Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Anoniem
Beste mensen,
Eigenlijk ben ik teneinde raad. Ik heb recent een relatie gehad met iemand die borderline heeft. Naast deze aandoening is zij een fantastisch mens waar ik intens verliefd op ben. Ondanks haar perikelen accepteerde ik wie zij is. De liefde kon gewoon weg niet op.
De druk van haar studie werd te groot. En ik denk dat dit op de relatie projecteerde. Van de één op de andere moment heeft zij de relatie verbroken wegens twijfels over haar gevoelens en daar is standvastig over. Als ze eenmaal ergens idee over heeft is het bijna een feit. Het is niet dat ze niet van me houd, dat ze het fijn bij me vind of mij aantrekkelijk vind. Maar de aantrekkingskracht vervlogen is. Volgens haar heeft ze dit eerder aangegeven alleen is de context helemaal verdraait en het lag ineens aan mij Ik zet hier ook mijn vraagtekens. Tijdens de relatie probeerde ik haar altijd zoveel positieviteit te geven dat ik mezelf vergat. Het brokkelde me langzaam af. Soms leek het als of ik niets goed kon doen en dat ik op eieren moest lopen. Bij één verkeerd geïnterpreteerde woord of handeling was het een explosie. Het maakte niet uit of ik iets anders bedoelde maar zij gaf er een eigen invulling aan. Alles bij elkaar heeft het me doen wankelen. Ik ben als het ware in elkaar gestort. Achteraf zijn we twee keer bij elkaar gekomen en alles leek weer de goede kant op te gaan. Wel met trekken en duwen. Alleen was ik emotioneel niet strek genoeg. Ik wist dat het niet goed zal gaan als ik haar zou trekken maar kon mijn emoties niet meer bedwang houden. Hoe harder ik aan haar trok hoe meer ze me afwees. Met een knallende ruzie zijn we uit elkaar gegaan en nu wilt ze met rust gelaten worden. Diep in me hart mis ik haar en dat maakt het allemaal zo moeilijk.
Ik weet dat ze van me houd en dat ze geschrokken is dat ik niet meer de stabiele factor ben.
Heeft iemand een goed advies voor me of kan dit met me delen.
Tot horens
Groetjes
Anoniem
