een beter leven dan je nu hebt, mits je bereid bent het eea te leren in therapie.

  • Anonymous avatar

    Suzanne

    Hoi Collie,

    Nogmaals bedankt voor je snelle en heldere reactie.

    Het doet me erg goed dit te lezen. Het is wat je schrijft, de positieve kanten worden eigenlijk ondergesneeuwd door alle negatieve berichtgeving.

    Aan de positieve kanten zou best wat meer aandacht besteedt mogen worden!

    Maar misschien is dát juist de groep die liever niet in beeld komen met hun diagnose, en een zo normaal mogelijk leventje willen behouden.

    Of zie ik dat verkeerd?

    En ja, heel eerlijk gezegd, indien ik de diagnose zou krijgen, borderline of welke andere stoornis dan ook , (hierna zal ik ophouden hoor met op de zaken vooruit te lopen ;-), en hiermee aan de slag ga, wil ik óók mijn sociale leven beschermen tegen deze ‘afschrikwekkende’ diagnose.

    En zo hou je de cirkel rond ;-)

    In ieder geval ga ik nu eerst het gesprek afwachten die me te wachten staat met de SPV. Zodra ik meer weet, of vragen heb, dan zal ik zeker terug komen op dit forum.

    Want, ondanks de negatieve lading, geeft het me toch heel veel moed!

    Veel groetjes Suzanne

  • Anonymous avatar

    Collie

    Maar misschien is dát juist de groep die liever niet in beeld komen met hun diagnose, en een zo normaal mogelijk leventje willen behouden.

    daar zou je weleens helemaal gelijk in kunnen hebben, mensen met borderline, waar het niet meters ver vanaf spat, maken hun diagnose op hun werk en kennissenkring vaak liever niet bekend.

  • Anonymous avatar

    Charissa

    Hallo Suzanne.

    Ik heb je verhaal gelezen en kan me voorstellen dat het erg moeilijk is voor je. Ik ben in 2009 gediagnoseerd met Borderline. Ik heb niet alle punten maar wel veel. Het is bij mij opgemerkt door mijn vriend die heeeel voorzichtig probeerde duidelijk te maken dat ik miscchien wel Borderline had of kenmerken ervan. En ja mijn hele wereld stortte in als een kaartenhuis. Ik nee?! dat kan niet, Op internet heb ik gekeken naar de symtomen en verhalen van anderen en zelfs toen wilde ik er niet aan geloven. Ik had zeker niet alle punten dus dan is het niet zo. Maar het was wel degelijk waar. Ik ben naar mijn huisarts gegaan en heb daar mijn verhaal gedaan, Ik kan erg goed met mijn huisarts dus ik had het gevoel dat ze me begreep. De huisarts heeft mij doorverwezen naar Lentis en heb daar een psychologisch onderzoek gehad en daar kwam uit dat ik niet knettergek was maar inderdaad borderline heb. Okee dacht ik toen nu kan ik 2 dingen doen me zielig voelen en de boel de boel laten of er wat mee doen. Zo gezegt zo gedaan, Ik kreeg elke 2 weken een gesprek met een psycholoog en ben begonnen met de VERS-training deze training is bedoeld om handvaten te krijgen om zo normaal mogelijk te leven met borderline. En ik heb er wat aan gehad nu 2 jaar verder heb ik de handvaten om er mee te leven en het gaat goed,. Nog steeds heb ik wel mijn buien maar kan ze beter singaleren en er valt mee te leven. Mijn vriend heeft altijd achter me gestaan en mij in alles gesteund. Soms vraag ik me echt wel af wat hij met mij moet:S Hij heeft ook een cursus omgaan met borderline voor naasten. Het heeft hem heel erg geholpen om mij te begrijpen en me ermee te helpen. Dus het kan wel. Wij vechten er samen voor en zijn na 4 jaar nog steeds heel gelukkig. Dus ookal heb je niet veel van de punten om een borderliner te zijn een paar punten kunnen ook al erg moeilijk zijn. Ik was ook erg bang voor het stempeltje en lang niet iedereen weet dat ik borderline heb, Voor mijn familie is het puzzeltje compleet hoe ik vroeger en nu doe komt door mijn borderline en dat maakt veel duidelijk voor ze. Mijn beste vrienden weten het maar die kijken er ook niet raar van op en willen me juist helpen. Borderline komt erg negatief in de media maar wij hebben ook hele goede punten jammer dat die niet zoveel worden benoemd. Ik ben nu bezig samen met mijn vriend en behandelaar om te kijken hoe we de stoornis Borderline een wat positever beeld kunnen geven, Zodat mensen die denken een punt of een aantal of zelf allemaal punten hebben niet bang zijn om er over te praten en hulp te zoeken. Nu kan er hulp gezocht worden toen ik een jaar of 12 was was het taboe er werd niet over gepraat en je was een moeilijk kind.

    Ik hoop dat je iets met mijn verhaal kan, Dit zijn mijn ervaringen en deel ze graag. En wil ook benadrukken dat het niet allemaal negatief is!

    Lieve groetjes Charissa

  • Anonymous avatar

    Collie

    Welkom op het prikbord Charissa…

    Je krijgt heus niet zomaar een akelig stempel, daar gaan serieuze onderzoeken aan vooraf, en als de dingen werkelijk zijn zoals je verteld, is er geen enkele psycholoog of psychiater in Nederland te vinden die zeggen zal dat je jouw relatie moet beëindigen of zult moeten veranderen van baan.